زندگینامه و دانلود بهترین کتاب‌های آنتونیو گرامشی

زندگینامه آنتونیو گرامشی

آنتونیو گرامشی (Antonio Gramsci) بیست‌و‌دوم ژانویه‌ی سال 1891 در ساردینیای ایتالیا متولد شد. پدر آنتونیو در طول دوران کودکیِ او با مشکلات مالی فراوانی روبه‌رو بود. به همین علت خانواده‌ی گرامشی اغلب در حال جابه‌جایی بودند و آنتونیو در چندین مدرسه‌ی مختلف تحصیل کرد. آنتونیو در دوران کودکی با مشکلات ناشی از ناهنجاری‌های ستون فقرات دست‌وپنجه نرم می‌کرد و تا پایان زندگی‌اش، از سلامتیِ کامل بی‌بهره بود. در سال 1898 پدر آنتونیو گرامشی به جرم اختلاس به زندان افتاد؛ اتفاقی که زندگی خانواده را دگرگون کرد و آنتونیو را تا سال 1904 و زمان آزادی پدر، از ادامه‌ی تحصیل بازداشت. گرامشی دوران دبیرستان را نزد برادر بزرگ‌ترش که سرباز بود، گذراند. با این که از عقاید سوسیالیستی برادرش تأثیر می‌پذیرفت اما آنچه جهان‌بینی او را ساخت، احساس بی‌عدالتی و مشاهده‌ی رنج مردم و بی‌تفاوتی‌های فراگیر نسبت به آن رنج بود.

سیر فعالیت‌های سیاسی و سیر نویسندگی آنتونیو گرامشی

آنتونیو گرامشی از دانشگاه تورین موفق به دریافت بورسیه شد. او در این دانشگاه به تحصیل در رشته‌ی زبان‌شناسی پرداخت. زمانی که گرامشی در تورین مشغول به تحصیل بود، این شهر تغییرات سیاسی قابل‌توجهی را از سر می‌گذراند. صنعتی‌شدن این شهر به رشد اتحادیه‌های متعدد کارگری انجامیده بود و تحولات بنیادینی در زیربنای شهر در حال رخ‌دادن بود. تجربه‌ی این دوره، بر دیدگاه‌های سیاسی آنتونیو گرامشی تأثیر بسیاری گذاشت و به پیوستن او به حزب سوسیالیت منتهی شد.

آنتونیو گرامشی به نوشتن برای نشریات سوسیالیستی می‌پرداخت و به این ترتیب، توانست در میان متفکران سوسیالیست تورین، نام و شهرتی برای خود دست‌وپا کند. گرامشی در دوره‌ای زندگی می‌کرد که مشخصه‌ی بارز تحولات سیاسی و اجتماعی آن، به چالش کشیدن وضع موجود و نظام سیاسی مستقر از سوی جنبش‌های سیاسی بود. اندکی پس از اتمام دوران دانشگاهِ گرامشی، انقلاب روسیه روی داد. این انقلاب بر سراسر جهان تأثیر به‌سزایی گذاشت و به‌ویژه الهام‌بخش جنبش‌های مختلف سیاسیِ انقلابی شد. آنتونیو گرامشی از ظهور لنینیسم حمایت می‌کرد و معتقد بود وجود یک حزب چپ‌گرای رادیکال در ایتالیا لازم است. او در سال 1921 از حزب سوسیالیست کناره گرفت و حزب کمونیست ایتالیا را تشکیل داد.

حزب کمونیست ایتالیا به‌دلیل درگیری‌های میان حزبی از هم پاشید. جناح بزرگی که گرامشی با آن همسو بود، ارتباط قوی‌تری با مسکو داشت. آنتونیو گرامشی به عنوان نماینده‌ی حزب در جلسات روسیه شرکت کرد و دیدگاه‌های خود را درباره‌ی اینکه چگونه یک حزب متحد از احزاب چپ می‌تواند در ایتالیا به شکل مؤثرتری به مخالفت با فاشیسم به مقابله برخیزد، ارائه نمود. طرح گرامشی مبنی بر ائتلاف احزاب چپ، که حزب کمونیست ایتالیا را در مرکز این ائتلاف قرار می‌داد، منجر شد تا بلشویک‌های روسی بتوانند بر روند حوادث در ایتالیا تأثیر بگذارند؛ امری که دامنه‌ی اختلافات را بیش از پیش گسترده کرد و در نهایت به عدم توافق احزاب بر سر طرح اقدامی مشترک منتهی شد.

آنتونیو گرامشی در سال 1924 به عنوان نماینده‌ی حزب در منطقه‌ی ونتو انتخاب شد. در آن دوران، فاشیست‌ها در بحبوحه‌ی بی‌ثباتی سیاسی کشور، توانستند قدرت را به‌دست بیاورند. فعالان فاشیست که مدام دولت را به سرنگونی تهدید می‌کردند، با لباس‌های فرم در شهر رم به پیاده‌روی می‌پرداختند. ناآرامی‌ها تا جایی ادامه پیدا کرد که در نهایت پادشاه، پذیرفت از قدرت کناره‌گیری کند و موسولینی به عنوان نخست‌وزیر، قدرت را به‌دست گیرد.

پس از آنکه موسولینی قدرت را در اختیار گرفت، به‌تدریج به سرکوب احزاب مخالف پرداخت. پس از حمله‌ی سال 1926 به موسولینی، دولت از قوانین اضطراری به عنوان بهانه‌ای برای دستگیری و زندانی‌کردن بسیاری از فعالان و سیاستمداران مخالف استفاده کرد. آنتونیو گرامشی یکی از سیاستمدارانی بود که در این جریان دستگیر، محاکمه و زندانی شد. گفته می‌شود در دادگاه رسیدگی به جرائم او، دادستان چنین گفته است: «ما باید مغز او را 20 سال از کارکردن باز داریم.»

آنتونیو گرامشی و نویسندگی در زندان

علی‌رغم اینکه آنتونیو گرامشی در زندان با بدرفتاری‌ها و محدودیت‌های بسیاری مواجه بود، توانست بسیاری از شناخته‌شده‌ترین آثارش را در زندان به نگارش درآورد. گرامشی «دفترهای زندان» را در حالی نوشت که در وضعیت جسمانی مطلوبی به سر نمی‌برد. با اینکه امکان نوشتن برای گرامشی در زندان وجود داشت اما او به‌ناچار ماهیت سیاسی نوشته‌هایش را پنهان می‌کرد و ناگزیر بود از پرداختن به معنای واقعی عقاید و اندیشه‌هایش پرهیز کند چرا که نوشته‌ها و مکاتبات او توسط مقامات زندان خوانده می‌شد و تحت سانسور قرار می‌گرفت تا از هرگونه ارجاع سیاسی، عاری باشد. با این حال، گرامشی به همسر و فرزندانش (که یکی از آن‌ها را تا آن زمان ندیده بود) مرتب نامه می‌نوشت و از خاطرات دوران کودکی خود در ساردینیا می‌گفت.

آنتونیو گرامشی طی سال‌های دهه‌ی 1930 آثار متعددی را درباره‌ی موضوعات مختلف به رشته‌ی تحریر درآورد. در همان حال، وضع جسمانی او رو به وخامت می‌گذاشت. در سال 1933 سرانجام به کلینیکی در فرمیا منتقل شد. در فرمیا در نهایت به درخواست آزادی مشروط او، پاسخ مثبت داده شد. آگوست سال 1935 گرامشی توانست به آسایشگاهی در رم نقل مکان کند. سرانجام در 1937 دوران محکومیت او به‌ پایان رسید. در آن هنگام، او دیگر بسیار بیمار بود. غروب بیست‌و‌پنجم آوریل سال 1937 دچار خونریزی مغزی شد و ساعات اولیه‌ی 27 آوریل درگذشت.

بهترین کتاب‌های آنتونیو گرامشی

کتاب دفترهای زندان (Prison Notebooks): دفترهای زندان را شاید بتوان اصلی‌ترین و برجسته‌ترین اثر آنتونیو گرامشی دانست. این کتاب زمانی به نگارش درآمده‌ که گرامشی دوران محکومیت خود را در زندان سپری می‌کرده است. آنتونیو گرامشی در دفترهای زندان با نگاهی موشکافانه به علل ظهور و به قدرت رسیدن نظام‌های فاشیستی در اروپا پرداخته است. بررسی‌های او از شرایط اروپای دهه‌های پایانی قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، اثری را پدید آورده است که امروزه یکی از متون کلاسیک فلسفه‌ی سیاسی برشمرده می‌شود.

کتاب نامه‌های زندان (Prison Letters): با وجود محدودیت‌های فراوانی که آنتونیو گرامشی در زندان با آن روبه‌رو بود، توانست نوشته‌های بسیاری، از جمله‌ تعداد زیادی نامه را به خارج از زندان منتقل کند. از میان نامه‌های متعددی که گرامشی خطاب به افراد و شخصیت‌های مختلف در زندان به نگارش درآورده، حدود 400 نامه باقی مانده که پس از درگذشت او در قالب کتاب نامه‌های زندان، به انتشار رسیدند.

کتاب شهریار جدید (The Modern Prince): آنتونیو گرامشی در کتاب شهریار جدید، خوانشی جدید از کتاب مشهور «شهریار»، نوشته‌ی نیکولو ماکیاولی ارائه داده است. شهریارِ ماکیاولی، به سیاست و کشورداری می‌پردازد اما شهریار جدید آنتونیو گرامشی، بر طبقه‌ی کارگر و اجتماع روشنفکران متمرکز است. شهریار توصیف‌شده در نوشته‌ی گرامشی نه یک شخص که بخشی از جامعه‌ی مدنی است که احتمالاً در قالب حزبی فعالیت می‌کند.

گفتنی‌ست که از میان بهترین آثار آنتونیو گرامشی، کتاب الکترونیک دفترهای زندان در سایت کتابراه موجود است.

سبک نگارش و دیدگاه‌های آنتونیو گرامشی

آنتونیو گرامشی در میان متفکران چپ، به ابداع اصطلاح «هژمونی (Hégémonie)» شهره است. هژمونی در لغت به معنای فرادستی و سلطه‌گری است اما در معنایی که گرامشی در نظر دارد، به تسلط گروهی در اجتماع بر گروه دیگر اشاره دارد؛ تسلطی که نه با اعمال قدرت که با درجه‌ای قابل‌قبول از رضایت گروه فرودست کسب شده باشد. هژمونی در پی عوامل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی پدید می‌آید. مرکز ثقل آن از نگاه گرامشی، ایدئولوژی‌ست. ایدئولوژی از نگاه آنتونیو گرامشی ابزاری‌ست که طبقات بالای جامعه به واسطه‌ی آن سلطه‌ی سیاسی و اجتماعی خود را حفظ می‌کنند.