دانلود کتاب افسانه هفت رئیس

کتاب افسانه هفت رئیس نوشته‌ی علی پاینده، تلفیقی از حقیقت و خیال است که یکی از مبهم‌ترین و مهم‌ترین اعصار تاریخ عظیم ایران زمین را به تصویر می‌کشد؛ دورانی که حقیقت آن بر کسی آشکار نیست و واقعیت در پس نیرنگ‌ها مخفی شده است.

این داستان در مورد چگونگی به تخت نشستن داریوش اول هخامنشی و کشته شدن بردیای دروغین (گئومات) به دست او و یارانش است.

پیش از خواندن این اثر توصیه می‌شود که حتماً تاریخ واقعی را بخوانید! بهترین مرجع به نظر علی پاینده، تاریخ ایران باستان نوشته‌ی حسن پیرنیا (مشیرالدوله‌ی سابق) می‌تواند باشد؛ به گفته او این مرد بزرگ نوشته‌های تمام نویسندگان قدیمی را جمع‌آوری و در یک جا آورده است که از بابت این کار عظیم واقعاً باید به ایشان آفرین گفت.

هنگام خواندن داستان هرگز فراموش نکنید، اگرچه رگه‌هایی از واقعیت درون آن نهفته است، با این وجود از عنصر خیال بهره گرفته و بسیار متفاوت از حقیقت محض است. البته مقصود از حقیقت در اینجا آن چیزیست که در نوشته‌های نویسندگان قدیمی مثل هرودوت یا کتیبه‌ی بیستون نگاشته شده، زیرا بسیاری از تاریخ‌دانان معاصر اعتقاد دارند که این دوره یکی از تاریک‌ترین دوران تاریخ عظیم ایران زمین است و کسی به درستی نمی‌داند که در آن چه گذشته. توضیحات آخر داستان می‌تواند در این راه مفید باشد.

در بخشی از کتاب افسانه هفت رئیس می‌خوانیم:

داریوش، اتانس، اینتافرن، مگابیز و گبریاس به سمت طوایف خود برگشتند. آن‌ها چاره‌ای جز جنگیدن نداشتند، بنابراین به تدارک سپاه پرداختند. لشکر بردیا که با تدبیر پاتی‌زی‌تس از قبل برای جنگ آماده شده بود، با سرعت تمام به سمت آن‌ها پیش می‌آمد و در سر راه خود هر آنچه را به طوایف پارسی مخالف تعلق داشت، نابود می‌کرد. تعدادی از مردم به این خاطر بی‌گناه کشته شدند. لشکر بردیا هر لحظه نزدیک‌تر می‌شد. سران طوایف وقت چندانی نداشتند. آن‌ها با تدارک کمی به میدان جنگ شتافتند. پیش از عزیمت به میدان رزم، اتانس پیشنهاد کرد: یک فرمانده بد بهتر از چند فرمانده خوب است.

پس بهتر آن است که از میان خود شخصی را به عنوان فرمانده انتخاب کنیم و لشکریان را به صورت متحد به میدان جنگ بفرستیم. از این به بعد قوانین جنگی بر ما حاکم خواهد بود. همه باید از فرامین شخصی که به عنوان فرمانده انتخاب می‌شود اطاعت کنند. عدم فرمانبرداری مجازات‌های سنگینی در بر خواهد داشت. همه با سخنان اتانس موافقت کردند. اما چه کسی باید به عنوان فرمانده انتخاب می‌شد؟ بحث و جدل شدیدی در گرفت. سرانجام چون طایفه‌ی داریوش از همه بزرگ‌تر و تعداد سربازانش بیشتر بود، او را به فرماندهی انتخاب کردند. اتانس که حق زیادی برای این کار داشت، به خاطر حفظ اتحاد طوایف از فرماندهی کنار کشید، زیرا او به خوبی از ضمیر یار خود مطلع بود و می‌دانست که داریوش تا چه حد شیفته‌ی ریاست است.

داریوش لشکریانی را که از طوایف مختلف بودند، متحد کرد و در حالی که تدارک چندانی در اختیار نداشت، به میدان نبرد گام نهاد. تعداد سربازان بردیا و پاتی‌زی‌تس بسیار بیشتر از رؤسای طوایف بود. سران طوایف پارسی فقط سربازان طایفه‌ی خود را در اختیار داشتند، در حالی که بردیا علاوه بر گارد شاهی، سربازان ماد وفادار به پاتی‌زی‌تس، سربازان اجیر و پارسی‌های چهار طایفه‌ی صحرانشین را هم در اختیار داشت. او همچنین می‌توانست در صورت طولانی شدن جنگ از دیگر ملل تابعه هم کمک بگیرد. بنابراین جنگ در گرفت و شکست در لشکر داریوش افتاد. داریوش و متحدانش جلسه‌ای تشکیل دادند و به چاره‌جویی پرداختند.