معرفی و دانلود کتاب بهار

معرفی کتاب بهار

کتاب بهار نوشته‌ی عامر حمیو، داستان سه دانشجوی دختر جوان در رشته‌ی روانشناسی را به تصویر می‌کشد که هر یک از آن‌ها نمایندۀ یکی از گروه‌های قومی و مذهبی عراق هستند، اما با اشغال دانشگاه‌شان توسط گروه تروریستی داعش اتفاقات تلخی رخ می‌دهد.

این رمان از دو جنبه دارای اهمیت است:

اول اطلاعات قابل توجه عامر حمیو از جامعه‌ی ایزدی و آداب و رسوم و متن‌های مقدس آن‌ها می‌باشد که در بخش‌های مختلف کتاب قابل لمس هستند. مراجعۀ نویسنده به کتاب‌های مقدس ایزدی و مطالعۀ چندین کتاب دربارۀ این دیانت، علاوه بر در اختیار داشتن صدها تصویر از آداب و رسوم و اماکن مذهبی آن‌ها باعث شده است که او نه تنها اطلاعات بی‌نقصی در دست داشته باشد، بلکه مکان‌های مذهبی ایزدی‌ها را چنان دقیق توصیف کند که گویی آن‌ها را از نزدیک دیده است.

نکتۀ دوم تشریح کامل جنایات این گروه تروریستی و شرح دقیق خشونت آن‌ها علیه قربانیان، به ‌ویژه زنان زندانی است. عامر حمیو بدون جانب‌داری، رویدادها و رفتارها را آن‌چنان با دقت به تصویر می‌کشد که گویی در صحنه حاضر است. شاید این دقت به‌دلیل بررسی گزارشات متعددی است که همان زمان دربارۀ اقدامات داعش در موصل منتشر شد. علاوه بر آن، نویسنده این امکان را داشته است که با تعداد زیادی از آوارگانی که از همان مناطق به شهر وی مهاجرت کردند، گفتگو کند.

عامر حمیو برخی صحنه‌های تجاوزهای جنسی عناصر گروه تروریستی به دختران ایزدی را با جزئیات خشونت‌آمیز نقل کرده است همچنین، او جز در یکی ‌دو قسمت کتاب، نام داعش را نیاورده و تلاش کرده به جای آن از عبارت‌هایی همچون گروه و تشکیلات استفاده کند.

در بخشی از کتاب بهار می‌خوانیم:

تلویزیونو روی یه شبکۀ ماهواره‌ای تنظیم کن که آهنگ و ترانه داره. اون نباید به اخبار یا شبکه‌های دیگه دسترسی داشته باشه. باید ذهنش از تمام اتفاقات تلخ و هر چیزی که مربوط به گذشته‌اش می‌شه، دور بمونه. حواست باشه، مطمئن شو که داروهای آرام ‌بخشش رو استفاده کرده.

دکتر این را گفت و کنترل تلویزیون را کف دست پرستار گذاشت:

این هم پیش خودت بمونه.

پرستار وارد اتاق بهار شد و هر چه دکتر گفته بود، مو به ‌مو انجام داد.

بهار متوجه همه‌چیز می‌شد؛ اما نمی‌توانست جلوی ذهنش را بگیرد و حوادث سختی را که در ثانیه ‌ثانیۀ آن‌ها حضور داشت، فراموش کند: خون، کشتار، تجاوز. خیلی دوست داشت بغضش را در اتاق خالی کند؛ ولی بی‌فایده بود. می‌خواست به سرنوشت نامعلوم پدرش فکر نکند؛ ولی بی‌فایده بود. نام کامل «خدیده درویش مراد» را به یکی از سازمان‌های بشر دوستانه داده و خواسته بود هم در میان آوارگان داخل و هم پناهندگان خارج به ‌دنبال او بگردند؛ ولی بی‌فایده بود.

روزهای اول، حتی اجازه نداشت به دیدن ویویان که در اتاق کناری‌اش بستری بود، برود؛ اما کم‌کم آزادی بیشتری به او دادند و ممنوعیت ملاقات ویویان برداشته شد.