معرفی و دانلود کتاب گوهر تراشیده

معرفی کتاب گوهر تراشیده

کتاب گوهر تراشیده به قلم بنفشه علی آبادی، با درون‌مایه‌ای روانشناسی، داستان زندگی پسری به نام فرهاد را به تصویر کشیده است.

بنفشه علی آبادی که سال‌های بسیاری را صرف تجربه‌ی طبابت در دوره‌ی پزشکی عمومی کرده است، روز به روز بیماری جدیدی شناخته و از درک پیچیدگی و در عین حال ظرافت کالبد انسان حیرت‌زده می‌شد. بعد از اتمام دوره‌ی تخصص در رشته‌ی روانپزشکی، شناخت بیماری‌های روانی، ماهیت آن‌ها، نحوه‌ی شکل‌گیری شخصیت افراد، او را بیش از گذشته شگفت‌زده و ناامید کرد.

درک این همه ظرافت و به همان اندازه ضعف و شکنندگی روان انسان‌ها هر بار این سوال را در ذهن او ایجاد می‌کرد که انسان این اشرف مخلوقات با این همه ضعف جسمی و روانی به راستی چه اختیاری دارد که بتواند مسئول تکامل و درخشندگی گوهر درون خویش نیز باشد؟

بعضی از بیماری‌های روانی یا مشکلات شخصیتی، ماهیت عود کننده و یا مزمن دارند، علاوه بر این پیوند عاطفی و انسانی‌ای که با بعضی از بیماران برقرار می‌شود، باعث شده تا او بتواند در میان لایه‌های در هم پیچیده‌ی بیماری، عقده‌های فردی و کوله‌بار غم، اضطراب و خشمی که از کودکی تا حتی گاهی کهنسالی به دوش کشیده می‌شود را ببیند و همان جا دیده‌ که افراد، هنگامی که تصمیم برای درخشان کردن گوهر درون خویش گرفته‌اند چطور فعالانه تلاش کرده‌اند و پس از آن چطور به خود بالیده‌اند.

با اینکه کتاب گوهر تراشیده بر مبنای این دیدگاه به رشته تحریر درآمده است، اما واقعیت خارجی نداشته و شخصیت‌های داستان زاییده‌ی تخیلات نویسنده است.

در بخشی از کتاب گوهر تراشیده می‌خوانیم:

فرهاد در دفتر مجتمع بزرگ مبلمان پدرش نشسته بود و مشغول رسیدگی به حساب‌های شعب مختلف فروشگاه‌ها بود. یکی از کارهای هر ماهش رسیدگی به مخارج کارهای خیری بود که پدرش در زمان حیات انجام می‌داد. لیستی از اسامی مغازه‌ها، همراه نام‌های خانواده‌های بی‌بضاعت که رایگان از مغازه‌ها خرید می‌کردند. لیست بلند بالایی بود؛ از مغازه‌های کیف و کفش، تا البسه و خوار و بار... جزئی از وصیتش به پسرش این بود که اگر فرهاد، خودش هم تمایل داشت این کار را ادامه بدهد و فرهاد هم این کار ادامه داد؛ البته نه از سر انسان دوستی، بلکه به خاطر پدرش. انگار فرهاد بر عکس پدرش بود.

اصلاً دوست نداشت به کسی کمک کند. از فقرا بدش می‌آمد؛ فقرا برای او تداعی کننده خانواده پدریش بودند. هیچ وقت دلش برای هیچ کدام از گداها نسوخته بود. البته فرهاد آدم دست و دلبازی بود و همه کارکنان و کارگرهایش از حقوق و مزایا و وام‌هایی که میداد راضی بودند و دائم دعاگو...

هر ماه که فرهاد به لیست مخارج نگاه می‌کرد، یک نکته توجهش را جلب می‌کرد؛ در لیست هیچ خبری از نام اقوام پدری نبود. فرهاد می‌دانست که حسین همیشه کمک مالی به خانواده‌اش می‌کرد؛ ولی به هر حال جزء کارهای همیشگیش نبوده یا به طور ناشناس این کار را نمی‌کرده.

در وصیتش هم چیزی از این سفارشات ننوشته بود. شاید دوست نداشت فرهاد دیگر به آن‌ها رسیدگی کند. شاید هم می‌خواسته پیوند فرهاد بعد از مرگ با آن‌ها کاملاً قطع شود. حتماً پدرش از آن‌ها خیلی ناراحت بوده. اما فرهاد هر بار این فکرها را مرور می‌کرد جمله آخر پدرش «زری منو ببخش» را به یاد می‌آورد و او را آشفته می‌کرد.