معرفی و دانلود کتاب لغات میغ

معرفی کتاب لغات میغ

مصطفی جمشیدی در کتاب لغات میغ، سعی در ارایه ساختارشکنى مناسب در صدد رفع توهم این سال‌ها، تحت عنوان ادبیات است. منظور رمان‌هایى است که در صدد ارایه چیزى نیستند و تنها به افول و زوال مخاطب خویش مى‌اندیشند.

ناگفته پیداست که هر اثرى داراى منطق مخصوص به خود است که مى‌بایست طبیعتا مدافع خویش باشد و چون سربازى بى‌سلاح و یا با سلاح (هر سلاحى) از خود دفاع کند! سهم ما از کل تولید فکر جهانى چیست؟ چگونه مى‌توانیم در دنیاى کنونى مدعى برداشتن گام‌هایى بلند در جهت مقابله با روند جهانى‌سازى باشیم و اصولاً ادوات و آذوقه‌هاى ما در این مقابله، در کجاست؟ چگونه مى‌توانیم در این دهکده کوچک جهانى، مختصات خود را ثبت کنیم؟

مصطفی جمشیدی، در کتاب لغات میغ، درصدد یافتن پاسخ است. اگر صادقانه فکر کنیم به ناتوانى بضاعت ادبیات ما در مقوله ترجمه باز مى‌گردد و اینکه ظرفیت‌هاى زبان ما تا کجا عقیم و ناتوان بوده است. هدف کتاب لغات میغ، بیشتر در آنجا هویدا و بارز است که احیانا نکاتى در پرداخت رمان و یا لحن نامکشوف آن همچنان مکتوم باقى مى‌ماند و مثلاً این نوشته سعى در برطرف کردن آن دارد!

مصطفی جمشیدی درباره کتاب لغات میغ می‌گوید: که در بسیارى لحظات، بى‌آنکه اراده‌مند باشم از دو دنیاى کاملاً متفاوت و ناهمگون سخن رانده‌ام. دنیایى شخصى که البته به جایى برنخورد در آخرین و ناب‌ترین لحظات تجربه دینى و دنیایى در نقاطى احیانا گم که گاه با مدد تاریخ به بازسازى آن پرداخته‌ام، و ناگفته پیداست که همه اضلاع این دنیاى اخیر با آن یکى دیگر در مقابله و تضاد نیست! آن اضلاع تاریخ، صداهاى مرده‌اى است که با «تفکر» مى‌آیند و با «زوال»ى حتما مى‌روند و این سنت تاریخ است.

اینها در هر صورت، در رمان به دو وجه غالب «استعاره» و «واقعیت» در هم آمیخته‌اند؟ و گاه در مدح «مرگ» و «قرائت خویش» از دنیایى که در آن زیسته‌اییم و یا آن‌ها - منظورم پیشینیان ماست - در تاریخى از گذشته با آن همدم بوده‌اند. تاریخ من از سال‌هاى گذشته نیز با این توصیف، تاریخى شخصى است و نمى‌بایست به محل و یا کسى و چیزى بربخورد!

بافت رمان اگرچه دیرهضم و پرداخت آن اگرچه مشکل است ولى هر کدام از اینان مدعى تمایزطلبى آشکارى است از آنچه که ادبیات مدرن، این سال‌ها نام گرفته‌اند!

وجود دو کنتراست عظیم در دنیاى داستانى و سیال که ذهنیت‌ها مدام و مدام آنرا نوسازى مى‌کنند و از پس نوشتالژى شخصى آن را بازگو مى‌کنند تنها در خدمت فرم نیست، بلکه یادآورى آن مفاهیمى است که از دنیایى متفاوت و گاه متضاد معرفى‌اشان می‌کنیم! تا کجا به این مهم نایل گشته‌ام.

در بخشی از کتاب لغات میغ می‌خوانیم:

... از گندو کثافت‌ها بگو، این که از داخل آن استوانه‌هاى آهنى مدور مى‌آمد و همه جا بود، همه روایح را داشت، و دخترى که لباس کار نارنجى تنش بود و موهایش را دم اسبى بسته بود، به کنایه مى‌گفت؛ انگار دنیا را گند گرفته! il y a Pourtôut... آنها را دور مى‌زدیم و ماشین‌هاى نارنجى، با آن الات غریب، (حفره بزرگشان در آن کالبد استوانه‌اى شکل) همه چیز را تو مى‌برد. از آنجا آمدى و گذشتى. کنار آن بارها، زن ژاپنى جوان مى‌نشست. درست در گوشه مستطیل شکل، حبابى شکل (شیشه‌اى شکل که آن گوشه دنج رستوران درست شده بود) و حالا تنها خودش باشد و یک گوشه کادر خیابان، خیره شده به روندگان، یا به آن حاشیه تیز چهارراه اول، که ماشین‌ها با چراغ قرمز مى‌ایستادند و با صداى زنگى (عابرى - پیاده‌اى - کسى) مى‌گذشت. مى‌گفتى اولین بار و آخرین بار دنیا!

غریبه‌اى بود، مى‌بایست مى‌آمد و مى‌گذشت.

حالا حکایت این عشق؟ در داخل این همه دم و دود و آهن و بغض، کجاست؟

- «عیب تو این است که از این کمره‌ها شروع مى‌کنى، وقتى این صاحب مرده را از کار مى‌اندازى، تازه دارى راه و چاهش را یاد مى‌گیرى، مى‌فهمى؟! بدى‌اش در این است که تا ته‌اش را در نیاورى، ول کن معرکه نیستى، خب، دو تا موج‌اش را که گرفتى راست کارت بود یا نبود، مى‌فهمیدى چه خاکى به سرت بکنى! حالا هر چى! مى‌گفتى یک جا مى‌گفتند امواج سماوى، کره خاک را مى‌بلعند!! چه مزخرفاتى! منکه نمى‌فهمم. حداقل حالا نمى‌فهمم! اما مى‌گفتى امواج سماوى، همه چیز را مى‌بلعند، فرو مى‌ریزانند و مى‌روند.