معرفی و دانلود کتاب ملکان عذاب

معرفی کتاب ملکان عذاب

کتاب ملکان عذاب رمانی تاریخی – فلسفی از ابوتراب خسروی، نویسنده‌ی برجسته‌ی معاصر است. او در این رمان به روایتی تودرتو از سه نسلِ یک خانواده می‌پردازد و با تکنیک‌های چرخش راوی، شکست روایی، فلاش‌بک و بازی‌های زبانی، داستانش را به اسطوره و تاریخ پیوند می‌زند. این داستان رابطه‌ی پدری پسری زکریا و شمس و ملاقات آن‌ها را، برای اولین بار، به‌عنوان یکی از روایت‌های اصلی خود برمی‌گزیند.

درباره‌ی کتاب ملکان عذاب

ابوتراب خسروی (Aboutorab Khosravi) پس از نگارش دو رمانِ «اسفار کاتبان» و «رود راوی»، سه‌گانه‌اش را با رمان ملکان عذاب تکمیل می‌کند. هرچند این سه کتاب توالی موضوعی ندارند، اما به‌نوعی از نظر زبان، نثر، لحن و بهره‌گیری از اسطوره‌ها ارتباط نزدیکی برقرار می‌کنند. این رمان روایتی تودرتو از سه نسلِ یک خانواده است که زکریا در مرکز آن قرار می‌گیرد و پدر و پسرش در نسل‌های پس و پیش از او، در گذشته‌های دور تاریخ و فرهنگ سرک می‌کشند.

در آغاز کتاب ملکان عذاب با روایت عجیب راوی درباره‌ی مادرش و شوهرهای مادرش روبه‌رو هستیم. او امان‌الله بالاگداری را آخرین شوهر مادرش معرفی می‌کند که به‌طرز عجیبی عمرش طولانی است؛ چنانچه بسیاری از هم‌سالانش و حتی نوه و نتیجه‌هایش مرده‌اند، اما او هنوز زنده است و شمار نبیره و ندیده‌هایش را در دفتری ثبت می‌کند. راوی با این موضوع عجیب که در حد جادو به توصیف آن می‌پردازد، داستان را آغاز کرده و سپس به گذشته نقب می‌زند تا شخصیت مادرش را هرچه بیشتر به ما بشناساند. او درباره‌ی ازدواج‌های متعدد مادرش با خان‌های بالاگداری حرف می‌زند و گویی تک‌تکِ آن‌ها را که فوت شده یا از مادرش جدا شده‌اند به خاطر دارد؛ الّا پدر خودش! راوی فرزند ارشد مادرش است و تنها بچه‌ای است که خون بالاگداری‌ها در رگش نیست، اما گویی او هم یک بالاگداری محسوب می‌شود. ابوتراب خسروی چنان اغراق ظریفی در روایت و شخصیت‌پردازی‌اش دارد که خواننده را هر لحظه با این سوال مواجه می‌کند که ماجرا حقیقت دارد یا خیر. سبک نوشتاری او را می‌توان به رئالیسم جادویی و در جاهایی به سوررئالیسم نزدیک دانست. او در کتاب ملکان عذاب، از تکثر روایت و تعدد راوی سود می‌برد و گاه مکان و زمان را نیز معنازدایی می‌کند. روایت‌های اصلی و فرعیِ درهم‌تنیده در این رمان و دیگر آثار ابوتراب، او را به یکی از نویسندگان برجسته‌ی عصر خود تبدیل کرده است.

ابوتراب خسروی ضمن استفاده از اساطیر و روایات تاریخی در کتاب ملکان عذاب، سوالات عمده و بنیادینی را در باب ماهیت مرگ و زندگی عنوان می‌کند. به این ترتیب، کتاب ملکان عذاب از رمان تاریخیِ صرف به رمانی تاریخی – فلسفی بدل می‌شود. پیچیدگی‌های زبانی نیز در کنار لایه‌لایه بودن روایت، به آثار ابوتراب رنگ‌وبوی ویژه‌ای می‌بخشد.

کتاب ملکان عذاب به‌طور نامحسوس راوی‌اش را عوض می‌کند. راوی که تا الان زکریا بود، به پسرش، شمس، در دوره‌ی زمانی بعدی انتقال می‌یابد. شمس از پدرش اطلاع چندانی ندارد. او هربار از مادرش چیزی می‌پرسد با در بسته روبه‌رو می‌شود. بارها این را از مادر شنیده که پدرش ممکن است هفت کفن پوسانده باشد، اما شمس می‌داند این‌طور نیست. با آنکه می‌داند پدرش او را نخواسته و رهایش کرده، می‌خواهد او را بشناسد، بداند چطور آدمی است و حالا چه کار می‌کند. شمس مجبور می‌شود جست‌وجویش را پنهان از چشم مادر و با پرسش از کسان دیگر‌، مثل خاله‌ی مادرش، ادامه دهد. او در نامه‌های پدرش، زکریا، با خاطرات عجیبی روبه‌رو می‌شود. سپس از جانب پدرش قاصدانی نزد شمس می‌آیند و او را به شهری دور فرامی‌خوانند؛ جایی که او می‌تواند زکریا را ملاقات کند و به جواب سوال‌های بی‌پایانش برسد؛ اما این سفر خود می‌تواند آغاز سوال‌های بی‌شمار و جدیدی باشد.

نشر نیماژ کتاب ملکان عذاب را چاپ و روانه‌ی بازار کرده است.

جوایز و افتخارات کتاب ملکان عذاب

• برنده‌ی هفتمین دوره‌ی جایزه‌ی ادبی جلال آل احمد؛
• برنده‌ی جایزه‌ی ادبی هوشنگ گلشیری؛
• برنده‌ی جایزه‌ی کتاب سال ایران.

کتاب ملکان عذاب برای چه کسانی مناسب است؟

اگر طرح پرسش‌های فلسفی در بستر داستانی تاریخی به مذاقتان خوش می‌آید، کتاب ملکان عذاب تجربه‌ی لذت‌بخشی را برایتان فراهم خواهد آورد.

در بخشی از کتاب ملکان عذاب می‌خوانیم

در ماه‌هاى قبل از فوت پدر، انگار چشم‌هاش در آب مى‌غلطیدند. مى‌گفت سعیش را کرده همه‌چیز را بنویسد، که هیچ‌چیزى از قلم نیفتد که البته مطمئن نیست. اگر نشده به این دلیل بوده که عمرش کفاف نداده. که اصلاً عمر آدمى کفاف تلفظ یک حرف را نمى‌دهد. باید واگذارش کند به نسل بعد و این بیت حافظ را مى‌خواند: «فرصتى دان که ز لب تا به دهان این همه نیست» و تفسیر مى‌کرد که مقصود حافظ این بوده که آدمى حتى به قدر فاصله‌ی پلک‌زدنى یا دست به دهان بردنى هم فرصت ندارد، که همه‌ی زندگانى‌اش یعنى همه‌ی آن هشتادواندى سال حتى به اندازه‌ی پلک‌زدنى هم به او فرصت نداده تا حرف اصلى همه‌ی زندگانى‌اش را بگوید که حتى حالا هم که نوشته مگر این ملکان درد، افساهاى عذاب، اجازه مى‌دهند تا خوانده شود؟ ولى باید از پایدارى کلمات و نیرویى که در واژه‌ها هست کمک گرفت تا صداى این نسل اخته و علیل به گوش دیگرانى برسد که خواهند آمد.

«اگر به آخر نرسیده و همچنان حکایت باقى باشد، باید آدمى مثل شمسِ من که ادامه‌ی وجود من است، ادامه‌اش بدهد و زحمتش را بکشد.» مطلبش را مى‌خواند و مى‌گفت: «بهت مى‌گویم چطور باید بشود.» به‌نظرش عمده‌ی کارهایش شده بود، فقط جزئیاتى مانده بود که باید نوشته شود و البته ضبط و ربطش تا بعد در تیراژى قلیل چاپ شود، حتى اگر شده با پلى‌کپى یا زیراکس. تا چیزى باقى بماند از ما و برسد به دست طالبانش، حتى اگر به‌نظر عده‌اى تعدادى کلمه یا جملات بى‌سر و ته باشد، یک عده جملات دیوانه‌وار، یک عده کلمات سرگیجه‌آور، از دهان نسل سرگشته و اخته‌اى مثل ما، نسلى که بودیم.