معرفی و دانلود کتاب هیروشیمای قبل از انفجار

معرفی کتاب هیروشیمای قبل از انفجار

کتاب هیروشیمای قبل از انفجار نوشته‌ی علی سیدآبادی روایتی است از تاریخچه‌ی غم‌انگیز انسان، از دوران کلاسیک تا مدرن که با بیانی پرکشش شما را جذب خود خواهد کرد.

علی سیدآبادی کتاب را دقیقاً از اوایل کودکی انسان آغاز می‌کند و تا کهن‌سالی پیش می‌برد. به شکلی کلی کتاب هیروشیمای قبل از انفجار، قصد دارد تا تاریخچه‌ی کوتاهی از زندگی انسانی که با چشمان باز و متحیرانه به جهان اطراف خود می‌نگرد را به تصویر کشیده و آن را از زبان سبک اکسپرسیونیسم شرح دهد. به عبارت دیگر، کتاب بر مبنای افکار انسان متحیری است که در دور‌ه‌ای از مدرنیته زندگی می‌کند، درباره عشق، نفرت، ترس و هر آن چه که معنایی داشته باشد.

هیروشیمای قبل از انفجار نخستین کتاب علی سیدآبادی است. او افکار اگزیستانسیالیسم دارد و متذکر می‌شود انسانی که در دوران مدرن زندگی می‌کند، فاقد هرگونه معنایی در زندگی‌اش است. به مفهوم دیگر انسان امروز کل را قربانی جز می‌کند.

انسان امروز بی‌جهت و بدون هدف، معنای والای زندگی خود را فدای اهداف کوتاه مدت کرده‌، اما تماماً به گذشته متعلق است و در طول زمان در پی از دست دادن همین چیز‌ها، وقتی در مرتبه‌ی فراموشی هستی قرار دارد، به مفاهیم و چیزهایی که از دست داده یا هرگز نداشته یا داشته و به آن‌ها دقت نکرده است، می‌اندیشد.

در بخشی از کتاب هیروشیمای قبل از انفجار می‌خوانیم:

از خواندن تاریخ ما آموختیم که از همان اول با مدرسه و تحصیل در کالج‌های پیشرفته هیچ‌کس هیچ قصه‌ای از علم، روانشناسی و چیز‌های دیگر را خوب فرا نگرفته است. شاید بتوان فرق بین گوش دادن و یاد گرفتن و فهمیدن را در این‌جا متوجه شد.

باید بگویم که دوران مدرسه برایم ناامید کننده بود. آن‌ها تنها چیزی که دستور داده‌اند را یاد می‌دهند. راستش را بخواهید از اینکه این روزها، فضای آموزشی هر جامعه‌ای را رقابت می‌سازد چیزی جز افسوس نباید خورد.

نه می‌توان به قول آن مرحوم چشم‌ها را شست و جور دیگر دید و نه می‌توان در میان حکم یک چند شعار آموزشی، آموزش را به معنای واقعی کلمه در بی‌ریایی هدف دید. نه شکست‌های عاطفی در میان قصه‌های علمی که تاریخچه‌ی کوتاهی از آدم‌ها ساخته‌اند و نه هرچیز دیگری آنقدر جالب است که ما را به سمت شرکت در ورکشاپ‌ها یا سمینار‌ها و و مجالس به شدت لهو و لعب گونه‌ی آموزش بکشاند.

سوال اصلی این است که آیا روزی می‌رسد که از همان دم صبحی که طلوع خورشید، ما را به یاد چند مغز فراری یا به قولی حکم فرار دهی مغز‌ها می‌اندازد، و تازه در یک نماد غروب غم‌انگیز که اشک و افسوس را سر می‌دهیم و تازه دوزاریمان می‌افتد که نه واقعا یک جای قضیه همیشه می‌لنگد، می‌توان شاهد بلوغ فکری خودمان باشیم و زندگی را آن‌طور که باید ورای رقابت‌های بی‌معنی ببینیم؟!