زندگینامه و دانلود بهترین کتاب‌های عباس اقبال آشتیانی

زندگینامه عباس اقبال آشتیانی

عباس اقبال آشتیانی (Abbas Eqbal Ashtiani) در سال 1275 خورشیدی در شهر آشتیان استان مرکزی چشم به جهان گشود. چهارده‌ساله بود که به همراه خانواده به تهران مهاجرت کرد و تحصیلات خود را در مدرسه‌ی شرکت گلستان ادامه داد و بعد از سه سال وارد مدرسه‌ی دارالفنون شد. او یکی از برترین شاگردان مدرسه‌ی دارالفنون بود و بعد از فارغ‌التحصیلی توانست به عنوان معلم و معاون کتابخانه‌ی عمومی معارف، در این مدرسه فعالیت کند.

موفقیت عباس اقبال آشتیانی در مدرسه‌ی دارالفنون سبب شد از او برای تدریس در مجموعه‌ی آموزشی دارالمعلمین عالی نیز دعوت شود؛ دانشگاهی که برای تربیت معلم تأسیس شده بود و عباس اقبال آشتیانی سال‌های طولانی در کسوت استاد و در کنار استادان مطرحی‌ چون‌ بدیع‌الزمان‌ فروزانفر، ملک‌الشعرای بهار، رضازاده‌ شفق‌ و محمود حسابی به تدریس ادبیات، تاریخ و جغرافیا پرداخت. 

سال 1304 بود که عباس اقبال آشتیانی سفری کاری به پاریس داشت. گرچه او در این سفر منشی هیئت نظامی ایران بود، از فرصت استفاده کرد و زمان زیادی را به مطالعه و تحقیق اختصاص داد. آشتیانی در همین دوران از دانشگاه سوربن فرانسه مدرک لیسانس ادبیات خود را نیز اخذ کرد و با دست پُر به ایران بازگشت. 

تأسیس دانشگاه تهران در سال 1313 مسیر جدیدی را پیش روی عباس اقبال آشتیانی گشود. او بعد از بازگشت به ایران، مشغول تدریس در دانشگاه تهران شد و سال 1317 نیز به عضویت پیوسته‌ی فرهنگستان ایران درآمد؛ فرهنگستانی که از سال 1314 با هدف اصلاح زبان و خط فارسی تأسیس شده بود.

عباس اقبال آشتیانی را اغلب یک تاریخ‌نگار می‌دانند. او علاوه بر تاریخ‌نگاری، یک پژوهشگر و نویسنده‌‌ی پرکار بود و در بخش تألیف، تصحیح و ترجمه بیش از 50 کتاب و 100 مقاله از خود باقی گذاشت.

عباس اقبال آشتیانی به علت بیماری‌ کلیوی در 21 بهمن‌ 1334 در شهر رم از دنیا رفت. پیکر او در آخرین روزهای اسفند همان سال در حرم حضرت‌ عبدالعظیم‌ و در مجاورت آرامگاه‌ علامه‌ قزوینی به‌ خاک سپرده‌ شد.

تأثیر عباس اقبال آشتیانی بر فرهنگ و تاریخ ایران

عباس اقبال آشتیانی که از او به عنوان بنیان‌گذار شیوه‌ی نوین نگارش تاریخ یاد می‌شود، در طول عمر 59ساله‌ی خود، یادگارهای زیادی برای ایرانیان به جای گذاشت؛ از انتشار مجله‌ی یادگار در سال‌های 1323 تا 1328 گرفته تا تأسیس انجمن نشر آثار ایران که به انتشار متون کهن فارسی می‌پرداخت.

در آن دوران، مقاله‌های متعددی در زمینه‌ی تاریخ، ادبیات و مسائل اجتماعی به قلم عباس اقبال آشتیانی در مجله‌های مختلف از جمله بهار، ایرانشهر، ارمغان، دانشکده، مهر، فروغ، یغما و تربیت به چاپ رسید. قلم عباس اقبال آشتیانی بسیار تأثیرگذار بود و به او لقب بنیان‌گذار مقاله‌نویسی به معنای فنی آن در ایران را داده‌اند. ضمن اینکه عباس اقبال آشتیانی در ویرایش‌ و تنقیح‌ چند اثر تاریخی‌ با چهره‌های سرشناس آن زمان از جمله محمد قزوینی همکاری‌ کرد.

عباس اقبال آشتیانی مصحح موفقی هم بود و تصحیح‌ حدائق‌السحر فی‌ دقائق‌الشعرِ وطواط، تصحیح‌ تبصره‌ العوام‌ فی‌ معرفه مقالات‌ الانام، تصحیح‌ دیوان‌ امیر معزی، تصحیح‌ تاریخ‌ طبرستان‌ ابن‌ اسفندیار و تصحیح‌ کلیات‌ عبید زاکانی برخی از آثاری هستند که در این زمینه از وی به یادگار مانده است.

وزارت‌ در عهد سلاطین‌ بزرگ‌ سلجوقی و میرزا محمد تقی‌ خان‌ امیر کبیر دو اثر تألیفی از عباس اقبال آشتیانی هستند که بعد از درگذشت‌ این نویسنده و پژوهشگر به‌ کوشش‌ محمدتقی‌ دانش‌پژوه‌ و یحیی‌ ذکاء، و دیگری‌ با پیگیری ایرج‌ افشار منتشر شدند.  

بهترین کتاب‌های عباس اقبال آشتیانی

عباس اقبال آشتیانی نویسندگی را با نگارش کتاب تاریخ عمومی سال اول دبیرستان آغاز کرد. او بسیار ساده‌نویس بود و به‌تدریج آثار متعددی نوشت که بسیاری از آن‌ها به منابع قابل اعتماد تاریخی تبدیل شدند. 

کتاب تاریخ مغول یکی از ارزشمندترین کتاب‌های حوزه‌ی تاریخ است؛ کتابی که در زمان خودش به دلیل داشتن محتوای جذاب و متفاوت و نوشته شدن به سبکی نوین بسیار مطرح شد و به عنوان یکی از منابع آموزشی در حوزه‌ی تاریخ مورد استفاده قرار گرفت. عباس اقبال آشتیانی در این کتاب، صرفاً به روایت حوادث تاریخی نپرداخته و در نقش یک پژوهشگر و کنشگر آگاه، مسائل سیاسی و اجتماعی و فرهنگی را نیز در کتابش به بحث و بررسی گذاشته است. کتاب تاریخ مغول به بررسی تاریخ ایران در فاصله‌ی زمانی قرن هفتم تا نیمه‌ی دوم قرن نهم اختصاص دارد که مصادف است با ابتدای غلبه‌ی چنگیز بر خاک ایران تا زمان تأسیس دولت تیموری. این کتاب نوعی راهنما برای آموزش تاریخ‌نگاری به روش علمی نیز محسوب می‌شود.

کتاب تاریخ کامل ایران اثر دیگری از عباس اقبال آشتیانی است که آن را به طور مشترک با استاد حسن پیرنیا به نگارش درآورده است. در این کتاب، تاریخ ایران در دو بخش قبل و بعد از اسلام با سبکی متفاوت و به دور از بزرگ‌نمایی یا تفصیل بیش‌ازحد روایت می‌شود. بخش نخست این کتاب به قلم حسن پیرنیا به روایت قبل از اسلام می‌پردازد و بخش بعد از اسلام به قلم آشتیانی نوشته شده است.