معرفی و دانلود کتاب خون پرنده

معرفی کتاب خون پرنده

کتاب خون پرنده، چهارمین اثر مائده مرتضوی، نوولایی در سبک رئالیسم جادویی و روایت‌گر سرگذشت یک خانواده‌ی ایرانی است که با مرگ و غم از دست دادن عزیزانشان دست و پنجه نرم می‌کنند. این داستان به مسائلی از قبیل هویت، زندگی خانوادگی، سوگواری برای از دست دادن عزیزان و راه‌های غیرمتعارفی که آدم‌ها برای کنار آمدن با این غم برای خود برمی‌گزینند، می‌پردازد.

درباره‌ی کتاب خون پرنده

هستی دختری است که با خانواده‌اش در یکی از شهرهای شمال کشور زندگی می‌کند. مادرش را سال‌ها پیش از دست داده و حالا شاهد از دست رفتن عزیزانش در اثر بیماری است. درحالیکه هنوز با مرگ مادرش کنار نیامده و دلتنگ اوست، کنار عزیزانش از پله‌های بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها بالا و پایین می‌رود و بیماران دیگر را از نظر می‌گذراند. مرگ و اندوه بزرگ ناشی از آن، زندگی هستی و خانواده‌اش را زیر غباری سنگین مدفون نگه داشته است. او برای رهایی از این غم و البته، کمک به دیگرانی که در شرایط مشابه او به سر می‌برند، به تهران مهاجرت می‌کند. ماجرا به همین منوال پیش نمی‌رود و خیلی زود مشخص می‌شود که پای رازی بزرگ در میان است، رازی که دید ما را نسبت به همه چیز تغییر می‌دهد.

مائده مرتضوی، نویسنده و روزنامه‌نگار، در کتاب خون پرنده به مسئله‌ی کنار آمدن با غم از دست دادن عزیزان و راه‌های مختلفی که آدم‌ها برای سوگواری طی می‌کنند، می‌پردازد. این کتاب در سبک رئالیسم جادویی نوشته شده و با توصیفات جذاب و زبانی پرکشش میان مرگ و میل به جاودانگی شخصیت‌های داستان در رفت و آمد است.

دنیای کتاب خون پرنده قواعد خاص خودش را دارد. در عین حال که با زبانی ساده نوشته شده، دائماً خواننده را با رخدادهای معماگونه‌ای غافلگیر می‌کند که مسیر داستان را به سمت درامی دور از ذهن می‌کشاند. دو شخصیت دیگر نیز در داستان حضور دارند؛ دایی هستی و جهانگیر که علاقه‌ی زیادی به پرندگان دارد. این دو نیز در اندوه مرگ عزیزان با هستی شریک هستند و به دنبال راهی برای کنار آمدن با اندوه و اضطراب مرگ به جست‌وجو می‌پردازند. همین دو شخصیت دنیای پرندگان را به هستی پیوند می‌زنند و به او کمک می‌کنند پی به رازی بزرگ ببرد.

کتاب خون پرنده، ذیل مجموعه کتاب‌های هزاردستان نشر چشمه به انتشار رسید و در سال 1399 نامزد بهترین رمان جایزه‌ی ادبی «ما» شد.

کتاب خون پرنده برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب خون پرنده برای علاقه‌مندان به داستان‌ها و رمان‌های معاصر ایرانی مناسب است.

در بخشی از کتاب خون پرنده می‌خوانیم

پروانه به‌وضوح نشان می‌داد که از نقاشی‌های او متنفر است و ترجیح می‌دهد با حرکات دست و صداهای هرازگاهی حنجره‌ی ستاره منظورش را بفهمد و غالباً کاغذهای ستاره را پاره می‌کرد و دور می‌ریخت، انگار از کلمه‌ها و نقاشی‌هایش نفرت داشت. شاید هم نمی‌خواست ستاره از تلاش برای حرف زدن دست بکشد و ته دلش شعله‌ی امیدی روشن بود؛ شعله‌ای که به نظرم بسیار کم‌فروغ‌تر از شمعدانی‌های نقره‌اش با شمع وارمر بود. ولی کیومرث… انس و الفت خاصی به آن نقاشی‌های سیاه‌وسفید داشت. تولد هفت‌سالگی ستاره با بغلی پُر از قلم‌مو، تیوب رنگ‌روغن و چند بوم نقاشی به خانه آمد. یک بوم 50 در 50 را گذاشت روی میز ناهارخوری و گفت «از این به بعد روی این‌ها بکِش و رنگ‌شون کن. نه‌فقط سیاه‌وسفید…» و ستاره، که دیگر در لب‌خوانی پدر و مادرش استاد شده بود، مثل پرنده‌ای که تازه پرواز یاد گرفته باشد از خوشحالی چندباری بالاپایین پرید و بالاخره از گردن کیومرث آویزان شد.

روشن‌ترین خاطره‌ام از ستاره مربوط به ده سال بعد آن ماجراست. هفده سالش بود. در واقع، یک شب مانده بود به تولد هفده‌سالگی‌اش.

مادرش دست‌آخر رضایت داده بود پس از سال‌ها برای تولد دختر کرولالش فامیل را هم دعوت کند. پیش از آن فقط خودشان بودند و ما و گاهی هم معلم نقاشی‌اش. پروانه بعد از سال‌ها باردار شده بود، دختری دیگر در راه داشت؛ دختری که قرار نبود دنیایش به خاموشی ستاره باشد.

دیوارهای پذیرایی خانه را ریسه‌های رنگی لامپ‌دار بسته بودند. انتهای هر ریسه کلیدی داشت که رقصِ نورِ چراغ‌هایش با آن عوض می‌شد؛ یا همگی با هم روشن‌وخاموش می‌شدند، یا یکی‌درمیان و گاهی هم رنگِ لامپ‌ها عوض می‌شد: سبز و آبی و گاهی هم رنگین‌کمانی.