معرفی و دانلود کتاب سال‌های شکسته

معرفی کتاب سال‌های شکسته

کتاب سال‌های شکسته نوشته‌ی روح انگیز شریفیان به نگرانی‌ها و دغدغه‌های دختر جوانی به نام آیینه می‌پردازد که پدری بیمار و در آستانه‌ی مرگ دارد. او این اتفاق را به دلیل تأثیری که بر عقاید و باورهایش می‌گذارد، مهم تلقی می‌کند.

رمان سال‌های شکسته به سرنوشت گروهی می‌پردازد که زمانی عقاید استواری داشته‌اند اما پس از رخ دادن حادثه یا تلگری این عقاید در هم شکسته و همین درهم شکستگی منجر می‌شود تا این افراد دست به جست‌وجویی در درون خویش بزنند.

روح انگیز شریفیان در این رمان، مسائلی مانند مذهب، خدا و اختلاف میان ادیان را از دیدگاه شخصیت اصلی داستان بررسی می‌کند. رمان سال‌های شکسته در انگلستان منتشر شد و بعد از آن به دلیل تشویق اطرافیان نویسنده‌ی کتاب، برای انتشار در ایران آماده شد.

روح انگیز شریفیان را بیشتر بشناسیم

او در سال 1320 در تهران به دنیا آمد و تحصیلات عالی خود با موفقیت در رشته‌ی تعلیم و تربیت تا مقطع دکترا طی کرد. شریفیان بعد از این که تحصیلات خود را در اتریش به پایان رساند راهی لندن شد. از میان آثار او می‌توان به کتاب‌هایی مانند اخم‌هایت را باز کن، مامان من ترا دوست ندارم، کودکی در دوردست، بمب روی خانه مامانی، روزی هزار بار عاشق شدم، دست‌های بسته، آخرین رؤیا و ... اشاره کرد.

در بخشی از کتاب سال‌های شکسته می‌خوانیم:

کنار پنجره ایستاده بود و حواسش به صدای نفس‌های نامنظم پدرش بود که گاه آهسته و گاه تند می‌شدند. یکی دو بار بالای سرش آمد و دستش را روی دست او گذاشت. نبی به‌زحمت لای چشم‌هایش را باز کرد. آیینه دستش را فشار داد اما پدرش واکنشی نشان نداد. هیچ‌کس به‌خوبی او نمی‌دانست که مرگ چه آهسته و پاورچین پیش می‌آید اما چه ناگهانی سر می‌رسد!

از پنجره به بیرون نگاه کرد، غروب غمگینی بود. درخت‌های هنوز پوشیده در غبار تابستان، انگار در هوایی که اندکی خنک‌تر شده بود، تن‌شان را با نسیم پاییزی گردگیری و نفس تازه می‌کردند. نمی‌دانست چه مدت از رفتن آخرین دیدارکنندگان گذشته بود. با ته‌نشین شدن در ساعت‌های پایانی، آگاه به از دست دادن از دست رفتن همچنان کنار پدرش نشسته و به درون آخرین لحظه‌هایی که برایشان مانده بود، فرو می‌رفت. می‌توانست به زمان نگاه کند؛ در آن فرو رود و گذشت آن را بدون شمارش، سرانگشت‌هایش حس کند.

بار دیگر که به بیرون نگاه کرد. هوا تاریک شده بود. به کنار پنجره رفت و به آن تکیه داد. دستش را به کنار پرده‌ی چهارخانه‌ی آبی و سفیدی که انگار همه‌جا یادآور رنگ بیمارستان بود، کشید. غبار روی پرده را میان انگشت‌هایش حس کرد. شب روی شهر افتاده بود؛ اتومبیل‌ها همچنان در رفت‌وآمد بودند. شهر برایش ناآشنا و در همان حال بسیار آشنا بود. شهری که گویی هرگز به خواب نمی‌رفت و خستگی درنمی‌کرد. آیینه دلش برای آن شهر می‌سوخت. شهری که دائم فرسوده و از نو ساخته می‌شد و هربار قدری برای خودش نیز بیگانه‌تر می‌شد. یک وقتی تهران در ‌نظرش به گربه‌ای می‌مانست که آسوده و راحت در دامن البرز دراز کشیده و چشم‌هایش را بسته بود اما حواسش به دوروبرش بود و همه‌ی آن رفت‌وآمدها و تغییرات را صبورانه تحمل می‌کرد. فکر کرد انگار یک‌جورهایی به آن شهر شباهت دارد.