فریدون مشیری در سی‌ام شهریور ماه 1305 در تهران به دنیا آمد. در دوران خردسالی به شعر علاقه داشت و در دوران دبیرستان و سال‌های اول دانشگاه، دفتری از غزل و مثنوی ترتیب داد. آشنایی با قالب‌های شعرنو، او را از ادامه‌ی شیوه‌ی کهن بازداشت، اما راهی میانه را برگزید.
مشیری، نه اسیر تعصبات سنت‌گرایان شد، نه مجذوب نوپردازان افراطی. راهی را که او برگزید، همان حالت ِ نمایان ِ بنیان‌گذاران شعر نوین ایران بود. به این معنا که، او شکستن قالب‌های عروضی و کوتاه و بلند شدن مصرع‌ها و استفاده‌ی بجا و منطقی قافیه را پذیرفته و از لحاظ محتوی و مفهوم هم با نگاهی تازه و نو به طبیعت، اشیاء، اشخاص و آمیختن آن‌ها با احساس و نازک‌اندیشی‌های خاص خود، به شعرش چهره‌ای کاملاً مشخص داده بود.
استاد برجسته دکتر عبدالحسین زرین کوب «درباره‌ی فریدون مشیری گفته است: «با چنین زبان ساده، روشن و درخشانی است که فریدون واژه به واژه با ما حرف می‌زند، حرف‌هایی که مال خود اوست، نه ابهام‌گرایی رندانه. شعر او سخن شاعری است که دوست ندارد در پناه جبهه‌ی خاص، مکتب خاص و دیدگاه خاص، خود را از اهل عصر جدا سازد. او بی‌ریا عشق را می‌ستاید، انسان را می‌ستاید و ایران را که جان او به فرهنگ آن بسته است دوست دارد.»
فریدون مشیری در دوران شاعری خود، در هیچ عصری متوقف نشده، شعرش بازتابی است از همه‌ی مظاهر زندگی و حوادثی که پیرامون او در جهان گذشته و همواره، ستایش‌گر خوبی و پاکی و زیبایی و بیانگر همه‌ی احساسات و عواطف انسانی بوده و بیش از همه خدمتگزار انسانیت است.
فریدون مشیری، سال‌ها در برخی از مجلات معروف سال‌های گذشته همچون: ماهنامه سخن، مجله گشوده، سپید و سیاه قلم زده و همکاریی نزدیک با نشریات داشته است.
او در سال 1333، از دواج کرد و دو فرزند بنام‌های بهار و بابک داشت که هر دو دانشگاه را به پایان رسانده و در کنار آثار او، ثمره زندگی او بودند.
وی در آبان ماه 1379 در سن 74 سالگی و بر اثر بیماری، چشم از جهان فرو بست.
کتاب‌های فریدون مشیری:
تشنه توفان
گناه دریا
نایافته
ابر و کوچه
بهار را باور کن
از خاموشی
مروارید مهر
آه باران
از دیار آشتی
با پنج سخن سرا
لحظه‌ها و احساس
آواز آن پرنده غمگین
