معرفی و دانلود کتاب در پی حکایت خلق و خوی ایرانیان در سه دهه اخیر - جلد دوم

معرفی کتاب در پی حکایت خلق و خوی ایرانیان در سه دهه اخیر - جلد دوم

کتاب در پی حکایت خلق و خوی ایرانیان در سه دهه اخیر - جلد دوم نوشته‌ی داود علی بابایی که دنباله‌روی جلد نخست است، به ویژگی‌ها و خصایل مردم ایران در سه دهه کنونی که بیشتر شامل نسل سوم و چهارم می‌شود، پرداخته است.

برخی از جامعه شناسان و افرادی که ادعای شم سیاسی دارند بر این باورند که خلق و خوی ایرانیان به خصوص جوانان در سه دهه اخیر عوض نشده، اما داود علی بابایی معتقد است که خلق و خوها کاملاً عوض شده و ما مردم ایران باستان، ایران میانه و حتی ایران 40 تا 50 سال پیش نیستیم.

همیشه خلقیات یک فرد چیزهایی هستند که آن شخص مسائل روزمره خود را با آن سپری کرده و زندگی می‌کند، با توجه به این که جهان در حال تغییر است و مردم ما هم در ارتباط با دیگر کشورها به خصوص کشورهای اروپایی، آمریکایی، ژاپن، کره جنوبی، چین و دیگر کشورهای در حال توسعه هستند، از آنان چیزهایی فرا می‌گیرند و یک نوع شبهه مدرنیزه را وارد کشور می‌کنند، که به طور حتم این مسائل و اطلاعات بر روی خلق و خویشان اثر می‌گذارد. اما نکته‌ی قابل توجه این است که، این آثار جنبه منفی داشته و سبب می‌شود که مردم از هویت ملی، مذهبی و ایرانی خود دور شوند. بنابراین باید فکری برای این معضلات کرد.

در بخشی از کتاب در پی حکایت خلق و خوی ایرانیان در سه دهه‌ی اخیر می‌خوانیم:

از نظر تاریخی «پدیده جامعه عصبی» را در دو سطح می‌توان توضیح داد؛ سطح اول اینکه، جامعه در مسیر تحولاتش به سوی امروزی شدن و تغییر از وضعیت‌های پیشامعاصر به وضعیت امروزی با اشکال گوناگونی از اختلالات رو به رو می‌شود. این پدیده‌ای است که نظریه پردازان اجتماعی درباره تمام جوامع معاصر بیان کرده‌اند. نظریه پردازانی مانند مارشال بر من در کتاب «تجربه مدرنیته» این پیامدهای اختلال‌زا در زمینه تحولات ساختاری در جامعه معاصر توضیح داده‌اند. روانشناسان اجتماعی مانند اریک فروم به طور گسترده‌ای پیامدهای مدرنیته در جوامع معاصر را بیان کرده‌اند.

بر این باورم که بخشی از پدیده جامعه عصبی ایران ناشی از تحولات پرشتاب و گسترده‌ای است که ما طی دوره معاصر آن را تجربه کرده‌ایم.

اما دومین سطح تحلیل «جامعه عصبی» را باید در قلمرو رخدادها و سیاست‌های دهه‌های اخیر جست‌وجو کرد. در این سطح، دیگر آن ابعاد جهانی بحران مدرنیته مد نظر نیست بلکه به ساختارها، سیستم‌ها و سیاست‌ها در شرایط خاص جامعه‌ی امروزی ما مربوط می‌شود.

اما چیزی که اکنون در جامعه ایران مشاهده می‌کنیم، فراتر از آن مباحثی است که نظریه پردازان اجتماعی، تاکنون در خصوص چگونگی مدرنیته بیان کرده‌اند، از آنجا که در چند دهه اخیر ما با «آرمان‌ دینی» انقلاب اسلامی را شکل دادیم و تصور جمعی از جامعه توحیدی و جامعه دینی و مؤمن را در «تخیل سیاسی» جامعه ایران مطرح کردیم، انتظار می‌رفت که جامعه ایران بتواند از اختلالات روانی و عصبی‌ای که از پیامدهای مدرنیته است، تا حدودی در امان بماند. اما واقعیت چند دهه اخیر نشان می‌دهد که ما نه تنها نتوانسته‌ایم پیامدهای مدرنیته را تعدیل کنیم بلکه از سایر جوامع که از نرخ بالاتر توسعه در شاخص‌های مدرنیته برخوردارند عصبی‌تر شده‌ایم!

فهرست مطالب کتاب

به بهانه‌ی پیشگفتار
چرا جامعه ما از نظر اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی عصبی شده است؟
چرا برخی از ایرانیان دوست دارند زیر دست و رعیت صفت باشند؟
چرا برخی از ایرانیان اقتدارگرایی و قدرت طلبی را دوست دارند؟
چرا ما مسئولیت‌های فردی را درست انجام نمی‌دهیم؟
چرا روحیات تلون و تملق بر جامعه کنونی ما حاکم شده است؟
غلبه‌ی احساسات و درون گرایی انفعالی در جامعه رایج شده است
چرا برخی مردم در ایران دوست دارند همه چیز را درون خود بریزند و آبروداری کنند؟
چرا ما ایرانیان دوست داریم از همه رو دربایستی داشته باشیم؟
چرا هم اکنون تعلیم و تربیت خشن در بعضی جاها بر جامعه حاکم است؟
تقلب در بیشتر موارد فرهنگ روزمره رایج در جامعه شده است.
چرا در حال حاضر ایرانیان از گفتگو با یکدیگر گریزانند؟
چرا در جامعه کنونی ما همه چیز به ویژه در دستگاه‌های دولتی شفاف نمی‌باشد؟
ما ایرانیان سخن‌چینی را چرا دوست داریم و از بدگویی پیش دیگران لذت می‌بریم؟
چرا ما ایرانیان در نقد کردن یکدیگر ضعیف هستیم و از نقد دیگران ناتوان هستیم؟
چرا ما ایرانیان پنهان کاری را دوست داریم و می‌خواهیم همه چیز را از دیگران پنهان کنیم؟
چرا ما منافع فردی را بر منافع عمومی و ملی برتری می‌دهیم؟
چرا در ایران هر کس دوست دارد گلیم خودش را فقط از آب بیرون بکشد و به منافع دیگران کاری ندارد؟
چرا ما ایرانیان دوست داریم بر سر هر چیزی چانه زنی کنیم؟
چرا ما ایرانیان در جامعه کنونی برای حل اختلافات خود دوست داریم با مشاجرات و برچسب زدن به دیگران و تهمت و افترا و خشونت ورزی از حقوق خود دفاع کنیم؟
چرا ما ایرانیان با قطع درختان می‌خواهیم مدرنیته را بر جامعه حاکم کنیم نگر مدرنیته جای درختان را تنگ کرده است؟
چرا در جامعه به هم کفو بودن زوجین اهمیت نمی‌دهیم و همین مسئله باعث جدایی می‌شود؟
در جامعه کنونی ما دیگر انسان بر شهر حاکم نیست بلکه اتومبیل‌ها بر شهر حکومت می‌کنند
چرا در جامعه کنونی ما دیگر پیاده‌روها و دیواها از دست اتومبیل‌ها صیانت ندارند؟
چرا موبایل‌ها، اینترنت و فضای مجازی باعث دوری انسانها از یکدیگر شده است؟
چرا در جلسات خانوادگی، عمومی و اداری همه دارند با موبایل خود بازی می‌کنند؟
چرا در کشور ما در ورزش فساد و سیاست‌زدگی بیداد می‌کند؟
چرا ورزشکاران به ویژه فوتبالیست‌ها به کشیدن قلیان روی آورده‌اند؟
چرا روحانیون و حوزه‌های علمیه بعد از انقلاب نیازمند به یارانه دولتی پیدا کرده‌اند؟
چرا مقامات، مسئولین، نمایندگان مجلس و شورای شهر در تعامل با مردم نیستند و با آن‌ها نشستی ندارند؟
چرا دانش‌آموزان، دانشجویان و طلبه‌ها سرکلاس درس می‌خوابند؟
در جامعه کنونی ایران چرا دانش‌آموزان و دانشجویان موقع درس خواندن با رایانه یا موبایل بازی می‌کنند؟
چرا ایرانیان موقع خواب در رختخواب شروع به صحبت با تلفن می‌کنند؟
چرا رانندگان ما موقع رانندگی یادشان می‌افتد پیام کوتاه بدهند یا با موبایل صحبت کنند؟
چرا ما ایرانیان موقعی که از کسی متنفریم به آن‌ها عشق می‌ورزیم و عشقم می‌گوییم؟
چرا مردم ما با کسی که دوستش دارند دعوا و نزاع می‌کنند؟
چرا ما ایرانیان موقع تلویزیون دیدن یادمان می‌افتد که تلگرام خود را چک کنیم؟
چرا ما ایرانیان موقع غذا خوردن تلگرام و پیام چک کردن یادمان می‌افتد؟
چرا ما ایرانیان سر کار در وقت کار روزنامه می‌خوانیم؟
چرا مردم ما موقع فراغت و استراحت کردن تازه شروع به کار می‌کنند؟
ما ایرانیان چرا در موارد منفی فرصت طلب می‌شویم و از هر فرصتی برای رسیدن به اهداف خود استفاده می‌کنیم؟
چرا ما فقط خود را قابل اعتماد می‌دانیم و دیگران را غیرقابل اعتماد؟
چرا ما ایرانیان بوقلمون صفت هستیم و همیشه می‌خواهیم همرنگ جماعت باشیم؟
چرا ما ایرانیان فکر می‌کنیم هویت فردی نداریم و خود را فراموش می‌کنیم؟
چرا ما ایرانیان از آزادی‌های مشروع فرار می‌کنیم و در نقد از خود خلاقیت بروز نمی‌دهیم؟
چرا ما ایرانیان دوست داریم در سیاست همیشه دنباله رو دیگران باشیم و خود استقلال فکر سیاسی نداشته باشیم؟
چرا برخی ایرانیان دوست دارند در ریا و دورویی و مقدس مآبی گوی سبقت را از دیگران بربایند؟
چرا برخی ایرانیان امروز فکر نمی‌کنند دست بالای دست بسیار است؟
چرا ما ایرانیان دوست داریم همیشه زیر سیطره دیگران باشیم و قیومیت بر خود را می‌پذیریم؟
چرا ما ایرانیان دوست داریم از خود رها شویم و بیگانه‌گرایی پیشه کنیم و واگرایی را پیشه خود سازیم؟
چرا ما ایرانیان همیشه فکر می‌کنیم توهم توطئه،
بدگمانی و ترس از دسیسه بر ما حاکم است؟
چرا در ایران امروزی وفاق و همزیستی مسالمت‌آمیز ضعیف است؟
چرا ما ایرانیان همیشه طلب خود را بزرگ جلوه می‌دهیم و از یک کاه کوه می‌سازیم؟
چرا ما ایرانیان امروزه دلالی را بیشتر از کار تولیدی دوست داریم؟
چرا ما به آزادی و زیستن آزاد منشانه نگاه عمقی نداریم؟
چرا ما ایرانیان امروز به گروه خاصی و منافع خاص گروهی تعصب می‌ورزیم؟
چرا ما ایرانیان امروزه دوست داریم زیرآب دیگران را بزنیم؟
چرا ما جامعه کنونی ایرانی به جای ضابطه از رابطه استفاده می‌کنیم؟
چرا ما جامعه کنونی ایرانی چیزهای خاص را در نظر می‌گیریم؟
چرا ما ایرانیان ارزش انتسابی را بر ارزش‌های اکتسابی برتری می‌دهیم؟
چرا ما ایرانیان امروز همیشه نیاز به یک حامی داریم و حامی گرایی قسمتی از زندگی روزمره ما شده است؟
چرا در جامعه کنونی مابین قول و عمل ما فاصله افتاده است؟
چرا ما ایرانیان امروز زد و بند را دوست داریم و از زرنگی لذت می‌بریم؟
چرا ما امروز بی‌باوری را فکر روز خود کرده‌ایم و هُرهُری گری را فرهنگ روز جامعه؟
چرا ما امروزه عادت کرده‌ایم با مقدس‌ مأبی نان بخوریم و برای خود شخصیت مجازی ایجاد کنیم؟
چرا ما ایرانیان امروزه دوست داریم به همه چیز تظاهر کنیم؟
چرا ما ایرانیان امروز تعصب را از خودمان دور نمی‌کنیم؟
چرا ما ایرانیان امروزه از مدارا دور شده‌ایم و سعی می‌کنیم با همه با خشونت رفتار کنیم؟
چرا خانواده‌ها در جمع خود اینقدر از همدیگر دور هستند؟
چرا ما ایرانیان امروز اختلاف فکر و عقیده را غیرطبیعی می‌دانیم؟
پشت هم اندازی و غلو کردن چرا در میان ما ایرانیان باب شده است؟
چرا ما ایرانیان امروزه دوست داریم تعارفات بیجا بکنیم حتی اگر امکانات آن را نداریم؟
تنبلی خلق و خوی جدید مردم ایران
چرا فرهنگ تجاوز به حقوق یکدیگر را پیشه خود قرار داد‌ه‌ایم؟
چرا بی‌اعتنایی به هر نوع ضابطه و قانون فرهنگ روز ما شده است؟
چرا نسل‌های جدید می‌خواهند فرهنگ هرج و مرج را بر جامعه حاکم کنند؟
فیس و افاده چرا قسمتی از فرهنگ روزمره ما شده است؟
چرا ما ایرانیان تظاهر به فضل و هنر می‌کنیم و از آن تهی هستیم؟
چرا ما ایرانیان به یکدیگر بدگمان هستیم؟
چرا ما مسخره کردن و استهزاء را پیشه خود قرار داده‌ایم؟
ما ایرانیان چرا اینقدر عجول شده‌ایم؟
چرا ما دوست داریم همه چیز را سمبل کنیم؟