نقد، بررسی و نظرات کتاب صوتی کلاف سردرگم - بهرام صادقی

با عرض سلام و خسته نباشید خدمت عزیزانی که در گردآوری این کتاب زیبا زحمت کشیدند
داستان در مورد یک فرد است که به عکاسی میرود
عکس میگیرد و روز آینده برای دریافت عکس هایش می‌آید اما به دلیل بی نظمی شاگرد عکاس
نظم عکس به هم میریزد و تعدادی عکس با سه شکل متفاوت برای ان فرد حاضر شد اما ان فرد چهره‌اش را به خاطر نیاورد و میگوید این عکس‌ها متعلق به من نیست و مقداری مشاجره میان او
عکاس صورت میگیرد و ان فرد از عکاسی خارج میشود.
گاهی اوقات افرادی که در زندگی ما هستند یا در اطراف ما به تصویری از ما به خودمان نشان می‌دهند اما به دلیل آنکه از خودمان شناخت کافی نداریم آن‌ها را نقض میکنیم.
حسین پناهی:
یادمان باشد کسی مسئول دلتنگی‌ها و مشکلات ما نیست! اگر رد پای دزد آرامش و سعادت را دنبال کنیم، سرانجام به خودمان خواهیم رسید که در انتهای هر مفهومی نشسته‌ایم و همهٔ چیزهای تلنبارِ مربوط و نامربوط را زیر و رو می‌کنی

ذهن ما دائما بر اساس برداشت و توصیفات مردم و جامعه شخصیت‌هایی را برای ما میسازد ک این شخصیت‌ها هیچکدوم خود واقعی ما نیستند (مثلا فردی میگوید تو دست و پا چلفتی هستی و سر کار هم همین را میگویند و در خانه هم این جمله را میشنویم و سپس ذهن ما ویژگی دست و پا چلفتی بودن را به شخصیت ما تبدیل میکند) و ما برای ساختن شخصیت به تایید و شخصیت گزاری جامعه نیاز داریم، همانطور ک در داستان برای شناخت خودش به عکاسی رفت و با چهار شخصیت متفاوت آشنا شد ک باور نداشت هیچکدوم خودش هستن و بعد هم باز به عکاسخانه‌ی دیگر رفت....
اما زمانی ک خود را در آیینه دید با خود واقعی روبه رو شد، آنکه حقیقتا خودش است و تنها شباهت اندکی به عکسها دارد... اینگونه شد ک سردرگم شد در شناختن حقیقت خودش.... او حتی خود را هم نمیشناخت و بین شخصیت‌های ک از دیگران دریافت کرده بود گم و سردرگم شده بود...

داستان در مورد مردیست که به عکاسخانه میرود و عکس میگیرد و وقتی برای تحویل عکسهای خود مراجعه میکنید سه عکس شبیه به خودش اما باتفاوتهایی نشانش میدهند که مرد هیچ کدام را عکس خود نمیداند وحتی تصویر خود در اینه هم اورا سردرگم میکنید. اسم داستان نشان دهندگی احوالات شخصیت داستان است. فردی که در شناخت خود سردرگم شده. این سردرگمی بخاطر فیدبک‌هایی است که از محیط اطراف و انسان‌هایی که با انها سروکار داریم به ما القا میشود. و ما را در شناخت خودمان سردرگم میکند. شاید به این دلیل که نتوانسته ایم خود واقعیمان را به درستی به انها نشان دهیم و انها با برداشت‌های متفاوتی که از شخصیت ما داشته‌اند باعث میشوند تا ما تلاش کنیم به دنبال کسی باشیم که بتواند شخصیت واقعی ما را نشان دهد و مارا از این سردرگمی رها سازد. عکاس باشی و عکس‌ها و رفتن مرد به عکاسخانه‌ای دیگر تمثیلی از موارد گفته شده است. داستان کوتاه نیاز به تامل و تفکر دارد چرا که سخن به تفصیل بیان نشده و شما باید در دل داستان به دنبال معنی‌ها و مفهوم‌ها باشید. مفهوم داستان زیبا بود و اما بنظرم اگر نویسنده در قالبی جذاب تر به این مفهوم میپرداخت خواننده بیشتر مجذوب داستان میشد. صدا گذاری مورد پسند نبود چرا که به خوبی حس و حال داستان را منتقل نمیکرد. به هر حال بخاطر مفهوم زیبای داستان ارزش یکبار شنیده شدن رو داره.

داستان کوتاه کلاف سردرگم نوشته‌ی نویسنده‌ی معاصر بهرام صادقی است. داستان درباره‌ی مردی است که به عکاسی رفته و عکس سه در چهار انداخته ولی وقتی در تاریخ تحویل عکس به عکاسی مراجعه میکند عکسهایی به او نشان داده میشود که مرد معتقد است عکسهای او نیستند و عکاس اصرار دارد عکسها شبیه مرد هستند که یکسری از عکسها با سبیل است و یکسری با سبیل و کلاه است و یکسری بدون سبیل و کلاه که مرد معتقد است هیچکدام از آن عکسها برای او نیستند ولی عکاس اصرار دارد که همه‌ی آن عکسها شبیه مرد هستند و سرانجام مرد با نارضایتی عکاسی را ترک میکند و عکاس با سردرگمی هنوز هم معتقد است آن عکسها شباهت زیادی با مرد دارد و....
داستان جالبی بود و از شنیدن آن لذت بردم.
با تشکر از کتابراه و کانون فرهنگی چوک برای تهیه‌ی این داستان بصورت رایگان.

داستان یه مرده که میره عکسای و عکس میگیره ولی به دلیل بی نظمی شاگرد عکاس عکسا قاطی میشه مرد ۳ تا عکس که شبیه مرده رو بهش نشون میده و میگه مثل تو هستن اما مرد قبول دار نیست و میگه من این نیستم گاهی ادمها میخوان مارا به خودمان نشون بدن اما چون خودمون را نمیشناسیم و شناخت نداریم میگیم نه من نیسم من این اخلاق و ندارم من اینجوری نیستم مثلا عکسا به مرد میگفت این عکس مثل شماست اما سبیل داره مرد میگفت نه من سیبیل ندارم اصلا براش مهم نبود که قیافش مثله خودشه فقط سیبل و میدیدو میگفت نه من سبیل ندارم شاید ما هم یه اخلاق‌های بدی داریم اما وقتی تو وجود یکی دیگه میبینیم میگم نه من اینجوری نیستم

بهرام صادقی در داستانش، کلاف سردرگم، بیشتر از این‌که یک داستان با سوژه معمولی نوشته باشد، یک پدیده روان‌شناختی را بیان می‌کند.
کلاف سردرگم، حرص دربیار است. سوژه ساده و روان بیان شده است و ادبیات نویسنده در این کتاب به خوبی مطلب را به راحتی در دسترس مخاطب قرار می‌دهد. بی‌تفاوتی و سرخوشی یکی از کاراکترها، مخاطب را قلاب به فرق آدم‌های دنیا می‌اندازد. داستان کوتاه است و ابتدا و انتها و دستاورد برای خواننده گاهی نیز دارد. اگر بهرام صادقی را در دیگر آثارش کمتر شنیده یا خوانده‌اید بهتر به نوع نگارش و قلمش می‌توانید، برسید. روحش شاد.

داستان کلاف سردرگم در مورد انسانهایی است که سخت در گیر زندگی هستند که خود را گم کردن و دیگر خودشان را نمی‌شناسندحتی زمانی که خود را در آینه دید باز هم تصویرش برای مرد غریبه بودو در نهایت به عکاسخانه دیگری رفت. فارق از اتفاقات خوب و بد که در زندگی وجود دارد ما باید به خودشناسی برسیم. اگرهزاران‌عکاسخانه عوض کنیم نتیجه‌ای نمی‌گیریم باید از درون خود را پاکسازی کنیم و برای خودمان وقت بگذاریم خودمان رادوست داشته باشیم و خوب و بد را تشخیص بدهیم و اگر دیر بشوددیگر خود را فراموش می‌کنیم حتی در آینه هم تصویرمان غریبه است.

من بزداشتم این بود که از ادمایی حکایت میکرد که دنبال اینن که خودشونو بشناسن و یه نفر یه تصویر از خصوصیاتشون بهشون نشون بده ولی نمیتونن خودی که به بقیه نشون دادن و تصویری که ازشون تو ذهن دیگران به وجود اومده رو قبول کنن... و حتی خود واقعی شونم نارا حتشون میکنه (اونجا که آیینه بهش دهد و زیر لب به تلخی زمزمه میکرد) بعدم میرن سراغ ادمای دیگه که یه تصویر از اونچه که درباره‌ی خودشون میپسندن نشونشون بده... در کل خوب بود

۱۱ دقیقه درگیری ذهنی خواننده با داستان کوتاه مردی عجول و بی اعصاب و شاید فراموشکار که تحملِ صبرِ پیدا کردن عکس گمشده اش و تامل در مراجعه به آتلیه درست رو نداره از سویی و از طرف دیگر شاگرد عکاس بی مسئولیت و از کار‌در‌رو که عکاس رو تنها میگذاره و عکاس بی حواس که کنترلی بر خود و شاگردش نداره حتی نمیتونه پیشنهاد عکس مجدد بده. نتیجه و ماحصل این عدم ارتباط صمیمانه نارضایتی هر ۳ نفره اجرای گویندگان میتونست بهتر باشه روح نویسنده داستان شاد

بنطر من مقصود نویسنده از این داستان شناخت ظاهری شخص نیست بلکه شناخت باطنی هست
خیلی وقت‌ها ما خودمون رو اونجور که باید بشناسیم نشناختیم فقط چهره که دیگران از ما توصیف کردن رو قبول کردیم واسع همین مشتری خودشو نمیشناسه
بنظرم از این داستان میشه چند جور برداشت کردم
۱) مشتری که چند هفته پیش عکس انداخت اتلای اشتباه اومده
۲) مشتری اتلا درست اومده ولی شاگرد عکاس که یک پسر دست و پا چلفتی هست عکس‌ها رو گم کرده

نتیجه‌ی داستان رو میشه دو جور برداشت کرد، یکی اینکه خود مرد اتلیه اشتباهی اومده بود و یکی هم اینکه اتلیه رو درست اومده، ولی اون چیزی که بهش نشون میدادن و میگفتن تویی رو قبول نداره، مثل همه ماها که اون چیزی که خیلی‌ها میگن رو قبول نداریم، ممکنه فردی در نظر خودش شخصیتی خونسرد داشته باشه ولی اطرافیان اونو ادم پرخاشگزی ببینن....

داستانهای کوتاه رو باید به صورت تمثیلی بهش نگاه کرد، به نظرم عکاس خانه نمادی از دنیا بود، و عکس‌ها شناختی که ما می‌تونیم از خودمان داشته باشیم. اگر شناختن از خود خوب و کافی نباشد چیزی نصیب مان نمیشود، دیگران (با نماد عکاس و شاگردش) به عمد یا سهوا همیشه تصویری غیر از خود واقعی ما به ما ارائه می‌دهند. داستان جالبی بود اما صدای راوی‌ها دلنشین نبود.

با وجود اینکه کتاب ملکوت رو از این نویسنده خونده بودم و خیلی خوشم اومده بود ازش نتونستم درکی از مطلب کوتاه این کتاب داشته باشم در واقع دوست داشتم با مفهموم بیشتری آمیخته بود و با صداها ارتباط برقرار نکردم با این وجود یازده دقیقه به عنوان گذر کردن و تفریح کوتاه بسیار مناسب و خوبه اما انتظار کار قوی تری از این نویسنده خوب داشتم. روحش شاد یادش گرامی

وای این بلا یه بار سر من اومده یه بار عکاسی عکس گرفتم چند روز بعد عکس رو گرفتم با وجود اینکه عکس من بود همش احساس میکنم یه چیزیش بود اومدم خونه با کلی دقت نگاه کردم بعد فهمیدم یه گوشه صورتم اصلا خال ندارم ولی تو عکس برام خال گذاشته معلوم نبود چطور عکس رو ظاهر کرده واسه خودش به هر حال پیش میاد دیگه هر چند من که رفتم یه عکاسی دیگه عکس دیگه گرفتم

بهترین نظرات مربوطه به خانمها «سما پاکدل» و «منا صالح»
بطور خلاصه، آیا خودمونو میشناسیم؟ آیا منتظریم چهرهٔ دلخواهمونو از اطرافیانمون ببینیم؟
اجرای صوتی: نامناسب
خانوم گوینده حرف «ه» رو در انتهای کلمات و در عبارات «داده بود»، «نشسته بود»، «زده بودند» درست مثل دانش‌آموزان کلاس دوم دبستان با تأکید تلفظ میکردن!😂😂

راستش من اول اصلا نفهمیدم حرفش چیه و ممنونم که قسمت نظرات رو گذاشتید، چون با خوندن نظرات دوستان هدف نویسنده رو فهمیدم و برام باز شد، کتاب بود و خیلی دوست داشتم که اولش موضوع رو نفهمیدم، گویندگان نسبت به کارهای قبلی خیلی بهتر بودند.

داستان متوسطی بود که نمونه‌اش هم وجود دارد به خصوص نمونه خارجی.
داستانی از فروپاشی و سردرگمی.
صدای و روایت راویان بسیار بد بود و از جذابیت داستان کاسته بود به طور کلی هر داستانی از چوک شنیدم روایت خوبی نداشته.
با سپاس از کتابراه

چقدر عجیب بود
بعضا چنان گرفتار و از خود بی خود میشیم که خودمون رو هم فراموش می‌کنیم و در این بی خبری نه تنها غریبه‌ها که خود را نیز نمی‌شناسیم و اینکه شناختی که حتی از چهره خود داریم با آنچه دیگران می‌بینند کاملا متفاوت هست

با سلام و تشکر از تلاشتون
نمیدونم من ب خوبی متوجه نشدم یا واقعا این داستان آخرش مشخص نبود!!
چون اکثر داستان آغاز خیلی جالبی دارن و واقعا جذبم میکنن و هنوز منتظر ادامش هستم ک میبینم ب پایان رسیده!!

جالب، شیرین، دلنشین، کمی هم گیج کننده. اخرش نفهمیدم کدوم یکی درست میگفت😁🙄عکاس یا مرد مراجعه کننده😒شاگرد عکاس که کلا در رفت و عکاس هم مثل اینکه اینکار نبود و هر مشتری میومد با یه سری عکس که داشت سر کار میزاشت

عالی هست. بهرام صادقی از جمله نویسندگانی ست که نامش آن طور که باید جاودانه نشد. قدرت قلم این نویسنده و تعلیق کارهایش ستودنی ست. این داستان نمونه‌ای از داستان‌های کوتاه اوست که بی نظیر است

نمایشنامه‌های رادیویی با وجود این که متون فوق‌العاده‌ای دارند و راوی‌های مناسبی دارند اما اجرا کنندگانش حیرت آور ضعیف و آزاردهنده هستند چطور می‌توانند تا این اندازه بد باشند

سوالی که آن مرد از خودش نکرد و به آتلیه‌ای دیگر مراجعه کرد را من از خودم میپرسم.
من خودم را میشناسم؟

چرا من خودشناسی و... برداشت نکردم😂 بیشتر فکر کردم انگار چون قبلا میرفته عکاسی دیگه، شاگرد شیطنت کرده عکساشو فوتوشاپ کرده برای اذیت کردن یارو😑😐

مورد جالبی در این داستان وجود نداشت و فردی بدنبال عکس خود بود که عکاسی را به اشتباه آمده بود.
سوژه‌های بهتری هم در زندگی هستند که میتوان به آن پرداخت

گاهی اوقات انسان برای خویش سابق دل تنگ میشود، با آن خصوصیاتی که داشت
پیشنهاد می‌کنم که آن را بخوانید و لذت ببرید 🌹

راجعبه آدمایی بود که از خودشون یه چیز پوشالی درست میکنن ولی وقتی خود واقعیشون رو به خودشون نشون میدی باور نمیکنن هیچی، گارد هم میگیرن بر علیهت!

دیگه هر چی زده باشه کانون فرهنگی چوک می‌گذرم ازش. چون می‌دونم چیزی دستگیرم نمی‌شه با گویندگی بسیار ضعیف اصلا نمی‌شه گوش داد

من برداشتی از این کتاب داشتم نمیدونم درسته یا نه؟ اینکه خود واقعی مارو بهمون که نشون میدن عصبانی میشیم و نمیخوایم قبول کنیم و جبهه میگیریم

سلام. موضوع جالبی داشت. اول سردرگم میشی ولی بعد ب نتایجی میرسی. ممکنه اقا عکاسخانه رو اشتباه بره و یا خودش رو نشناخته باشه.
بد نبود درکل

من داستان را دوست داشتم عدم شناخت فرد از خودش و سردرگمی که آتلیه دیگری عکس انداخته بود و یا بدنبال خود واقعی‌اش میگشت دربه در

مفید بود خوشم اومد تونست نظرمو جلب کنه هر شب قسمتی از اونو تکراری گوش میدم.. ممنون از گوینده و مدیریت محترم کتابراه

چیز زیادی نفهمیدم ولی در کل خوبه آدم خودشو از تمام زوایا بشناسه. من با خوندن این کتاب فهمیدم خودمو نمیشناسم

زیبا بود و پیشنهاد میکنم که بخوانید.
انسان‌ها گاهی باید از خود بپرسند من کی هستم؟ اصلا خودمو می‌شناسم؟

خوب بود وحق به جانب بودن آدمهایی که خودشان اشتباه می‌کنن و فکر می‌کنن دیگران اشتباه کردند را بیان می‌کند

مرسی از دوستانی که نظراتشونو گفتن تا بهتر معنی داستان رو بفهمیم و مرسی از کتابراه🌹

ب نظرمنم ربطی به خودشناسی نداشت چون عکاس چندتا عکس شبیه به مرد رو آورد. فکر میکنم باید معناهای دیگه‌ای هم داشته باشه

شاید منظورش بیماری باشد که فرد تصاویر را میبیند ولی نمیتواند درک کند. شاید هم کنایه به خود شناسی؟!

هنوز نمیفهمم چرا بعضیا اینقدر تلاش میکنن که بگم خیلی مفهومی بوده. به نظر من خیلی مضحک و وقت تلف کن هستش😑

تلاش بیهوده برای به زور قانع کردن دیگران. کافیه فقط گاهی زاویه دیدمون را عوض کنیم.

نویسنده بسیار زیبا و جالب خودشناسی را توصیف کرده

هنوز متوجه نشدم بیماری مرد به بچه‌ها انتقال پیدا میکرد؟بیماریش چی بود؟یکم گنگ بود

حالت سناریوخوانی رو کلا برای کتابخوانی نمیپسندم. ترجیح میدم راوی یک نفر باشه.

کتاب با نامش همخوانی خوبی داشت و واقعا مثل کلاف سردرگم تمام شد

من هم اول برایم گنگ بود اما با خواندن نظرات متوجه منظور نویسنده شدم

نظرشخصی من باید تمامی داستانهای این نویسنده را خواند و از خواندنش لذت برد.

من چندان از قصه کتاب خوشم نیامد از نظر من اصلا جذابیت نداشت

عجیب! خیلی به بار علمی و معنوی شما چیزی اضافه نمیکته

چرا اون مرد به همون اتلیه اولیه بر نگشت و رفت اتلیه‌ی دیگه

کتابش کتاب بدی نبود معنی بالایی هم نداشت