معرفی و دانلود کتاب هذیان‌ های ذهن یک قربانی

معرفی کتاب هذیان‌ های ذهن یک قربانی

کتاب هذیان های ذهن یک قربانی اثر به یادماندنی سال بلو، رمانی کلاسیک و پرفروش‌ است که داستان مردی به نام آسا لونتال را روایت می‌کند. او در گیر و دار زندگی شخصی و مشکلاتش، ناخواسته به حوادثی دعوت می‌شود که او را با چالش‌های بزرگی مواجه می‌سازد.

درباره کتاب هذیان‌های ذهن یک قربانی:

چه کسی قربانی اصلی است؟ در این شاهکار ادبی بی‌نظیر، هذیان‌های ذهن یک قربانی (The Victim) را می‌خوانیم؛ اما او حقیقتاً چه کسی است و قربانی چیست؟

سال بلو (Saul Bellow) در داستانش مردی جوان، مغموم و بی‌اعتماد به نفس به نام آسا لونتال را به تصویر می‌کشد؛ لونتال یهودی است و در شهر نیویورک زندگی می‌کند. همسر او مدتی برای کمک به مادرش در شهری دیگر اقامت دارد و آسا شدیداً دلتنگ اوست. در همین حین همسر برادر لونتال از او درخواست کمک و رسیدگی به فرزند بیمارش را دارد. حس مسئولیت‌پذیری آسا که از کودکی همراه او بوده و روزهای دشواری را در جوانی برایش رقم زده است، متقاعدش می‌کند تا به کمک به برادرزاده‌اش برود. رویارویی آسا با یک مرد غریبه که به نظرش آشنا می‌آید، داستان را به نقطه اوج می‌رساند. مرد غریبه مدعی‌ست که لونتال زندگی‌اش را مدیون اوست و به لحاظ معنوی بسیار به او مقروض است. در سراسر داستان این پرسش در ذهن شما شکل می‌گیرد که قربانی کیست؟

داستان در سال‌های بین جنگ جهانی اول و دوم رخ می‌دهد؛ زمانی که آرمان‌های سیاسی و اجتماعی سال بلو قوی و پررنگ بودند، مفاهیمی همچون امیدواری و یأس برای او تعریف دیگری داشتند و این تعاریف در خط مشی داستان‌های جوانی بلو، به وضوح دیده می‌شود.

گرما یکی از عناصر نمادین داستان است که شخصیت اصلی را تسلیم قدرت خود کرده و گویی در برزخی از گرما، طاقت و توان خود را از دست داده است. بی‌شک یکی از نقاط قوت این داستان، روایت کم نظیر افکار و درونیات ذهن یک انسان با جزئیات است.

خواندن کتاب هذیان‌های ذهن یک قربانی به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

تمامی علاقمندان داستان‌های روانشناسی و دوست‌داران ادبیات کلاسیک آمریکایی را به خواندن این اثر شگفت‌انگیز دعوت می‌کنیم.

با سال بلو بیشتر آشنا شویم:

نویسنده نامدار و پرافتخار ادبیات قرن بیستم آمریکا، سال بلو، سال 1915 در ایالت کبک دیده به جهان گشود. او افتخار دریافت جایزه نوبل ادبیات که رویای هر نویسنده‌ای است را در کارنامه خود دارد. وی یکی از نویسندگان صاحب‌سبک و تأثیرگذار در شکل‌گیری ادبیات نوین آمریکایی‌ست. به گفته بلو، او با خواندن داستان کلبۀ عمو تم به نویسندگی علاقمند شده است. او در 9 سالگی به همراه خانوادۀ یهودی‌اش به ایلینوی نقل مکان کرد. بلو که دانش‌آموختۀ رشته انسان‌شناسی و جامعه‌شناسی است، تحصیلاتش را در دانشگاه شیکاگو آغاز کرد و در دانشگاه نورت وسترن ادامه داد. او با نوشتن رمان هدیه هومبولت به اوج شهرت رسید و توانست جایزه جایزه پولیتزر را از آن خود کند. از جمله آثار ماندگار این نویسندۀ خوش‌استعداد می‌توان به «هرتزوگ»، «امروز را دریاب» و«وقتشه ساکت شی» اشاره کرد. سال بلو تنها نویسنده‌ای است که در طول حیاتش 3 بار موفق به دریافت جایزه کتاب ملی آمریکا شده است. شوربختانه این نویسنده خلاق در سال 2005 دیده از جهان فرو بست.

در بخشی از کتاب هذیان‌های ذهن یک قربانی می‌خوانیم:

کمی دیرتر در تختخواب، لونتال که کنار دیوار دراز کشیده، زانوانش را بالا داده و صورتش را بر روتشکی راه‌راه گذاشته بود. اشتباهاتش را مرور کرد. از بعضی از آن‌ها، چهره‌اش در هم می‌رفت؛ بعضی دیگر آن‌قدر بی‌رحمانه قلبش را به درد می‌آورد که دیگر نمی‌توانست چهره در هم بکشد. تمام حالات و احساسات خود را با هم سرکوب کرد و فقط پلک‌هایش را به‌سمت پایین حرکت داد. سعی نکرد از غم و غصۀ خود بکاهد؛ همۀ آن‌ها را به ‌خاطر آورد، از حملۀ امشبش به ویلستون تا صحنۀ اصلی در دفتر رودیگر. وقتی به اینجا رسید، پشتش را چرخاند و بازوان عریانش را روی چشم‌هایش گذاشت.

اما حتی با این کار، متوجه یکی از آن مسائل ژرف‌تر شد که قبلاً به آن توجهی نداشت. حاضر بود تقصیر خود را برای از دست دادن کنترل خود در دیل، بپذیرد. اما چرا کنترل خود را از دست داده بود؟ فقط به‌خاطر اهانت رودیگر؟ نه، او، او خودش ترسیده بود بیش از حد خودش را دست‌بالا گرفته باشد و به‌سختی می‌توانست درک کند چرا کسی باید بخواهد بابت خدمات او، پولی پرداخت کند. تحت تأثیر رودیگر، این را احساس کرده بود. لونتال با خود فکر کرد: «اون باعث شد چیزی رو که ازش می‌ترسیدم باور کنم.» و تردید داشت که شاید ویلستون هم متوجه این امر شده باشد. چراکه او به دنیای حرفه‌ای تعلق داشت و به آن وفادار بود. برای کسی مثل او، همیشه جا بود؛ آنجا یا یک جای دیگر. حرف‌ها و نگاه‌های فرد دیگری، هرگز نمی‌توانست او را به بدترین دشمن خودش تبدیل کند. از این بابت جای نگرانی نبود.

ویلستون سعی نکرد رودیگر را توجیه کند، درست؛ اما برای لونتال واضح بود که او خودش بزرگ‌ترین مقصر است. و با نگاه کردن به آن حادثه از دیدگاه رودیگر و در نظر گرفتن شخصیت آلبی هم، این باور به وجود می‌آمد که با دستورات قبلی به آنجا رفته تا جنجال به پا کند. هارکاوی از همان اول به این مشکوک شده بود که آلبی و رودیگر با هم دسیسه چیده‌اند. این برایش منطقی می‌نمود و داستان توطئه‌چینی برای رودیگر هم معقول به نظر می‌رسید. این ظن فقط برای رودیگر، مصرانه حقیقت داشت؛ حقیقت داشت زیرا احتمالاً به فکرش خطور کرده بود. او چنین مردی بود.

با این حال، ملاحظۀ دیگری هم وجود داشت. او دستش را از روی گلویش به پایین و بر موهای سینه‌اش کشید که از خط اصلاح بالای ترقوه‌اش آغاز می‌شد. آیا او ندانسته، یعنی ناخودآگاه، می‌خواست به حساب آلبی برسد؟ مطمئن بود این قصد را نداشته. البته شب مهمانی عصبانی بود. اما پس از آن نه. حقیقتاً نه. ویلستون گفته بود که حرفش را باور می‌کند؛ با‌این‌حال در این فکر بود که راست می‌گفت یا نه. سخت می‌شد موضع ویلستون را نسبت به خودت تشخیص دهی.