معرفی و دانلود کتاب عقاید یک دلقک

معرفی کتاب عقاید یک دلقک

کتاب عقاید یک دلقک اثر معروف هاینریش بل، زندگی و افکار دلقلکی شکست خورده به نام هانس شنیر را به تصویر می‌کشد؛ دلقکی که به دلیل متفاوت بودن در نوع نگرش به زندگی و مذهب خانه‌ی پدری خود را ترک می‌کند و از سوی همه حتی خانواده‌اش طرد می‌شود.

هانس شنیر شخصیت اصلی و راوی رمان عقاید یک دلقک (The Clown) است؛ او دچار بیماری افسردگی، سردرد و تنبلی شده زیرا در شغل خود شکست خورده و معشوقه‌اش او را ترک نموده است. هانس به الکل اعتیاد دارد و همین مسئله ذهن او را به هم ریخته و هنگام دیدار با آشنایان و دوستان قدیمی خاطرات خود با معشوقه‌ و خانواده‌اش را به یاد می‌آورد. شما در همین رفت و آمدها که در میان خاطرات هانس است دلیل اصلی رانده شدن دلقک داستان از سوی جامعه و اطرافیانش را متوجه خواهید شد.

هاینریش بل (Heinrich Böll) در نگاه اول یک عاشقانه‌ی خاطره‌انگیز را به شما ارائه خواهد داد اما در چالش‌های میان شخصیت اصلی داستان با جامعه و اطرافیانش می‌توانیم ردپای حمله به افکار کشور آلمان در قرن بیستم را مشاهده کنیم. در کتاب عقاید یک دلقک هیچ فردی از گزند انتقادات بل در امان نیست و هانس با نگاه و زبانی تلخ از اتفاقات سیاسی و مذهبی کشورش ایراد می‌گیرد.

ماری به عنوان معشوقه‌ی هانس او را به دلیل کاتولیک بودن ترک می‌کند و همین مسئله منجر می‌شود تا دلقک داستان افکار و عقاید کاتولیک را زیر سوال ببرد. کتاب عقاید یک دلقک در سال 1963 به انتشار رسید و مورد خشم و انتقاد جامعه‌ی مذهبی آلمان قرار گرفت و علاوه بر اینکه برای نویسنده حواشی زیادی در پی داشت اما مانع از موفقیت‌های هاینریش بل نشد و موفق به دریافت جایزه‌ی گئورگ بوخنر 1967 و نوبل ادبیات 1972 شد.

هاینریش بل را بیشتر بشناسیم:

هاینریش بل در سال 1917 در شهر کلن آلمان به دنیا آمد. او در سن بیست سالگی در یک کتابفروشی کار خود را آغاز نمود اما دقیقا یک سال بعد، جنگ جهانی دوم آغاز شد و او هم به خدمت سربازی رفت و تا سال 1945 جنگید. بل در ابتدا در ارتش نازی‌ها مشغول بود؛ اما کم کم به عمق فاجعه پی برد و مسیر خود را تغییر داد. او یک بار هم در ارتش نازی‌ها به اسارت گرفته شد. در میان آثار او می‌توان مواردی همچون قطار به موقع رسید، نان سال‌های جوانی، آدم کجا بودی؟ و ... را نام برد.

جملات برگزیده‌ی کتاب عقاید یک دلقک:

- من از نظر آن‌ها یک هیولا هستم و نصیحت آن‌ها جز این‌که به جایی بروم که عشق خرید و فروش می‌شود، نخواهد بود.

- شخصاً همیشه سعی می‌کردم از شست‌وشوی صبحگاهی فرار کنم و هنوز مسواک لعنتی منزجرم می‌کند. ترجیح می‌دهم همیشه در وان دراز بکشم و از تماشای ماری لذت ببرم.

- حتی در حمام هم دلتنگ ماری بودم. او بعضی وقت‌ها که در وان دراز کشیده بودم و او روی تخت خوابیده بود، برایم کتاب می‌خواند.

در بخشی از کتاب عقاید یک دلقک می‌خوانیم:

من در بن متولد شده‌ام و اینجا خیلى‌ها را مى‌شناسم: قوم و خویش‌ها را، آشنایان را، همشاگردى‌هاى سابق را. پدر و مادرم اینجا زندگى مى‌کنند، و برادرم لئو، که توسط تسوپفنر کاتولیک شده است، در اینجا الهیات مى‌خواند. پدر و مادرم را لازم است ببینم، حداقل براى اینکه مسائل مالى را حل و فصل کنم. شاید هم این کار را به یک وکیل دعاوى واگذار کنم. در این باره هنوز تصمیم قطعى نگرفته‌ام. پس از مرگ خواهرم هنریته پدر ومادرم دیگر به عنوان پدر و مادر برایم وجود ندارند. هفده سال است که هنریته مرده. وقتى جنگ تمام شد او شانزده ساله بود، دخترى بود زیبا، بور و بهترین تنیس‌باز این حدود.

آن روزها دخترهاى جوان را دعوت مى‌کردند که براى خدمت در گروه‌هایى که براى مقاومت ضدهوایى تشکیل شده بود داوطلب بشوند و هنریته در ماه فوریه 1945 داوطلب شده بود. این جریان چنان سریع و بى‌دردسر عملى شد که من نفهمیدم چطور شد. از مدرسه مى‌آمدم و داشتم از خیابان مى‌گذشتم که دیدم هنریته در تراموایى نشسته است که داشت به طرف بن حرکت مى‌کرد، برایم دست تکان داد و خندید، من هم خندیدم. کوله پشتى بر پشت، کلاه سرمه‌اى رنگ قشنگى بر سر و یک پالتو کلفت آبى رنگ، با یقه پوستى، بر تن داشت. من هنریته را هیچ وقت با کلاه ندیده بودم، او همیشه اصرار داشت که کلاه سر نگذارد. کلاه قیافه‌اش را به کلى عوض کرده بود، و مانند یک زن جوان به نظر مى‌آمد. من گمان کردم به پیک‌نیک مى‌رود، هر چند موقع پیک نیک نبود. مدرسه‌ها آن موقع از این کارها زیاد مى‌کردند.

وقتى که ما غرش توپ‌هاى دشمن را مى‌شنیدیم، توى پناهگاه سعى مى‌کردند به ما تناسب ریاضى یاد بدهند. معلممان برول همراه ما آن طور که خودش مى‌گفت سرودهاى «پرهیزگارانه و ملى» پر از افتخار بنگرید» یا «در شرق سرخى صبحگاهى را مى‌بینى» به کار مى‌برد. شب‌ها، وقتى که گاهى براى نیم ساعت غرش توپ‌ها مى‌خوابید، آدم صداى پاى اسیران ایتالیایى (در مدرسه برایمان توضیح دادند که چرا دیگر ایتالیایى‌ها متحد ما نیستند و حالا به عنوان اسیر به کار واداشته مى‌شوند، ولى من تا به امروز هم معنى آن را نفهمیده‌ام) و اسیران جنگى روسى و زن‌هاى اسیر و سربازان آلمانى را مى‌شنید. تمام شب پاها مارش مى‌رفتند، هیچ کس درست نمى‌دانست چه خبر است.