معرفی و دانلود کتاب داستان مکس و املی

معرفی کتاب داستان مکس و املی

یک عشق پرماجرا! کتاب داستان مکس و املی تلاش می‌کند رابطه‌ی احساسی دو سگ بی‌دفاع را در جست‌وجوی خوشبختی به تصویر بکشد. داوید زافیر که یکی از مطرح‌ترین نویسندگان ادبیات آلمان محسوب می‌شود، در این رمان زندگی‌ حیوانات بی‌دفاع را در دنیایی بی‌رحم به نمایش می‌گذارد.

درباره‌ی کتاب داستان مکس و املی:

سگ تک‌چشمی به نام ناربه نمی‌تواند تصور کند که یکی مثل او بتواند زمانی عاشق شود. مکس سگی‌ست که که راه خانه‌اش را گم کرده و از زباله‌دانی جایی که «ناربه» زندگی می‌کند سردرمی‌آورد. مکس برای ناربه از جای زیبایی می‌گوید که با آدم‌ها زندگی می‌کند و ناربه، به امید پیدا کردن جای بهتری برای زندگی، در این راه خطرناک با سگ غریبه همسفر می‌شود و این‌گونه شخصیت‌های اصلی داستان مکس و املی (Die ballade von max und amelie) در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند.

«مکس» در راه، کابوسی از زمان طاعون می‌بیند که در آن، با ناربه زوج عاشقی هستند و توسط یک انسان کشته می‌شوند. آیا آن فقط یک کابوس بود یا مرور خاطرات؟ ناربه در ابتدا با نظر مکس که باور دارد، سرنوشت برای آن‌ها عشق را رقم زده است، مخالفت می‌کند تا این‌که دیدن یک خواب، ناربه را مردد می‌سازد و انسانی که در خواب می‌بیند بر او ظاهر می‌شود...

کتاب داستان مکس و املی مناسب چه کسانی است؟

اگر به داستان‌های آلمانی علاقه‌مند هستید، مطمئن باشید از مطالعه‌ی رمان جذاب و خواندنی داوید زافیر (David Safier) پشیمان نخواهید شد.

با داوید زافیر بیشتر آشنا شویم:

او که به عنوان یکی از مشهورترین و موفق‌ترین نویسندگان ادبیات آلمان شناخته می‌شود، در سال 1966 به دنیا آمد. زافیر برای نگارش فیلم‌نامه‌ی سریال معروف «برلین» جایزه‌ی تلویزیونی گریمه از آلمان و اِمی (اسکار تلویزیونی) از آمریکا را کسب کرد. از میان آثار او می‌توان به مواردی مانند کارمای بد، مسیح مرا دوست دارد، ناگهان شکسپیر، خانواده شاد، گاو و بیست و هشت روز تمام و... اشاره کرد که تاکنون بیشتر از سه میلیون نسخه فروش داشته‌اند.

در بخشی از کتاب داوید زافیر می‌خوانیم:

غریبه در خواب ‌و بیداری می‌لرزید و آهسته ناله و هق‌هق می‌کرد. احتمالاً خواب بچه‌ها را می‌دید که او را تعقیب می‌کنند. کنارش ایستادم و نگاهش کردم، نمی‌دانستم چه کار باید بکنم.

صدای شکمم از گرسنگی درآمد. می‌توانستم در همان حال رهایش کنم و سراغ قوطی‌های ماهی بروم، اما تردید کردم. نه فقط به دلیل برگشتن بچه‌ها، که البته بعید نبود قوی‌تر و با افراد بیشتری برگردند، بلکه آفتاب سوزان هم برایش تهدید بزرگی بود.

نمی‌توانستم رهایش کنم. گرمای زیاد برای ما سگ‌ها غیرقابل تحمل است. حرارت زیر پوست ما گیر می‌افتد و بعد از مدت کوتاهی سبب گرمازدگی می‌شود. اگرچه با عرق بین پنجه‌هایش می‌توانست کمی خودش را خنک کند، اما بی‌هوش بود و نمی‌توانست آن را به پوستش بمالد.

با فرض محال هم که این گرما را تحمل می‌کرد و زنده می‌ماند، آن‌قدر ضعیف می‌شد که حتی نمی‌توانست موش‌هایی که شب‌ها از سوراخ‌های‌شان بیرون می‌آیند را از خودش دور کند. نخستین موش، دومی و شاید هم سومی می‌توانستند با دندان زخمی‌اش کنند، بعد بقیه حیوانات بو می‌کشیدند، همه جمع می‌شدند و کارش را می‌ساختند.

قُرقُر شکمم رفته‌رفته بیشتر می‌شد و به من یادآوری می‌کرد که باید زودتر سراغ قوطی‌ها بروم.

اما اگر او را همان‌طور رها می‌کردم، کارم ناتمام و بی‌فایده بود و بهتر بود که همان اول از دست دخترک نجاتش نمی‌دادم. خم شدم و آهسته در گوشش گفتم:

- اگه بلند نشی میمیری!

البته صدای من را نمی‌شنید. تکانش دادم، اینبار بلندتر صدایش کردم:

- پاشو! تکان نمی‌خورد. باید خشونت به خرج می‌دادم تا بیدارش می‌کردم. گوشش را گاز گرفتم. کمی تکان خورد.

- بلند شو وگرنه تلف می‌شی.