معرفی و دانلود کتاب زمستان سرد و شمعدانی‌های ترمه‌ای

معرفی کتاب زمستان سرد و شمعدانی‌های ترمه‌ای

کتاب زمستان سرد و شمعدانی‌های ترمه‌ای نوشته فاطمه بهبودی، داستانی اجتماعی و روانشناسانه است و زندگی زنی آشفته و سردرگم به نام هما را روایت می‌کند که در زندگی شخصی‌اش به مشکلاتی دچار می‌شود.

این کتاب رمانی خانوادگی و رئالیستی است و اختلافات یک زن و شوهر و تنش‌های بین آن‌ها را به تصویر می‌کشد. مرد تعهدی نسبت به زندگی ندارد و مسئولیتی بر عهده نمی‌گیرد. ماجرای طلاق هما از همسرش از همان ابتدای رمان بیان می‌شود و همراه با ابهاماتی تا پایان داستان پیش می‌رود.

هما که شخصیت اصلی داستان است شخصیتی درون‌گرا دارد و مدام زیر لب با خود حرف می‌زند. او به همسرش بسیار علاقه‌مند است و اصرار به حفظ زندگی‌اش دارد با اینکه شوهرش بیکار است و تمامی هزینه‌های زندگی بر عهده هما است.

فاطمه بهبودی این کتاب را یک رمان شهری می‌داند چرا که دغدغه شخصیت‌های رمان، همانند دغدغه‌های افرادی است که در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند. این کتاب بیشتر بر محور دیالوگ و گفت‌وگو برقرار است و ماجراجویی چندانی ندارد.

این رمان حاوی نکات منفی بسیاری است که در جامعه وجود دارد. در دنیای امروز برخلاف گذشته زنان استقلال مالی دارند و وارد جامعه و مشاغل مختلف شده و همراه با مردان کار می‌کنند، به همین دلیل خود را مجبور به تحمل یک زندگی زناشویی که مطابق میلشان نیست نمی‌بینند. این استقلال مالی باعث شده که وابسته به مردان نباشند و هنگام درگیری و اختلافات راحت‌تر تصمیم به جدایی بگیرند.

کتاب زمستان سرد و شمعدانی‌های ترمه‌ای از ویژگی صحنه‌سازی و تصویرسازی مناسبی برخوردار است و مخاطب را با خود تا آخر داستان همراه می‌کند. شخصیت زن اصلی رمان که راوی آن است احساس خلأ و تنهایی بسیاری در زندگی می‌کند و همین امر موجب می‌شود رفتارهای مناسبی نداشته باشد.

در بخشی از کتاب زمستان سرد و شمعدانی‌های ترمه‌ای می‌خوانیم:

مرد لبخند کشداری می‌زند. نگاهم را می‌اندازم پایین. نگاه دست‌نویس وکیل می‌کنم. یک بار دیگر از ذهنم می‌گذرانم که دارم چه کاری می‌کنم. وقتی به خودم می‌آیم که خیره شده‌ام به نوک کفش‌هام.

کسی پاش را جفت پای چپم می‌کند. سرم را بالا می‌آورم. همان مرد است! پام را عقب می‌کشم. کفش‌های مشکی براق مرد تکان نمی‌خورد. سر کاغذ را خم می‌کنم طرف خودم. مرد لبخند می‌زند.

بلند می‌شوم. دست‌نویس وکیل را توی کیفم می‌اندازم. فرم اظهارنامه را لوله می‌کنم و پله‌های زیرزمین را تند بالا می‌روم.

از ورودی خانم‌ها تو می‌روم. زن سیاه‌رو با نگاهی من را به یاد می‌آورد و به صحبتش دربارۀ برنج دودی ادامه می‌دهد.

توی سالن، مقابل باجۀ دریافت اظهارنامه می‌ایستم. تا مرد فرم نفر قبلی را بگیرد فرصت دارم فکر کنم. این کاغذ را بدهم دیگر تمام است، جدایی از بهروز را پذیرفته‌ام! دو دل می‌شوم برگردم! متصدی داد می‌زند:

خانوم علاف شما نیستیما!
کاغذ را می‌دهم. توی دلم خالی می‌شود. دست و پام سستی می‌گیرد. متصدی نگاهم می‌کند:
بشینین، صدا می‌کنم.
زنی که به دیوار تکیه داده لب می‌زند:‌
کر نیستیم.