معرفی و دانلود کتاب تغییر: از گمنامی به شهرت

معرفی کتاب تغییر: از گمنامی به شهرت

کتاب تغییر: از گمنامی به شهرت زندگی‌نامه‌ی خودنوشت نویسنده‌ی معروف و معاصر چینی مو یان، برنده‌ی جایزه‌ی نوبل است. این کتاب تاریخ مردم چین را روایت می‌کند و نگرشی از پایین به بالا دارد و بی‌ثباتی‌های این کشور را به تصویر می‌کشد.

مو یان (Mo Yan) با تمرکز بر رویدادهای کوچک و روزمره زندگی افراد مختلف، داستانش را پیش می‌برد و هنگام روایت آن گاهی زمان را در هم می‌ریزد. او با شرح و اغراق در حوادث، زندگی مردم عادی تاریخ را توصیف می‌کند.

وی به عنوان یک نویسنده حرفه‌ای با نوشتن داستان‌های کوتاه در قالب اتوبیوگرافی و یا برعکس، تغییرات سیاسی و اجتماعی‌ای که در کشورش رخ داده را بازگو کرده و این گونه خود را به اثبات رسانده است. برخلاف بیشتر داستان‌پردازان تاریخی چین که از رویدادهای سیاسی صحبت می‌کنند، کتاب تغییر (Change) معرف تاریخ مردم است.

با مو یان بیشتر آشنا شویم:

مو یان یکی از پرآوازه‌ترین نویسندگان چین است. این اسم نام مستعار اوست که معنای «سکوت کن» را دارد. آثار او به زبان‌های متعددی از جمله انگلیسی، آلمانی، فرانسوی و اغلب زبان‌های آسیایی ترجمه شده که افتخارات زیادی برایش به ارمغان آورده‌اند. البته برخی آثار او در کشورش گاهی اجازه چاپ نداشته و حتی در مواردی بخش‌هایی از آن را سانسور می‌کردند. مو یان جایزه نوبل ادبیات سال 2012 را به دلیل رئالیسم وهم‌گونه در آثارش که قصه‌های عامیانه و حال را با هم درمی‌آمیزد، دریافت کرد.

از کتاب‌های دیگر او می‌توان به هویج شفاف، ذرت سرخ، تصنیف‌های سیر، جمهوری شراب، سینه‌های بزرگ و کفل‌های پهن، زندگی و مرگ مرا از پا درمی‌آورد، مرگ چوب صندل و قورباغه‌ها اشاره کرد.

مو یان از طریق آمیزه‌ای از خیال و واقعیت و چشم‌اندازهای تاریخی و اجتماعی، جهانی پدید آورده که از نظر پیچیدگی یادآور نوشته‌های ویلیام فاکنر و گابریل گارسیا مارکز است و در عین حال ریشه‌هایی در ادبیات کهن چین و روایت‌های شفاهی آن سرزمین دارد. او علاوه بر رمان‌هایش، تعدادی داستان کوتاه و مقاله در موضوعات مختلف نوشته است.

در بخشی از کتاب تغییر: از گمنامی به شهرت می‌خوانیم:

آموزگار ژانگ با لحنی تحقیرآمیز گفت: «عالیه! حقیقتاً عالی! حالا ببینیم شما می‌تونین حدس بزنین کدوم ذهن خلاق اون رو نوشته.» ما نظری نداشتیم؛ بنابراین به این طرف و آن طرف و جلو و عقب نگاه کردیم به امید آنکه نویسندۀ انشای عالی را پیدا کنیم تا اینکه چشممان به صورت هی ژیوو افتاد. او به‌عنوان بزرگ‌ترین و قوی‌ترین شاگرد کلاس اجازه داشت که هم‌میزی‌اش را انتخاب کند، ازاین‌رو آموزگار ژانگ او را در نیمکت آخر در انتهای کلاس تنها نشانده بود. ناگهان همۀ نگاه‌ها به‌سمت او مایل شد و صورتش قدری سرخ و ظاهراً کمی دستپاچه شد؛ البته بعد از کمی دقت آثاری از خجالت و دستپاچگی در چهره‌اش ندیدیم.

برخلاف تصور ما لبخندی رضایت‌بخش، شیطنت‌آمیز و تقریباً موذیانه در صورتش پدیدار شد که از عملکرد خود راضی است. ازآنجایی‌که لب بالایی‌اش کوتاه‌تر از لب پایینی بود، وقتی می‌خندید دندان‌های زردرنگ فاصله‌دار بالایی و لثه‌های بنفش‌رنگش پیدا می‌شد. در همان لحظه به‌سرعت خود را مشغول یکی از سرگرمی‌هایش کرد. او به‌شدت به درست کردن حباب‌های کوچک از بین دندان‌های فاصله‌دارش و معلق بودن آن‌ها در هوا علاقه‌مند بود. آموزگار با عصبانیت تمام دفتر انشاء را مثل بشقاب‌پرنده به طرفش پرت کرد ولی متأسفانه به یکی از دانش‌آموزان واقعاً خوب کلاس؛ یعنی «دو بائوهوآ» برخورد کرد و او با حالتی از تنفر آن را برداشت و به پشت سرش پرت کرد. آموزگار ژانگ گفت: «هی ژیوو! به ما بگو چرا دوست داری پدر لو ونلی باشی؟»

اما او همچنان به باد کردن حباب‌ها ادامه می‌داد. ژانگ با صدای بلندتری فریاد زد: «بلند شو!» هی ژیوو با حالتی از غرور و بی‌اعتنایی از جای برخاست. دوباره آموزگار با حالت اعتراض گفت: «به ما بگو چرا می‌خوای پدر لو ونلی باشی؟»

ناگهان صدای گریۀ لو ونلی هم‌نیمکتی من بلند شد که از شدت گریه سرش را روی نیمکت گذاشت. با اینکه چند سال از این ماجرا می‌گذرد ولی تاکنون دلیل رفتارش را متوجه نشدم.