نظر پویان سپهری برای کتاب گتسبی بزرگ

این کتاب خواننده را به یاد آثار بوکوفسکی و سبک لس آنجلسی آن می‌اندازد. داستان همان است که می‌تواند باشد. فراز و فرودی از روابط مه آلود انسان عصر جدید که در سراشیب سقوط به اعماق دره‌های خودشیفتگی و تغییر قرار گرفته. ودر نهایت احاطه‌ی همیشگی سکوت است و فراموشی که چون دانه‌های برف بر روی همه چیز می‌نشیند و آن را مدفون می‌کند.