معرفی و دانلود کتاب تپش خون

معرفی کتاب تپش خون

کتاب تپش خون به قلم علیرضا ملائی، زندگی زنی را به تصویر می‌کشد که تمام عمرش را در خانه و باغی بزرگ، زندگی کرده است اما شوهر قماربازش تمام دارایی‌شان را در قمار باخته و حالا زن با عده‌ای اراذل و اوباش مواجه می‌شود که می‌خواهند او را از خانه‌اش بیرون کنند.

درباره‌ی کتاب تپش خون:

این داستان که اثر نویسنده‌ای جوان است در مسابقه خودنویس در سال 1398 جزو برگزیدگان دور اول شناخته شد. ماجرایی خواندنی که یادآور ضرب‌المثل معروف ایرانی از عرش به فرش رسیدن است. رمان تپش خون روایتگر احوالات و روزهای زندگی آدم‌های معمولی و غیرعادی است و اتفاقی را شرح می‌دهد که شاید مشابه‌اش را همه‌ی ما به شکلی دیگر در زندگی خود تجربه کرده باشیم. زنی که خان‌زاده است حالا باید با زندگی مرفه چندین ساله‌اش خداحافظی کند و تمام دارایی خود را به دست عده‌ای قمارباز بسپارد که به راحتی تمام زندگی‌اش را نابود کرده‌اند.

کتاب تپش خون مناسب چه کسانی است؟

این کتاب برای دوستداران رمان و داستان‌های اجتماعی ایرانی مناسب خواهد بود.

در بخشی از کتاب تپش خون می‌خوانیم:

فضه برگشت و به راه افتاد. صدای تقلّای مردم برای وسایل را می‌شنید. فریادهای مراد بر سر نوچه‌هایش برای تصاحب آخرین اموال او. کمی که دور شد فقط صدای باد بود که در کوچه می‌پیچید. فقط سنگ‌های ریزودرشت بودند که مسیرش را ناهموار می‌کردند. دیگر کسی نبود که بخواهد زخم تازه‌ای بر جانش بزند. اصلاً مگر جای سالمی بر تنش مانده بود که نقشی تازه بر آن حک شود؟ بی‌سروسامان و آواره در میان پیچ‌های کوچه‌های باریک ماروخ گیر افتاده بود. سرپناهی نداشت. آشنایی که می‌توانست او را پیش خود جای دهد، سراغ نداشت. مستأصل گوشۀ دیواری نشست. دنیا برایش سال‌ها بود که به پایان رسیده بود؛ البته دنیای درونش و امروز دنیای بیرون هم تمام شده بود و در تمام این دو دنیا کسی او را نمی‌دید. بغض دیگر توان نیاورد و با ضربۀ محکمی خود را بیرون انداخت. تاجایی‌که توانست بر روحش غالب شد و اراده را از او گرفت. درست زمانی‌که بر تمام جان و روحش مسلّط شد، صدای اذان از مسجد روستا طنین‌انداز شد.

_‌ ای رب به قربانت که یاد این بندۀ فراموش‌کار انداختی که هنوز تنها نشده.

قدم‌ها را با جان تازه‌ای به‌سمتِ مسجد برمی‌داشت، مانند عاشقی که پس از مدت‌ها به دیدار معشوق می‌رود. این عاشق دل‌باخته مسیر را خوب بلد است. بااینکه چند سالی شده که ازسمت کوی یار عبور نکرده؛ اما بازهم مسیر و طرف یار را از خودش هم بهتر می‌شناسد.