نقد، بررسی و نظرات کتاب مثنوی معنوی - مولانا جلال الدین محمد بلخی
4.7
2158 رای
مرتب‌سازی: جدیدترین
Sarah Wakili
۱۴۰۲/۱/۳
00
عالی است کتاب فقط درک میخواهد
حضرت مولانا به زیبایی تمام معنویت را به تصویر کشیده و از همان بیت اول تا آخر رقص است و رقص و هر انسانی در زندگیش باید این کتاب را در آرشیو کتابخانه‌اش داشته باشد و هر وقت دچار روزمرگی شد با جون و دل به ان پناه ببرد و زیبایی‌ها و حال خوبش را درک کند کتابی بسیار عالی و عالی است. با سپاس
مولانا واقعا فراتر از ذهن بقیه هست تفکراتش
انگار آدمیه که متولد ۲۰۶۰ هستش
یکی از تفکرات جالبش اینه که معتقده انسانی که گمراه میشه علتش تمایل بشر به باطل نیست
حق رو با بدلش اشتباه گرفته (داستان طوطی و مرد مغازه دار، کم کسی ز ابدال حق آگاه شد...)
در ضمن بدونین ۱۰۰ درصد بیت هاش معنوی و عارفانه هست
برعکس سعدی که اکثرا عشق الهی و نمیگه و عشق زمینی رو میگه
انگار آدمیه که متولد ۲۰۶۰ هستش
یکی از تفکرات جالبش اینه که معتقده انسانی که گمراه میشه علتش تمایل بشر به باطل نیست
حق رو با بدلش اشتباه گرفته (داستان طوطی و مرد مغازه دار، کم کسی ز ابدال حق آگاه شد...)
در ضمن بدونین ۱۰۰ درصد بیت هاش معنوی و عارفانه هست
برعکس سعدی که اکثرا عشق الهی و نمیگه و عشق زمینی رو میگه
خیلی زیبا و عرفانی هست و لبریز از موعظه و پند.
مثنوی معنوی مهم‌ترین اثر مولوی است. این مجموعه شعر شش جلد دارد و بیست و هفت هزار بیت دارد. بسیاری، مثنوی فقط عرفان نظری نیست بلکه کتابی است جامع عرفان نظری و عملی. «مثنوی را جهت آن نگفتم که آن را حمایل کنند، بل تا زیر پا نهند و بالای آسمان روند که مثنوی معراج حقایق است نه آنکه نردبان را بر دوش بگیرند و شهر به شهر بگردند.» بنابراین، عرفان مولانا صرفاً عرفان تفسیر نیست بلکه عرفان تغییر است. اگر بخواهیم مجموعهٔ عظیم و پربار بیست و شش هزار بیتی مثنوی معنوی را کوتاه و خلاصه کنیم، به هجده بیتی می‌رسیم که سرآغاز دفتر اوّل مولاناست و به «نی نامه» شهرت یافته‌است. آغاز مثنوی مولانا (نی نامه) با دیگر آثار نثر و نظم فارسی تفاوت دارد امّا روح نیایش و توجّه به حق، در تار و پود آن نهفته‌است. این «نی» همان مولاناست که به عنوان نمونهٔ یک انسان آگاه و آشنا با حقایق عالم معنا، خود را اسیر این جهان مادّی می‌بیند و «شکایت می‌کند» که چرا روح آزادهٔ او از «نیستانِ» عالم معنا بریده‌است. او در مثنوی و دیوان شمس، بارها خود، یا انسان آگاه را به نی و چنگ تشبیه کرده‌است:
ما چو چنگیم و تو زخمه می‌زنی…
ما چو ناییم و نوا در ما زتوست…
مثنوی معنوی مهم‌ترین اثر مولوی است. این مجموعه شعر شش جلد دارد و بیست و هفت هزار بیت دارد. بسیاری، مثنوی فقط عرفان نظری نیست بلکه کتابی است جامع عرفان نظری و عملی. «مثنوی را جهت آن نگفتم که آن را حمایل کنند، بل تا زیر پا نهند و بالای آسمان روند که مثنوی معراج حقایق است نه آنکه نردبان را بر دوش بگیرند و شهر به شهر بگردند.» بنابراین، عرفان مولانا صرفاً عرفان تفسیر نیست بلکه عرفان تغییر است. اگر بخواهیم مجموعهٔ عظیم و پربار بیست و شش هزار بیتی مثنوی معنوی را کوتاه و خلاصه کنیم، به هجده بیتی می‌رسیم که سرآغاز دفتر اوّل مولاناست و به «نی نامه» شهرت یافته‌است. آغاز مثنوی مولانا (نی نامه) با دیگر آثار نثر و نظم فارسی تفاوت دارد امّا روح نیایش و توجّه به حق، در تار و پود آن نهفته‌است. این «نی» همان مولاناست که به عنوان نمونهٔ یک انسان آگاه و آشنا با حقایق عالم معنا، خود را اسیر این جهان مادّی می‌بیند و «شکایت می‌کند» که چرا روح آزادهٔ او از «نیستانِ» عالم معنا بریده‌است. او در مثنوی و دیوان شمس، بارها خود، یا انسان آگاه را به نی و چنگ تشبیه کرده‌است:
ما چو چنگیم و تو زخمه می‌زنی…
ما چو ناییم و نوا در ما زتوست…