معرفی و دانلود کتاب پرنده کوچک من

معرفی کتاب پرنده کوچک من

نامه‌هایی از گذشته برای آیندگان. کتاب پرنده کوچک من مجموعه‌ای از سی‌وپنج نامه متعلق به نیما یوشیج، شاعر نامدار ایرانی‌ست. علی اسفندیاری، ملقب به نیما یوشیج، به‌عنوان پدر شعر نو ایران شناخته می‌شود و با بنیان‌گذاری شعر نو فارسی، انقلابی در فضای راکد و ساختارهای کهن شعر و ادبیات به پا کرد. کتاب حاضر حاوی نامه‌هایی‌ست که نیما به دوستان و خانواده‌اش نوشته بود.

درباره‌ی کتاب پرنده‌ کوچک من

نام نیما یوشیج (Nima Yooshij) شاعر پرآوازه‌ی ایرانی که بنیان هزارساله‌ی شعر کلاسیک ایران را دستخوش تحول کرد، همچون تاجی مرصع بر تارک ادبیات این سرزمین می‌درخشد. نگاهی به زندگی او این نکته را آشکار می‌کند که نیما یوشیج از همان سال‌های نوجوانی تحمل بند و اسارت را نداشت و از درس و مدرسه گریزان بود. در نامه‌هایی که به نزدیکانش نوشته، شاهد گلایه و شکایتش از کار اداری و بیزاری وی از محیط پر حیله و فریب شهر هستیم و شاید همین روحیه‌ی آزادی‌خواهش باعث شد زندان قافیه را در هم بشکند و شعر را از اسارت وزن و قافیه برهاند.

کتاب پرنده‌ی کوچک که حاوی نامه‌های نیما به اعضای خانواده و دوستانش می‌باشد، حتی بیش از اشعارش روحیات وی را آشکار می‌کند. درحالی‌که اشعار نیما سرشار از استعاره و کنایه‌های پنهان و آشکار به اوضاع جامعه و حکومت آن دوران هستند، در نامه‌هایش با ادبیاتی صمیمانه سفره‌ی دل گشوده و از آلام و رنج‌هایش گفته است. خواندن نامه‌های نیما یوشیج نه‌تنها ما را بیشتر با شخصیت و دغدغه‌های او آشنا می‌سازد، بلکه همچون سندی مکتوب از تاریخ آن روزگار است که اوضاع و شرایط جامعه‌ی آن دوران را بازگو می‌نماید. گویی گذر بیش از یک قرن هیچ تغییری در وضعیت «شهر» ایجاد نکرده و محیط شهری برای آزادگان همواره مانند زندانی مخوف و تاریک بوده که وادارشان می‌کرده هر چه زودتر از آن بگریزند.

کتاب پرنده‌ کوچک من به اهتمام انتشارات امید فردا به چاپ رسیده و نسخه‌ی الکترونیک آن از طریق سایت کتابراه در دسترس علاقه‌مندان به کتابخوانی قرار گرفته است.

کتاب پرنده‌ کوچک من مناسب چه کسانی است؟

علاقه‌مندان به سرگذشت مشاهیر و کتاب‌های ژانر نامه‌نگاری از خواندن کتاب پرنده‌ی کوچک من بهره خواهند برد.

با نیما یوشیج بیشتر آشنا شویم

علی اسفندیاری مشهور به نیما یوشیج، شاعر نامدار ایرانی، منتقد و نظریه‌پرداز ادبی ملقب به «پدر شعر نو»، در آبان 1274 در یوش از توابع شهر نور زاده شد. خاندان اسفندیاری از خانواده‌های معروف مازندران بودند و اِعظام‌السلطنه پدر نیما، به گله‌داری و کشاورزی اشتغال داشت. دوازده‌ساله بود که همراه با خانواده به تهران رفت و در مدرسه‌ی عالی سن لویی مشغول به تحصیل شد. از همان دوران از مدرسه فراری بود و مدتی بعد با تشویق یکی از معلم‌هایش به نام نظام وفا به شعر گفتن مشغول شد. دوران زندگی او با تحولات عظیم سیاسی در ایران همراه بود: از انقلاب مشروطه و جنبش جنگل گرفته تا ظهور سلطنت پهلوی و احزاب سیاسی گوناگون در ایران.

او از نظر سیاسی تفکرات چپگرایانه داشت و با نشریه‌ی ایران سرخ همکاری می‌کرد. در سال 1300 و همزمان با آغاز قرن جدید، نیما نیز تحولی در ساختار شعر کلاسیک ایران ایجاد نمود و منظومه‌ی قصه‌ی رنگ‌پریده را به چاپ رساند که با انتقاد شعرای سنتی همچون ملک‌الشعرای بهار مواجه شد. زندگی او همچون توفان‌های سهمگینی که در آن دوران ایران را در نوردیدند، سرشار از فراز‌ونشیب‌های گوناگون است. «افسانه»، «مجموعه اشعار»، «مرغ آمین» ازجمله آثار متعدد نیما یوشیج هستند که در زمان حیات و پس از مرگش به انتشار رسیده‌اند. او در اواخر عمر دوباره ساکن یوش شد و سرمای شدید آنجا سبب گشت به ذات‌الریه مبتلا شود. هرچند برای معالجه به تهران آمد، اما دیگر دیر شده بود و در دی‌ماه 1338 درگذشت.

در بخشی از کتاب پرنده کوچک من می‌خوانیم

اگر به خاطر بیاوری یک سرفصل از رمان خودم را که برای تو خواندم از یک جهت عشق را شناخته حقیقتی را تشریح کرده بودم که هنوز به مردم مشتبه است.

همین‌طور مشاهداتی دارم. اگر زنده بمانم به تدریج شرح می‌دهم تا ببینید این انسان عاجز، انسان مفسد و فریب خور با عشق خود چه گیروداری داشته و هر قطره ی اشک او، هر صدای ناله ی او برای چه سختی ها و دردها بوده است.

به فلسفه هایی که صاحبان روزنامه و مجله به تو هم شرح می‌دهند، و گاهی به گوش من می‌رسد، مطمئن نباش.

فریفته نشو. اگر نویسنده‌ی استادی هم در این شهر باشد متخیلات شعریه و متصوّراتی که برای تقویت مقصود به کار می‌برد و به انواع مهارت ها، خوب محسوسات خودش را در تو مجسم می‌کند، فقط نویسنده‌ی ماهری است.

نباید این‌قدر ساده باشی که گول بخوری. اگر ساده حرف بزند، تازه یک نفر انسان است. هیچکدام از این‌ها برهانی برای اثبات حقایق اشیاء نیست. برای ترکیب و تجزیه ی اشیاء هم.

در حقیقت معرفت چیز دیگری و شیرین زبانی هم به جای خود چیز دیگر است. فلسفه جدا و نویسندگی جداست.

مردم فریب می‌خورند. برای اینکه دوره ی ما دوره ی فلسفی نیست. دوره ی صنعت است و حیله و سیاست. صور عرضی بر معنویات غلبه دارد.

حالا به کار خودمان مشغول باشیم. تو از هوای ییلاق خودت لذت ببر. من هم به یاد کوهستان خودم مکدر می‌شوم. همه چیز به موقع خود می‌رسد.

البته عذر مرا قبول داری که به ضرورت زیاد نوشته‌ام. به آنچه می خوانی، فکر کرده پیروی می‌کنی.