معرفی و دانلود کتاب موصل، بدون پریچهر

معرفی کتاب موصل، بدون پریچهر

کتاب موصل، بدون پریچهر رمانی با مایه‌های فلسفی از حسین قسامی است. قهرمان این اثر مردی است که سفری دور و دراز را برای یافتن معشوقه‌ی گم‌گشته‌ی خود آغاز می‌کند؛ اما در این حین، سفری درونی را نیز تجربه می‌کند؛ سفری به ژرفای وجود آدمی...

درباره کتاب موصل، بدون پریچهر

در ابتدای کتاب موصل، بدون پریچهر، نقل قولی درخشان از امانوئل لویناس، فیلسوف مطرح فرانسوی، به چشم می‌خورد: «چهره‌ی عریان دیگری گویی ما را به اِعمال خشونت دعوت می‌کند. در عین‌ حال اما همان چهره است که فرمان "قتل مکن" می‌دهد.» این نقل قول محتوای رمانِ حسین قسامی را خلاصه‌وار بیان می‌کند؛ رمانی که آشکارا تمی فلسفی دارد، و بر بنیان آموزه‌ی لویناس در بابِ «دیگری» استوار است.

لویناس در مجموعه‌ی آثار خویش اصول فلسفه‌ای خاص را تدوین نموده که بر پایه‌ی مفهوم دیگری بنا شده است. در تفکر لویناس، کشف خود از رهگذر کشف دیگری می‌گذرد. به زبان ساده‌تر، خودشناسی زمانی ممکن و میسر می‌گردد که شناخت دیگری تحقق یافته باشد. ما زمانی می‌توانیم برای خود در مقام انسان شأنی شامخ قائل باشیم که پیش‌تر، شأنِ انسانیت در نهاد دیگریِ بیرون از خود را به رسمیت شناخته باشیم. لویناس توجه بسیاری به کتاب مقدس دارد. او بر این باور است که هسته‌ی آموزه‌های کتاب مقدس، بر مفهوم شفقت نسبت به غیر و به رسمیت شناختن حقوق دیگری استوار است. لویناس برای تأیید مدعای خود، به این آیه‌ی مشهور انجیل استناد می‌کند: «همسایه‌ات را همچون خویشتن دوست بدار.»

اما تمام این گفته‌ها چه ارتباطی با کتاب موصل، بدون پریچهر دارد؟ پاسخ، چنان‌که پیشتر به اشاره گفتیم، از این قرار است: رمان موصل، بدون پریچهر داستانی فلسفی است که بر مبنای فلسفه‌ی امانوئل لویناس نگاشته شده است. حسین قسامی در قالب داستانی خواندنی و پرکشش، معنای آموزه‌های فلسفی - الهیاتی لویناس را آشکار ساخته است.

قهرمان این اثر مردی است که اخیراً خود را بیش از اندازه درگیرِ مسائل بغرنج و بحرانی جهان می‌بیند. مسائلی نظیر بحران مهاجرت، جنگ در خاورمیانه و... . آغاز کتاب نیز گواهی‌ست بر این درگیری: «خیره مانده‌ام به تنِ بی‌سرِ مرد عراقی. به خونی که اطراف جسدش ریخته. به رگ‌های مُقطعی که از بُریدگی گردن بیرون جهیده‌اند.»

باری، سرگشتگی مرد نسبت به جهان پیرامون، هنگامی تشدید می‌شود که با سرگشتگی و بحرانی در زندگی شخصی او درهم می‌آمیزد. موضوع از این قرار است که معشوقه‌ی مرد که پریچهر نام دارد، طی رویدادی اسرارآمیز گم می‌شود. مرد برای یافتن او به این در و آن در می‌زند؛ اما به مقصود نمی‌رسد. به ناچار، سفری را آغاز می‌کند و با خود عهد می‌بندد که تا پریچهر را نیافته، به آشیانه‌ی خود بازنگردد. همزمان اما او سفر دیگری را نیز آغاز می‌کند؛ سفری درونی و معنوی، که مقصد آن جاده‌ی پرپیچ‌وخمِ خودشناسی‌ست. این خودشناسی، چنان‌که در آموزه‌های لویناس می‌بینیم، از مجرای شناخت دیگری می‌گذرد...

لازم به ذکر است که کتاب موصل، بدون پریچهر توسط نشر چشمه در اختیار مخاطبین علاقه‌مند قرار گرفته است.

کتاب موصل، بدون پریچهر مناسب چه کسانی است؟

علاقه‌مندان به داستان‌های فلسفی، دوست‌داران رمان‌های اجتماعی و دنبال‌کنندگان ادبیات امروز ایران، دو گروه از مخاطبین اصلی کتاب موصل، بدون پریچهر از حسین قسامی به شمار می‌روند.

با حسین قسامی بیشتر آشنا شویم

حسین قسامی در سال 1368 دیده به جهان گشوده است. او یکی از نویسندگان خوش‌آتیه‌ی نسل جدید ادبیات ایران به شمار می‌رود. از آثار وی می‌توان به عناوینی چون «موصل، بدون پریچهر»، «رقص گراز»، «بریدگی»، «خاکسپاری ماهی قرمزها» و «یک نمکدان پر از خاک گور» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب موصل، بدون پریچهر می‌خوانیم

ساعت‌دزد می‌رود توی صف بی‌آرتی. اتوبوس که می‌رسد سوار می‌شود. من هم پشت‌سرش سوار می‌شوم. باید درست پشت‌سرش بنشینم، آن‌قدر نزدیک که حتی حساب تعداد نفس‌هاش هم دستم باشد. اتوبوس که راه می‌افتد، بی‌اختیار می‌چرخم و پشت‌سرم را نگاه می‌کنم. پریچهر باید جایی میان زن‌ها خودش را مخفی کرده باشد. دست راست ساعت‌دزد، همان دستی که ساعتم را قاپید، بالا می‌آید و پسِ سرش را می‌خاراند. آیا همین که این‌قدر از نزدیک او را زیر نظر گرفته‌ام، به معنی نادیده انگاشتن مسئولیت بی‌نهایتم در قبال او نیست؟ حتماً هست. درست مثل این‌که همین لحظه از توی جیبم یک چاقو دربیاورم و سرش را ببرم و از همین پنجره‌ی نیمه‌باز بیندازم وسط خیابان تا ماشین‌ها از رویش رد شوند و محتویات چرب‌وچیلی داخلش پخشِ آسفالت شود. تنش را هم همین جا رها کنم، همین‌جور نشسته روی صندلی: مجسمه‌ای بی‌سر. مسافرانی که می‌روند و می‌آیند هیچ شک‌شان نمی‌برد که این تن یک انسان واقعی است. خیال می‌کنند بازی است، یا همچین چیزی. مثلاً دوربین مخفی. به هوای یافتن دوربینی که مخفیانه حرکات‌شان را زیر نظر دارد، این‌سووآن‌سو چشم می‌گردانند. احتمالاً حتی با لبخند. لبخندی که می‌گوید «دست‌تون رو خوندم.» ولی فایده ندارد.

هر چه نگاه کنند دوربینی نمی‌یابند. این‌جاست که لحظه‌ی سرنوشت‌ساز به مانند ماری در کمینِ طعمه از خفا بیرون می‌پرد: درست همان وقتی که از یافتن دوربینی که نیست نومید می‌شوند و درمی‌یابند واقعیت همان چیزی است که دیده‌اند، نه آن چیزی که با ساده‌لوحی خیال کرده‌اند. میدان رازی ساعت‌دزد از اتوبوس پیاده می‌شود و خیابان کارگر را می‌رود پایین، سمت میدان راه‌آهن. محله‌ی پریچهر. این احتمال که هم‌محلیِ پریچهر باشد تنم را می‌لرزاند.