معرفی و دانلود کتاب آخرین قایق

معرفی کتاب آخرین قایق

لورل اسنایدر در کتاب آخرین قایق ما را به جزیره‌ای می‌برد که تنها ساکنان آن کودکان هستند و اتفاقاتی عجیب در آن رخ می‌دهد. داستانی درباره تنهایی و مسئولیت‌پذیری که در سال 2017 نامزد دریافت جایزه ملی کتاب آمریکا شد و منتقدان بسیاری آن را تحسین کردند.

درباره کتاب آخرین قایق:

جزیره جایی است که در آن هیچ بزرگ‌تری زندگی نمی‌کند. در این مکان که نمی‌توان آن را روی نقشه پیدا کرد، فقط چند کودک زندگی می‌کنند که باید از هم مراقبت کنند، برای یکدیگر غذا بپزند و راه‌ورسم زندگی را به کوچک‌ترها آموزش دهند. جزیره هر چیزی را که کودکان نیاز دارند در اختیارشان قرار می‌دهد: ماهی‌های فراوان، انواع آجیل، توت‌های مختلف و حتی کندوی عسل! چند کابین برای خوابیدن وجود دارد، چند دست لباس و کتاب‌هایی قدیمی که بچه‌های بزرگ‌تر می‌توانند آن‌ها را بخوانند. در این جزیره حتی حیوانات هم رفتار دوستانه‌ای با بچه‌ها دارند، اما همه چیز بعد از قانون‌شکنی جینی عوض می‌شود.

جزیره یک قانون دارد: هر سال بزرگ‌ترین کودک آنجا را ترک می‌کند و یک عضو جدید به آنجا اضافه می‌شود. با رفتن بهترین دوست جینی حالا او بزرگ‌ترین ساکن جزیره است. جینی باید برای اس، دختر موطلایی و تازه‌وارد مادری کند و به امور جزیره سر و سامان بدهد. این دو نفر خیلی زود به هم وابسته می‌شوند، تا حدی که جینی با آخرین قایق جزیره را ترک نمی‌کند و این شروع ماجراهایی عجیب و ترسناک برای بچه‌هاست...

لورل اسنایدر در کتاب آخرین قایق (Orphan Island) داستانی استثنائی خلق کرده، یک روایت جذاب که نمی‌توان در برابر آن مقاومت کرد و هر خواننده‌ای به‌سرعت در دنیای جزیره غرق می‌شود. این نویسنده خلاق که از آشنایی با دنیاهای جدید لذت می‌برد، خطاب به کودکان ایرانی می‌نویسد: «من از وقتی دختربچه کوچکی بودم و اولین داستان‌هایم را با خط خرچنگ قورباغه می‌نوشتم، رؤیایم این بود که روزی کتابی منتشر کنم. به نظر می‌رسید این راه فوق‌العاده‌ای برای ارتباط با سایر بچه‌هاست، برای حرف زدن با خواننده‌هایی در آن‌سوی زمان و مکان که مثل خودم عاشق داستان‌ها بودند.

رؤیای کودکی‌ام به حقیقت پیوست و امروز من یک نویسنده‌ام. کتاب‌هایم در قفسه‌های کتاب همه‌جای دنیا هستند، و بچه‌هایی که آن‌ها را می‌خوانند اغلب برایم پیام می‌فرستند. با این‌که هنوز سعادت نداشته‌ام ایران را ببینم، احساس خاصی دارم از این‌که می‌دانم همان‌طور که من با خواندن کتاب‌ها ایران را دیده‌ام، حالا بچه‌های ایرانی هم می‌توانند از طریق صفحات کتاب آخرین قایق، با من دیدار کنند. امیدوارم از این داستان لذت ببرید. داستانی که درباره‌ی جزیره اسرارآمیز من است، مکان خاصی که زاییده خیال من است».

نکوداشت‌های کتاب آخرین قایق:

- کتابی شگفت‌انگیز با داستانی آموزنده و واقعی. من هر ثانیه‌اش را دوست داشتم. (کلی بارنهیل، نویسنده برنده مدال نیوبری کتاب دختری که ماه را نوشید)
- آخرین قایق از آن کتاب‌هایی است که تا مدت‌ها پس از خواندن ذهنتان را درگیر می‌کند. (ریک ریوردان، نویسنده مجموعه پرسی جکسون)
- داستانی ظریف و قابل‌تأمل درباره شادی‌ها و غم‌های بزرگ‌شدن. (کلر لگراند، نویسنده)
- آخرین قایق یک شاهکار است. تمام شادی‌ها، شگفتی‌ها و حتی وحشت‌های کودکی را می‌توانید در این کتاب بیابید. (جاناتان اکسیر، نویسنده پرفروش نیویورک‌تایمز)
- دنیایی تخیلی که به شکل عجیبی واقعی است! طرف‌داران داستان‌های ماجراجویی آن را عمیقاً دوست خواهند داشت. (بررسی‌های کرکوس)

کتاب آخرین قایق مناسب چه کسانی است؟

مخاطبان این کتاب نوجوانان هستند. اگر از خواندن داستان‌هایی پر از ماجراجویی و اتفاقات پیش‌بینی‌نشده لذت می‌برید، این کتاب را از دست ندهید.

با لورل اسنایدر بیشتر آشنا شویم:

نویسنده این کتاب خارق‌العاده، لورل اسنایدر (Laurel Snyder) به نوشتن داستان‌های کودک و نوجوان علاقه‌مند است و شش کتاب برای این گروه سنی تألیف کرده است. برخی از آثار او که به فارسی ترجمه شده‌اند عبارت‌اند از: تابستان با جسپر، چارلی و موشی و بازیگوشی، چارلی و موشی و بابابزرگ و آخرین قایق.

در بخشی از کتاب آخرین قایق می‌خوانیم:

آن روزهایی که سم تازه به جزیره آمده بود، دین چیزهای زیادی درباره ارشد بودن به جینی یاد داده بود. گفته بود وقتی بچه‌اش مسواک می‌زند، چطور باید برایش آواز الفبا بخواند. گفته بود صمغ درخت چطور سر زخم یا بریدگی‌های کوچک را می‌بندد و خونریزی را بند می‌آورد. «بچه‌های کوچک از خون می‌ترسن.» جینی خوشحال بود که این چیزها یادش مانده، ولی دیگه چی؟ چه چیزهایی رو فراموش کردم؟ باید با دقت بیشتری به حرف‌های دین گوش می‌کرد.

آه، دین.

آه، دین.

وقتی جینی پتوی آبی را کشید، اِس چرخید و زیر لب گفت: «مامان؟» جینی جا خورد. مامان. آرزو کرد کاش می‌توانست همان لحظه خاطرات این کلمه خاص را از ذهن اِس پاک کند. این‌طوری چند هفته بعدی خیلی راحت‌تر می‌گذشت.

با این وجود، وقتی دراز کشید، لباس دین را که بوی آشنایی داشت بغل کرد. زبانش را می‌مالید به سقف سوخته دهانش و به چک‌چک باران شبانه روی سقف کلبه گوش می‌داد ... به این فکر می‌کرد که ... به‌خاطر آوردن چه حسی دارد؟

بعد، در تاریکی، بی‌صدا، چند قطره اشک ریخت.