معرفی و دانلود کتاب کودک گمشده

معرفی کتاب کودک گمشده

کتاب کودک گمشده که یکی از مهم‌ترین آثار النا فرانته و از پرفروش‌ترین عناوین نیویورک تایمز به حساب می‌آید، روایت‌گر زندگی شخصیت‌های قصه در دوران میان‌سالی و کهن‌سالی است.

النا فرانته (Elena Ferrante) در سال 1943 در شهر ناپل به دنیا آمده است. او با انتشار چهار رمان که وقایع همگی آن‌ها در ناپل می‌گذرد توانسته به شهرتی جهانی دست یابد. به نقل از مجله بوک لیست، فرانته دیالوگ‌های خصوصی زنانه در کتاب کودک گمشده (The story of the lost child) را به طوری با درنده خویی و به طرز وحشتناکی صادقانه بیان می‌کند که هیچکس نمی‌تواند مانند او باشد.

کودک گمشده داستان خیره‌کننده‌ی دو زن به نام النا و لیلا است که فوق‌العاده شجاع و غیرقابل کنترل هستند. النا و لیلا هر دو یک بار برای فرار از محله‌ای که در آن بزرگ شده بودند جنگیدند. النا ازدواج کرده، به فلورانس نقل مکان می‌کند، تشکیل خانواده می‌دهد و چندین کتاب خوب به چاپ می‌رساند. اما اکنون، به ناپل باز می‌گردد تا در کنار مردی باشد که همیشه دوستش داشته است. از سوی دیگر لیلا هرگز نتوانست خودش را از شهر ناپل آزاد کند. او به یک کارآفرین موفق تبدیل شده است. فرانته در این اثر در حقیقت، به اکتشافات بزرگ و کشمکش‌های زندگی پرداخته است.

النا فرانته، در حقیقت اسم مستعار نویسنده‌ای ایتالیایی است که به طور ناشناس کار می‌کند. آثار او که به زبان ایتالیایی هستند، به زبان‌های متعددی ترجمه شده‌اند. وی با وجود شهرت بین المللی در حوزه رمان‌نویسی، توانسته ماهیت خود را از زمان انتشار نخستین رمانش در سال 1992 مخفی نگه دارد. از دیگر آثار فرانته می‌توان به روزهای رهایی، آزار عشق و دختر گمشده اشاره کرد.

لیست دیگر جوایز کتاب کودک گمشده:

- دریافت جایزه بین المللی من بوکر در سال 2016
- برنده جایزه مدال طلای ایندیپندنت پاپلیشر بوک در سال 2016
- به عنوان یکی از 100 کتاب قابل توجه در مجله نیویورک تایمز.
- کتاب شماره 1 مجله تایم نامگذاری شده است.
- 10 رمان برتر سال 2015 بر اساس نوشته مجله نیویورک‌تایمز و مجله مردم.
- در فهرست 15 کتاب‌ برتر در مجله وال استریت قرار داده شده است.
- به عنوان یکی از 30 رمان برتر توسط هفته‌نامه سرگرمی قرار گرفته است.

در بخشی از کتاب کودک گمشده می‌خوانیم:

سعی کردم مرگ مادرم را بپذیرم. گرچه حتی یک قطره اشک هم نریختم، این درد مدت‌ها با من بود و شاید هرگز از بین نرود. او را زن قوی و محکمی می‌دانستم، از او می‌ترسیدم و فرار می‌کردم. بعد از مراسم گیج بودم، درست مثل حسی که ناگهان باران ببارد و به اطراف نگاه کنی و هیچ سرپناهی پیدا نکنی. تا چند هفته همه جا او را می‌دیدم و شب و روز صدایش را می‌شنیدم. در ذهن من مثل شمعی بود که بدون شعله می‌سوخت. روزهایی که با هم در بیمارستان بودیم را فراموش کردم، خاطرات خوب بچگی و جوانی‌ام را مرور می‌کردم. احساس گناهی نسبت به او داشتم. در کشوی میزم یکی از گل سرهایش، یک دستمال و یک جفت قیچی او را گذاشته بودم تا با دیدنش به یادش بیفتم، اما چه فایده. حتی دستبند هم بی ارزش بود. خونریزیم ادامه داشت و تولد ایما هم آن را تسکین نداده بود، به همین دلیل تصمیم گرفتم به دیدن دکتر بروم و بگویم همه بدنم درد می‌کند.

کلماتی که به من گفت - تو خودت هستی، مطمئنم- تا مدت‌ها در گوشم بود. او معتقد بود به خاطر طبیعت جنگجویی که داشتم، مشکلی برایم پیش نمی‌آید. این ایده بر دلم نشست و به من کمک کرد تا خودم را باور کنم. تصمیم گرفتم تا ثابت کنم حق با اوست. دوباره تصمیم گرفتم مراقب خودم باشم. دوباره از هر زمان کوتاه برای نوشتن و خواندن استفاده می‌کردم. کمترین علاقه‌ی خود به مسائل سیاسی را از دست دادم – نمی‌توانستم از دسیسه‌های پنج جناح حاکم و درگیری آن‌ها با کمونیست‌ها، که نینو حالا مشارکت فعال داشت، هیجان زده شوم – اما به پیگیری و بررسی فساد و خشونت در کشور پرداختم. نوشته‌های طرفداران حقوق زنان را جمع آوری کردم، مقاله‌هایی را به مجلات جدیدی در مورد زنان پشنهاد دادم. اما باید اضافه کنم، بیشترین بخش انرژی من روی متقاعد کردن ناشرم متمرکز شد که قرار بود رمان جدیدی بنویسم.