صد سال از تولد نویسنده‌ای به نام آلبرتو موراویا (Alberto Moravia) می‌گذرد. او زمانی که زنده بود دو بار به ایران آمد و حتی در مقاله‌ای انقلاب اسلامی ایران را پیش‌بینی کرد. در آن زمان کسی در ایران او را نمی‌شناخت، اما حالا بازار کتاب ایران هر سال شاهد انتشار آثار جدیدی از آلبرتو موراویا است.
«مى‌نویسم چون از نوشتن لذت مى‌برم و برای این‌که دیگران را هم سرگرم کنم. در همین‌جا متولد شدم؛ در ۲۸ نوامبر ۱۹۰۷ در رم. تحصیلات من در واقع صفر است. ۹ کلاس بیشتر درس نخواندم. بخاطر بیمارى سل مجبور بودم مدام غیبت کنم. در مجموع بین ۹ سالگى و ۱۷سالگى، یعنى تا سال ۱۹۲۴، دست کم پنج سالش را در بستر بیمارى در تخت‌خواب گذراندم. به نظر من وظیفه نویسنده این نیست که کسى یا چیزى را مدام مورد انتقاد قرار بدهد. تنها وظیفه او این است که شخصیت‌هایى زنده خلق کند؛ و بله دلم می‌خواهد خودم را بیان کنم و تصادفا برای بیان خودم به نوشتن روی آورده‌ام.» موراویا این جملات حدود ۴۰ سال پیش در معرفی خودش به یک خبرنگار گفته است.
این نویسنده ایتالیایی تا اواخیر قرن بیستم به مدت ۸۳ سال زندگی کرد و در این عمر طولانی بیش از ۴۰ رمان، مجموعه داستان کوتاه، نمایشنامه، مقاله و فیلم مستند خلق کرد. بعضی‌ها موراویا را پیشتاز ادبیات قرن ۲۰ ایتالیا می‌دانند. پائلو پازولینی، نویسنده و فیلم‌ساز ایتالیایی در مورد او گفته: «موراویا فرهیخته‌ترین نویسنده تاریخ ایتالیا است».
این نویسنده از یک‌ربع قرن پیش با چند ترجمه مختلف در ایران شناخته شده است؛ اما تجدید چاپ یکی از مجموعه داستان‌های معروف او (داستان‌های رومی) با نام «من که حرفی ندارم» و انتشار جلد دوم از همان مجموعه با عنوان «آدم بدشانس» نسل جوان‌تر کتاب‌خوان‌ها را با موراویا آشنا کرد.
جملات برگزیده آلبرتو موراویا:
- چه سعادتی است که کسی پیدا شود که دوستش بداری و او هم تو را دوست بدارد، آن هم در محلی زیبا و آرام!
- بی‌سوادی ریشه کن نشده، بلکه بی‌سوادان توان خواندن یافته‌اند.
کتاب‌های برگزیده آلبرتو موراویا:
دنباله‌رو
دلتنگی
بی‌تفاوت‌ها
داستان‌های رومی
عشق و زناشویی لیدا
داستان‌های ماقبل تاریخ
یک چیز فقط یک چیز است
اروتیسم در ادبیات
