معرفی و دانلود کتاب شرط بندی

معرفی کتاب شرط بندی

مجازات اعدام بهتر است یا حبس ابد؟ این پرسشی هر چند کلیشه‌ای است که آنتون چخوف در کتاب شرط بندی بدان می‌پردازد. در این داستان کوتاه اما بسیار قابل تامل، ماجرای دو مردی به تصویر کشیده می‌شود که بر سر موضوع اعدام و حبس ابد با یکدیگر شرط می‌ببندند، اما این کار سرانجامی جز تباهی برای آن‌ها ندارد.

درباره کتاب شرط بندی:

اگر چه خواندن کتاب شرط بندی (The Bet) دقایقی بیش نمی‌انجامد، اما به طور قطع بر نگرش و بینش شما نسبت به دنیا و زندگی تأثیری بسیار عمیق برجای می‌گذارد. در حقیقت، شرط بندی، کتابی است کوچک با تلنگری بزرگ؛ تلنگری که باعث می‌شود به خودتان بیایید و زندگی و خواسته‌هایتان را از نو و با بینشی متفاوت بنگرید.

آنتون چخوف (Anton Chekhov) در این کتاب، داستان را با طرح پرسشی به ظاهر ساده آغاز می‌کند، سوالی کلیشه‌ای که زندگی دو انسان را دگرگون می‌کند. در یک مجلس مهمانی، میزبان که شخصی متمول است اعتقاد دارد اعدام بهتر از حبس ابد است چرا که اگر انسان در یک لحظه به زندگی‌اش پایان بخشد بهتر از این خواهد بود که در حبس، ذره ذره زجرکش شود. اما وکیل جوانی که در این ضیافت حضور دارد با این سخن صاحب‌خانه به هیچ وجه موافق نیست. او بیان می‌کند که حبس ابد بهتر از اعدام است چرا که زندگی با هر شرایطی که باشد بر مرگ ارجحیت دارد.

بحث میان وکیل و مرد متمول تا جایی پیش می‌رود که شرطی عجیب میان آن دو بسته می‌شود. آن‌ها قرار می‌گذارند که اگر وکیل بتواند به مدت 15 سال حبس انفرادی را در یک اتاق تحمل کند، دو میلیون روبل از مرد ثروثمند دریافت نماید. شرطی که به پای عمل می‌رسد، اما با پایانی غافلگیر کننده شما را در بهت و حیرت فرو می‌برد.

کتاب شرط بندی مناسب چه کسانی است؟

اگر به داستان‌های کوتاه اما عمیق و پرمفهوم علاقه‌مند هستید، این کتاب برای شما نوشته شده است.

با آنتون چخوف بیشتر آشنا شویم:

او داستان نویس، نمایشنامه نویس برجسته روس و یکی از پیشروان داستان کوتاه نویسی در ادبیات جهان است. چخوف در تاگانروک در جنوب روسیه به دنیا آمد و در خانواده‌ای خشک مذهب بزرگ شد. چخوف در 1884 تحصیلات خود را در رشته پزشکی در دانشگاه مسکو به پایان رساند ولی به جای طبابت بیشتر به نوشتن پرداخت و در عمر کوتاه خود 700 اثر ادبی برجای گذاشت که بیشتر آن‌ها داستان‌های کوتاه هستند.

آثار داستانی این نویسنده روسی ویژگی‌های خاص خود را دارد؛ او در خلاصه گویی و خلق داستان‌‌های کوتاه بدون پی‌رنگ استاد است. همچنین داشتن نگاه رئالیستی به جهان و شخصیت‌های آثارش برخلاف نگاه فرمالیستی که در دوران چخوف بسیار رایج بود. در داستان‌های آنتوان چخوف همواره مقدمه‌ای کوتاه برای ورود به جهان قصه‌هایش وجود دارد و می‌توانید تصویرپردازی‌های متعددی از طبیعت را در قلمش مشاهده کنید.

چخوف همواره سعی کرده در آثارش به مفاهیمی همچون تضاد طبقاتی، ارزش‌های غلط رایج در جامعه، نقد فحشا و فرصت‌های از دست زندگی و درگیری‌های انسان‌ها باهمدیگر بپردازد.

داستان نویسی این نویسنده از سال 1880 شروع شد؛ زمانی که اولین مطلب او در مجله‌ای به چاپ رسید و پس از آن با نام‌های مستعاری همچون آنتوشا چخونته، آدم کبدگندیده، برادر برادرم، روور و اولیس به نوشتن داستان کوتاه و مطالب طنز و فکاهی مشغول شد و از این راه کسب درآمد نیز می‌کرد.

اما پس از فارغ التحصیلی و شروع طبابت، توانست اولین مجموعه داستانش با نام قصه‌های ملپامن را منتشر کند و در عرصه ادبیات روسیه شناخته شود. سرانجام آنتوان چخوف که سال‌ها به بیماری سل مبتلا بود، در سال 1904 در سن 44 سالگی درگذشت.

در بخشی از کتاب آنتون چخوف می‌خوانیم:

شبی تاریک و ظلمانی در فصل خزان بود. صراف پیر، آشفته و بی‌قرار در اتاق مطالعه‌ی خود بالا و پایین می‌رفت. دلیل آشفتگی او، یادآوری ضیافتی بود که پانزده سال پیش در یک شب پاییزی ترتیب داده بود. در آن ضیافت، جمع کثیری از متفکران و صاحبان اندیشه حضور داشتند و بحث‌هایی جالب میانشان رد و بدل می‌شد که در آن میان، بحث درباره‌ی مجازات اعدام حسابی داغ شده بود.

اکثر مهمانان و از جمله روزنامه نگارن و روشنفکران، مخالف مجازات اعدام بودند و آن را منسوخ، غیراخلاقی و مایه‌ی ننگ و کسر شأن کشورهای متمدن برمی‌شمردند. به زعم برخی از آن‌ها، مجازات اعدام در همه جا می‌بایست با حبس ابد جایگزین می‌شد.

صراف که میزبان آنان بود، گفت: «با شما موافق نیستم! البته من نه اعدام را تجربه کرده‌ام، نه حبس ابد، اما به نظرم مجازات اعدام اخلاقی‌تر و انسانی‌تر از حبس ابد است. اعدام، بلافاصله آدم را می‌کشد، اما حبس ابد، مرگی تدریجی و عذاب‌آور است. کدام جلاد انسان‌تر است؟ آن که ظرف چند دقیقه جانتان را می‌گیرد و راحتتان می‌کند، یا کسی که سال‌های متمادی، ذره ذره شیره‌ی جانتان را می‌مکد؟»

یکی از مهمانان جواب داد: «به نظر من هر دو مجازات به یک‌اندازه غیراخلاقی هستند، چون هر دو، یک هدف را دنبال می‌کنند: نابود کردن زندگی. دولت که خدا نیست، پس حق ندارد چیزی را بگیرد که قابل‌جبران و بازگشت نیست.»