معرفی و دانلود کتاب دست آخر

معرفی کتاب دست آخر

کتاب دست آخر نمایشنامه‌ای تک پرده‌ای اثر نویسنده برنده جایزه نوبل ادبی، ساموئل بکت است. این نمایشنامه داستان یک ارباب و خدمتکار را که گویا تنها بازمانده‌های یک فاجعه آخرالزمانی هستند را روایت می‌کند.

درباره‌ی کتاب دست آخر:

دست آخر (Endgame) نمایشنامه‌ای تک پرده‌ای با چهار شخصیت می‌باشد. «هم» ارباب خانه است و در گذشته جرم‌های بسیاری مرتکب شده اما حالا نابینا شده و توانایی راه رفتن و ایستادن ندارد و برای انجام هر کاری به کمک خدمتکارش نیاز دارد. «کلاو» خدمتکار «هم» است و از کودکی برای او کار می‌کند. «نگ و نل»، پدر و مادر «هم» می‌باشند که معلول هستند و در دو سطل زباله کنار یکدیگر زندگی می‌کنند.

داستان این نمایشنامه مربوط به زمانی است که حادثه‌ای نامعلوم حیات بشری را نابود کرده و تنها همین چهار نفر آخرین بازماندگان جهان هستند. این اثر دارای سبکی مینیمالیستی است و به خوبی مواجهه انسان با مرگ قریب‌الوقوع را به تصویر می‌کشد. ساموئل بکت نخستین بار نمایشنامه «دست آخر» یا «آخر بازی» را به زبان فرانسه نگاشت سپس خودش آن را به انگلیسی برگرداند. این اثر در کنار نمایشنامه در انتظار گودو از آثار شاخص این نویسنده پوچ‌گراست.

مطالعه کتاب دست آخر به چه کسانی پیشنهاد ‌می‌شود؟

مطالعه این کتاب به دوستداران تئاتر و ادبیات نمایشی و طرفدارن ساموئل بکت پیشنهاد می‌شود.

ساموئل بکت را بیشتر بشناسیم:

ساموئل بارکلی بکت (Samuel Barclay Beckett) شاعر، نمایشنامه‌نویس و رمان نویس ایرلندی در سال 1906 در دوبلین متولد شد. به دلیل علاقه‌اش به زبان و ادبیات فرانسوی، به فرانسه مهاجرت کرد و در آن‌جا ادامه تحصیل داد. در پاریس با جیمز جویس، رمان‌نویس بزرگ ایرلندی آشنا شد و تاثیر فراوانی از او گرفت. بکت به سفر دور اروپا پرداخت و در این ایام شعر و داستان می‌نوشت و افرادی که در این سفرها ملاقات کرد بعدها الهام‌بخش شخصیت‌های اصلی داستان‌های مشهورش شدند. او از پیشتازان عرصه نویسندگی تئاتر و پایه گذاران سبک پوچ‌گرا در این زمینه به شمار می‌رود. او جوایز و افتخارات بسیاری کسب کرده که از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به دریافت جایزه نوبل ادبیات به خاطر قالب نوین رمان‌ها و نمایشنامه‌هایش که در آن‌ها انسان مدرن در فرودستی به اوج رفعت دست می‌یابد، اشاره کرد.

در بخشی از کتاب دست آخر ‌می‌خوانیم:

کلاو: (مانند قبل) بعضی وقت‌ها به خودم می‌گم - کلاو، اگه می‌خوای اونا از مجازات ‌کردنت خسته بشن باید ‌یاد بگیری بهتر رنج بکشی - یه روزی. بعضی وقت‌ها به خودم می‌گم - کلاو اگه می‌خوای اونا کاری به کارت نداشته باشن باید هوشیار باشی - یه روزی. ولی خیلی احساس پیری می‌کنم، و خیلی دیره، برای اینکه عادت‌های جدیدی رو بسازم. خوبه، من هیچ‌وقت تموم نمی‌کنم، هیچ‌وقت نمی‌رم. (مکث) بعد‌ یه روز، ناگهان، تموم می‌شه، تغییر می‌کنه، نمی‌فهمم، می‌میره، ‌یا‌ این من هستم، ‌این رو هم نمی‌فهمم. من از واژه‌هایی می‌پرسم که باقی مونده‌ن - خوابیدن، بیداری، صبح، شب. چیزی ندارن که بگن. (مکث) در سلول رو باز می‌کنم و می‌رم. ان‌قدر خم هستم که، اگه چشم‌هام رو باز کنم، فقط پام رو می‌بینم، و بین پاهام ‌یه رد کوچیکی از خاک. به خودم می‌گم که زمین خاموش شده، هرچند که هیچ‌وقت ندیدم که روشن باشه. (مکث) آسونه. وقتی سقوط کنم از سر خوشبختی گریه می‌کنم. (مکث. به‌سمت در می‌رود.)
هَم: کلاو!
کلاو متوقف می‌شود، بدون ‌اینکه برگردد.
هیچی.
کلاو پیش می‌رود.
کلاو!
کلاو می‌ایستد، بدون ‌اینکه برگردد.
کلاو: به این می‌گیم خروج از صحنه.
هَم: من مرهون محبتتم، کلاو. به‌خاطر خدماتت.
کلاو: (بر‌می‌گردد، تند) آه ببخشید، ‌این منم که مرهون محبتتم.
هَم: ما مرهون محبت همدیگه‌ایم.