معرفی و دانلود کتاب اتاق مهمان

معرفی کتاب اتاق مهمان

کتاب اتاق مهمان اثر پرفروش دریدا سی میچل، داستان پر رمز و راز اتاقی را روایت می‌کند که ساکنان آن به طرز مشکوکی دست به خودکشی می‌زنند! لیزا بانوی جوان و تنهایی است که با ورودش به این اتاق مرموز در تلاش برای کشف ارتباط یادداشت‌های قبل خودکشی و صاحب این خانه است.

درباره کتاب اتاق مهمان:

خانه همان جایی‌ست که کابوس است!

اعلامیۀ اجارۀ اتاق
اتاقی زیبا با تخت دونفره برای اجاره به یک نفر
همین امروز!
اتاقی زیبا از خانه‌ای بزرگ در شمال لندن...
ساکنین کنونی، مالکان خانه هستند و دنبال شخصی می‌گردند که خانه‌شان را با او شریک شوند!

داستان اتاق مهمان (Spare Room) با چنین فضایی آغاز می‌شود و در پیشگفتار به زندگی مردی که قصد خودکشی دارد، می‌پردازد. سپس لیزا شخصیت اصلی داستان وارد می‌شود. او که قصد اقامت در این اتاق را دارد متوجه اتفاقات عجیب خانه جک و مارتا می‌شود. لیزا با پیدا کردن یادداشت‌هایی هولناک که دست‌نوشته‌های مردی پیش از خودکشی در اتاقش بوده است، به جک مشکوک می‌شود. اضطراب و دلهرۀ او در سراسر داستان مشهود است. او با دیدن انکار وجود آن مرد به عنوان مستأجر مارتا و جک، تصمیم به کشف راز بزرگی می‌گیرد...

فضاسازی و شخصیت‌پردازی کم‌نظیر دریدا سی میچل (Dreda Say Mitchell) شما را به عمق داستانی معمایی و پر پیچ و خم می‌برد.

نکوداشت‌های کتاب اتاق مهمان:

- سریع، پر پیچ و خم و هیجان‌انگیز (Crime Scene Magazine)
- آنقدر خوب که نمی‌توانم درباره آن چیزی بگویم (لی چایلد)
- یک داستان بی‌نظیر از یک نویسنده خلاق و با استعداد (Sun)

خواندن کتاب اتاق مهمان به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

تمامی علاقمندان به رمان‌های روانشناسی و داستان‌های پیچیده و مرموز را به خواندن این اثر دعوت می‌کنیم.

با دریدا سی میچل بیشتر آشنا شویم:

داستان‌نویس مشهور و پرفروش بریتانیایی، دریدا سی میچل در سال 1965 متولد شد. او علاوه بر نویسندگی به شغل روزنامه‌نگاری نیز مشغول است و یکی از پر افتخار ترین نویسندگان ادبیات انگلیسی به شمار می‌آید. دریدا تحصیلاتش را در زمینه مطالعات آفریقا و آسیای شرقی ادامه داد. وی نهایتا توانست مدرک کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه شمال لندن دریافت کند. میچل بیش از بیست سال به عنوان معلم و مشاور در لندن با تمرکز ویژه بر افزایش موفقیت آموزشی کودکان اقلیت‌های قومی و طبقه کارگر فعالیت کرد. وی در سال 2020 به دلیل خدمت به ادبیات و کارهای آموزشی در زندان‌ها برنده جایزه شد.

دریدا همچنین نخستین سیاه‌پوستی است که افتخار کسب جایزه انجمن نویسندگان آثار جنایی را در سال 2005 به خود اختصاص داد.

در بخشی از کتاب اتاق مهمان می‌خوانیم:

وقتی اضطرابم کم‌کم از بین می‌رود، نگاهی به ساعتم می‌اندازم. چهارونیم است و هنوز باید به یک جای دیگر سر بزنم. والدینم انتظار دارند امروز عصر به خانه‌شان در ساری بروم. در شرایط معمول درخواستشان را بی‌چون‌وچرا رد می‌کنم، اما این روزها در شرایط معمول نیستیم. اگر نروم و خودی نشان ندهم، وحشت‌زده می‌شوند و به اقوام خبر می‌دهند. و شاید حتی بدتر از آن، به پلیس خبر بدهند. آخرین چیزی که در این وضعیت لازم دارم، این است که یک دسته از عزیزانم یا مأموران قانون دنبالم راه بیفتند.

ماشین را روشن می‌کنم و راه می‌افتم. جاده‌ها شلوغ و ترافیک است، که البته این خوب است. مجبورم روی رانندگی تمرکز کنم و وقت حواس‌پرتی و شک کردن به خودم را ندارم. بزرگراه ام‌۲۵ را ترک می‌کنم، در دشت مول پیش می‌روم و از کنار مزرعه‌های سرسبز و گاوها و گوسفندهای چاق و پروارش می‌گذرم. از کنار روستاهای شلوغ و خانه‌های بزرگ و ماشین‌های دو دیفرانسیل بزرگ پارک‌شده در مسیر جلوی خانه‌ها. من در همین نقطه از انگلستان بزرگ شده‌ام. و هیچ‌چیز نمی‌تواند برایم انگلیسی‌تر از خانۀ والدینم باشد. در خانۀ قدیمی کشیش محله زندگی می‌کنند که کمی کوچک‌تر از خانه‌ای است که اتاق ‌مهمان ‌دارد، اما درست به همان اندازه باشکوه است. و هیچ‌کس انگلیسی‌تر از والدینم نیست که جلوی در منتظرم ایستاده‌اند. مطمئنم قبل از آنکه به خانه برسم، من را در مسیر طولانی منتهی به خانه‌شان دیده‌اند. بله، خانه‌شان چنین خانه‌ای ا‌ست.

بابا بلد است چطور کمرش را صاف نگه دارد و خوب بایستد که قد بلندش چشم‌ها را خیره کند. با توجه به موهایش که تقریباً به‌طور کامل خاکستری شده، مامان بعضی‌وقت‌ها برای اذیت کردنش او را روباه نقره‌ای صدا می‌کند. بابا قبل از بازنشسته شدن، دکتر معروفی در لندن بود که اواخر دورۀ کاری‌اش مطب خصوصی هم داشت. از آن آدم‌هایی‌ است که این روزها دیگر نمونه‌شان پیدا نمی‌شود. آدم‌های ساکت و قدرتمند. فکر می‌کنم واژۀ درست برای توصیفشان خویشتن‌دار باشد.

مامان قدش کوتاه‌تر است و رنگ موهایش که کاملاً گوش‌هایش را پوشانده‌اند، بیشتر سفید است تا خاکستری. گذر زمان تأثیر خودش را روی صورت او گذاشته، و بر اساس تجربه می‌دانم که از چین‌و‌چروک ترسی ندارد. مامان هم از آن زن‌هایی‌ است که این روزها دیگر نمونه‌شان پیدا نمی‌شود. از آن‌ زن‌هایی که به موفقیت‌های همسر و تنها فرزندشان بسیار افتخار می‌کنند، اما ترجیح می‌دهند آهسته و بی‌هیاهو برای آنها دست بزنند. و مطمئناً از آن زن‌هایی نیست که با مادر همسرش اشتباه گرفته شود.