معرفی و دانلود کتاب بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند

معرفی کتاب بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند

داستان‌هایی که شگفت‌زده‌تان می‌کنند! کتاب بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند مجموعه‌ی هفت داستان کوتاه از نویسنده‌ی صاحب‌سبک جنوبی، احمد آرام، است. فضایی که نویسنده در این کتاب نامزد جایزه‌ی مهرگان ادب پدید آورده، عجیب و خیال‌انگیز است و شما را به دنیایی می‌برد که مرز واقعیت و خیال در آن مشخص نیست.

درباره‌ی کتاب بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند

یکی از بارزه‌های ویژه‌ی داستان‌های احمد آرام، فضای بومی و فرم و محتوای ساختارشکنانه‌ی آن‌هاست. به حدی که با خواندن داستان‌ها، احساس می‌کنید به دنیایی پا گذاشته‌اید که رؤیا و واقعیت با یکدیگر هیچ تفاوتی ندارند و با فهمیدن هر چیز جدید، بیش از پیش شگفت‌زده می‌شوید. همین فضاسازی خلاقانه و عجیب نام این نویسنده‌ی اهل جنوب را بر سر زبان‌ها انداخت و کتاب بیدارنشدن در ساعت نمی‌دانم چند را نامزد جایزه‌ی مهرگان ادب کرد.

هفت داستان کوتاهی که در این کتاب می‌خوانید، جدا از یکدیگر و مستقل هستند. اگر دیگر کتاب‌های احمد آرام را خوانده باشید، احتمالاً با فضای داستان‌های او آشنایی دارید. او در کتاب بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند، فضای پیشین را حفظ می‌کند؛ اما از تکنیک‌های روایت و شخصیت‌های جدید بهره می‌برد. برای مثال در آخرین داستان که عنوان کتاب از آن گرفته شده است، با توصیفاتی پیچیده روبه‌رو می‌شوید که فهمیدن آن‌ها به‌راحتی امکان‌پذیر نیست. در این داستان شاهد جابه‌جایی عناصر، شخصیت‌ها، رخدادها، زمان و مکان داستان خواهید بود؛ اما اگر خوب دقت کنید،‌ همه‌ی این‌ جزئیات به تصویری واحد منتهی می‌شوند. مانند قطعات یک پازل که وقتی به‌درستی در کنار هم قرار می‌گیرند، تصویری خاص و ویژه را می‌سازند.

از دیگر ویژگی‌های کتاب بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند، توجه نویسنده به اقلیم جنوب است. اشاره‌های او به آداب و رسوم جنوبی‌ها و زندگی‌شان آن‌چنان ملموس است که گاهی اوقات بوی دریا را احساس می‌کنید و باد شرجی جنوب به صورتتان می‌خورد. این نویسنده که خود در بوشهر به دنیا آمده و در شیراز زندگی می‌کند، خیابان‌ها و کافه‌ها را به گونه‌ای توصیف می‌کند که مخاطب خود را در آن حی و حاضر می‌بیند. شخصیت‌پردازی داستان‌ها نیز همین خصیصه را دارند؛ به حدی که فکر می‌کنید در حال گوش دادن به درد دل‌های فردی هستید که سال‌ها می‌شناسیدش. احمد آرام در شکل دادن به شخصیت‌های زن نیز چیره‌دستی خاصی از خود نشان می‌دهد و اگر اسم نویسنده‌ی روی کتاب را نادیده بگیرید، تصورتان این خواهد بود که یک زن همه‌ی این شخصیت‌ها را خلق کرده است.

زبانی که احمد آرام برای بعضی از داستان‌ها به کار گرفته، زبان محاوره و غیررسمی است. او شخصیت‌های هر داستان را با زبانی متفاوت به مخاطب می‌شناساند. آرام سوژه‌های غریب و متفاوت را در هر داستان کتاب بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند برمی‌گزیند و با طنزی تلخ، گزنده و ابزورد، ماجرای آن‌ها را روایت می‌کند.

داستان‌های کتاب بیدار شدن در ساعت نمی‌دانم چند، عبارتند از: قبرستان دریایی؛ آسا؛ اگه تکونم بدی بیدار می‌شم؛ وازریک مرده است؛ نُقل سفید؛ من، مارلا و راسپوتین؛ و بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند. این کتاب احمد آرام به همت نشر نیماژ منتشر شده است.

کتاب بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند برای چه کسانی مناسب است؟

اگر اهل خواندن داستان‌های کوتاه از ادبیات معاصر ایران هستید،‌ مطالعه‌ی کتاب بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند می‌خوانیم

من برگشتم و به دالان نیمه‌تاریک نگاه کردم. ستوان انگلیسی با لباس فرم و هفت‌تیری که به کمر بسته بود، همراه چند سرباز سیک پیداشان می‌شود. آن‌ها به «نون» دستور می‌دهند که به اتاق کوچک برود. اتاقی تک‌افتاده در سوکِ حیاط که بیشتر به انباری می‌مانست تا اتاق‌نشیمن. سربازها با تفنگ بِرنو به پشت او می‌کوبیدند و ابوالقاسم‌پیانو تلوتلوخوران جلو می‌رفت. وقتی با کله افتاد توی اتاق، دیگر ندیدمش. نون به من گفت صداشان را می‌شنوی؟ گفتم می‌شنوم. گفت حالا کمی صبر کن و هروقت گفتم برو و سرک بکش توی آن اتاق، حتماً حیرت خواهی کرد. گربه‌هایی که ردیف‌به‌ردیف بالای دیوار صف کشیده بودند آن‌چنان به ما خیره شده بودند که گویی به زبانی که ما حرف می‌زدیم تسلط کامل داشتند. صدای شلیک چند تیر شنیده شد. نون گفت حالا می‌توانم بروم به‌سمت اتاق.

وقتی از جایم بلند شدم گفت از هیچ کمکی به «نون» دریغ نکنم. به طرف اتاق کوچک رفتم. تمام این مدت در مسیری راه می‌رفتم که صدای پژواک گلوله‌ها در آن تمام بشو نبود؛ گویی این صدا که مانند وزوز زنبور توی کاسه‌ی سرم می‌چرخید، روی موج هوا حرکت می‌کرد و باز نمی‌ایستاد. با ترس سرک کشیدم توی اتاق نیمه‌تاریک. زود پی بردم که هوای دم کرده‌ی اتاق بوی خون می‌دهد و اگر کسی کُشته شده باشد حتماً آن شخص، «نون» خواهد بود. بعد او را دیدم که وسط اتاق، به شیوه‌ی خود، هفت‌تیر به‌دست ایستاده بود. قاطع و مصمم. البته با قدری کم‌رویی ذاتی که پوست صورتش را به لرزه واداشته بود. با خودم گفتم او با حال‌وهوایِ مردی که دستش می‌لرزد، می‌تواند مرا به یاد چه کسی بیندازد؟ شلوار و پیرهنش پر از پشنگ خون بود. هفت‌تیر را طوری توی مشت‌هاش گرفته بود که انگار تردید داشت که آن چند نفر هنوز زنده‌اند! تا قبل از آن‌که به من نگاه کند نمی‌دانستم هر آدم پس از کُشتن کسی چشم‌هاش تغییر می‌کند.

فهرست مطالب کتاب

بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند
قبرستان دریایی
آسا
اگه تکونم بدی بیدار می‌شم
وازریک مُرده است
نُقل سفید
من، مارلا و راسپوتین
بیدار نشدن در ساعت نمی‌دانم چند