در نوشتهای از زنده نام استاد ابوالفضل زروئی نصرآباد خوانده بودم که عطار نیشابوری در کنار آثار جدی، حکمی و عرفانی، طنز و شوخ طبعی نیز دارند. هرچند مقدمه اثر نیز بر لطیفه و شوخ طبعی اثر تاکید داشت ولی فاقد این جنبه بود مثل اینکه آقای لبش به اون بخشها نرسیده بودند:)
از نویسنده محترم این کتاب تشکر میکنم که کتاب ارزشمند تذکره الاولیا را به زبان ساده و قابل درک عام نوشته و همچنین همراه با یک گویندگی دلنشین که به غایت رسیده.