معرفی و دانلود کتاب استپ

معرفی کتاب استپ

کتاب استپ نخستین داستان بلند آنتون چخوف، شرح سفر پسری کم سن و سال به نام یگوروشکا است که برای مدرسه رفتن از روستا به شهر نقل مکان می‌کند و...

یگوروشکا به همراه ایوان، کشیشی به نام پدر کریستوفر و خدمتکاری بازیگوش به نام دنیسکا به شهر می‌رود. آن‌ها در طول مسیر از دهکده‌های بسیار گذشتند و به هرجا که می‌رسیدند، توقف کوتاهی می‌کردند و با جمعی از شخصیت‌های مختلف و متفاوت مواجه می‌شدند: بانویی زیبا و فرهیخته به نام درانیتسکی؛ خواننده‌ای بدون صدا به نام املیان و... که تأثیر به سزایی روی آن‌ها می‌گذارد. چخوف در کتاب استپ (The Steppe) تمام خلقیات، آداب و رسوم و حکایاتی از داستان‌های مخصوص دهکده‌ها را شرح می‌دهد؛ در واقع هر فصل مطالعه‌ای در قوم‌شناسی می‌باشد.

به یاد ماندنی‌ترین شخصیت این کتاب که توسط آنتون چخوف (Anton Chekhov) بسیار هنرمندانه و ظریف به تصویر کشیده شده، خود استپ (جلگه) است. در واقع چخوف، استپ را با تمام جذابیت‌های وحشی و طبیعی‌اش به تصویر کشیده و به آن جان داده است.

استپ یک جلگه‌ی انسان گونه‌ است که با داستان پسرکی که از دهکده‌های گوناگون عبور می‌کند تا به شهر برود درمی‌آمیزد و در پی آن‌ حوادث و اتفاقاتی رخ می‌دهد که شما را ترغیب به خواندن ادامه داستان می‌کند.

با آنتون چخوف بیشتر آشنا شویم:

آنتون پاولوویچ چخوف در 29 ژانویه 1860 در روسیه متولد شد. پدر چخوف که رأس خانواده بود شخصیتی به شدت خشک و مذهبی داشت و پسرانش هر یکشنبه به اجبار او باید به کلیسا می‌رفتند. آنتوان در سال 1880 در رشته‌ی پزشکی مشغول به تحصیل شد و در همین سال اولین نوشته‌ی او به چاپ رسید. چخوف بعد از فارغ‌التحصیلی در رشته‌ی پزشکی به عنوان یک نویسنده و داستان‌نویس کار می‌کرد و علم پزشکی او باعث شد که نقش پزشک در داستان‌هایش یک اثر تکرار شونده شود.

در بخشی از کتاب استپ می‌خوانیم:

نزدیک ظهر درشکه از جاده خارج شد و به سمت راست پیچید. اندکى با سرعت قدم آهسته جلو رفت و سپس ایستاد. یه گروشکا صداى نرم نوازش کننده جریان آبى را شنید و احساس کرد هواى دیگرى، نرم و خنک به گونه‌هایش خورد.

از میان سوراخ ساقه نى مانندى که دست نیکوکارى به زمین فرو کرده بود رشته باریک آبى از برآمدگى پَستى که دست طبیعت از چیدن چند تخته سنگ روى هم ساخته بود سرازیر بود، آب، زلال و درخشان در نور آفتاب شادمانه به زمین مى‌ریخت و با زمزمه نرمى اما گویى که مى‌پنداشت رودخانه خروشان وجوشانى است به سمت چپ مى‌رفت و دور مى‌شد. اندکى دورتر از سرچشمه جویبار باریک پهن مى‌شد و برکه‌اى تشکیل مى‌داد، ولى اشعه سوزان آفتاب و زمین خشک و سوخته آزمندانه آن را مى‌بلعید و توانش را مى‌مکید. اما کمى دورتر ظاهرا با جویبار دیگرى به هم مى‌آمیخت زیرا صد قدم دورتر گل و گیاه انبوهى، سبز و خرم، اطراف آن را پوشانده بود و همین که درشکه به آن جا نزدیک شد سه پرنده کوچک با سر و صدا از میان آن بیرون پریدند.