معرفی و دانلود کتاب عشق زیر سایه‌ کرونا

معرفی کتاب عشق زیر سایه‌ کرونا

کتاب عشق زیر سایه‌ کرونا را علیرضا لرکی نوشته است. نویسنده در این اثر که داستانی عاشقانه است قصد دارد به ما بیاموزد که برای آنچه می‌خواهیم باید بجنگیم و این جنگ را پایانی نیست.

درباره‌ی کتاب عشق زیر سایه‌ کرونا

کتاب عشق زیر سایه‌ کرونا اثری است که در روزگار فعلی به آن نیاز داریم. علیرضا لرکی، نویسنده‌ی این کتاب، داستان عاشقانه‌ای را برای خواننده روایت می‌کند. این داستان در حقیقت یک مثلث عشقی میان مهسا، امیر و یونس است و علیرضا لرکی در این اثر ما را با پیچ‌وتاب‌های بی‌شمار یک حکایت عاشقانه همراه می‌کند. امیر پسری است که والدینش را نمی‌شناسد. او در پرورشگاه بزرگ شده و تمام تلاشش را کرده است که روی پای خودش بایستد. او عاشق مهساست. دختری که با تمام معیارهای او همخوانی دارد. مهسا نیز به امیر علاقه‌مند است و دوست دارد که باقی عمرش را در کنار امیر سپری کند. اما در این میان، یونس، دوست صمیمی امیر که رابطه‌ای برادرانه با او دارد، به مهسا علاقه‌مند می‌شود.

او سعی می‌کند که مهسا را نیز به خود علاقه‌مند کند و سعی دارد که امیر را از سر راهش بردارد. یونس امیر را به چاهی می‌اندازد و مطمئن می‌شود که امیر مرده است. اما عشق امیر به مهسا او را زنده نگه می‌دارد. او تمام سختی‌هایی که در طول زندگی متحمل شده را به یاد می‌آورد و تصمیم می‌گیرد تا این بار هم بجنگد و به خواسته‌اش برسد. اینکه چه بر سر امیر می‌آید، مهسا چه تصمیمی می‌گیرد و یونس چه می‌کند، تمام داستان پرفرازونشیب کتاب عشق زیر سایه‌ی کرونا را می‌سازد.

جالب است بدانید علیرضا لرکی متولد سال 1382 است و از مؤلفان جوان ایرانی به شمار می‌آید.

کتاب عشق زیر سایه‌ کرونا برای چه کسانی مناسب است؟

اگر از خوانندگان داستان‌های کوتاه ایرانی هستید، کتاب عشق زیر سایه‌ی کرونا انتخاب مناسبی برای شماست.

در بخشی از کتاب عشق زیر سایه کرونا می‌خوانیم

حس عجیبی در وجودم شروع به جریان کرد. از کدام آخر حرف می‌زد؟ چرا صدایش این‌قدر بغض داشت؟ از کدام عذاب دادن سخن به میان می‌آورد؟ آیا مرگ مرا باور کرده بود؟ حرف‌هایش کاملاً ضد و نقیض به نظر می‌رسید. جوری بود که انگار به استقبال مرگ من رفته است یا بدتر از آن انتظار مرگ مرا می‌کشیده است.

چرا؟! ما تا همین چند دقیقه قبل داشتیم با هم حرف می‌زدیم. رفاقت می‌کردیم. حتی در همین جمله مرا برادر خطاب کرده بود. پس چرا باید آرزوی مرگم را داشته باشد؟ دلم می‌خواست همه چیز را بپرسم اما بیش‌تر از آن دلم می‌خواست از ته این چاه لعنتی بیرون بیایم. انگار این دخمه تاریک، گوری بود که برای من کنده باشند. انگار صدها سال پیش عده‌ای تصمیم گرفتند چاهی بکنند؛ نه برای آب، بلکه برای مدفون کردن من. صدای یونس دوباره افکارم را از هم گسست:

تو همیشه از من بهتر بودی. من همیشه از این متنفر بودم. بهت دروغ نمی‌گم. من همیشه خیلی دوستت داشتم. تو همون برادری بودی، که من همیشه می‌خواستم. اما همیشه یه جای کار بدجوری می‌لنگید. من توی یه خانواده‌ی مرفه بزرگ شدم. هیچ وقت نشد بهت بگم من حتی به اون بهزیستی که تو توی اون بزرگ شدی هم حسودیم می‌شد. هیچ کس ازت توقع نداشت برای خودت کسی بشی. همیشه آزاد بودی. راحت بودی، خوشحال بودی. درست برخلاف من. برای همین بود که همیشه دوست داشتم کنارت باشم. ازت انرژی می‌گرفتم. تو چیزی بودی که من جرأت بودنش رو نداشتم. البته که همیشه از من خوش‌تیپ‌تر هم بودی...

این جای جمله را خندید. از آن خنده‌های همیشگی مخصوص به خودش. می‌دانستم آن‌قدر می‌خندد که به سرفه بیفتد اما به آن‌جا نکشید. احتمالاً تلخی شرایط‌مان کارگر افتاد. بغض عمیقش را فروخورد و ادامه داد: همیشه دخترها دنبال پول و شرایط من بودن، اما هر کسی که تو رو خواست، به خاطر خودت خواست. این خیلی بده مگه نه؟ این‌که همیشه یه نفر کنارت باشه که از تو بهتره؟ می‌دونی من توی دانشگاه مکانیک می‌خونم اما تو داری مکانیکی کار می‌کنی و احمقانه‌ست که من هیچ سررشته‌ای از این کار ندارم.