معرفی و دانلود کتاب آقای سناریست: حدیث نفس و آثار سعید مطلبی

معرفی کتاب آقای سناریست: حدیث نفس و آثار سعید مطلبی

کتاب آقای سناریست، نتیجه‌ی گفت‌وگو‌های دوستانه‌ی حمیدرضا حاجی حسینی با سعید مطلبی است که به شکل روایتی منظم از زبان مطلبی نوشته شده و به دوران کودکی و نوجوانی، سال‌های پرکار او به عنوان نویسنده و کارگردان پیش از انقلاب، دوران‌های محرومیت او از فعالیت پس از انقلاب و فعالیت‌های سال‌های اخیر او می‌پردازد. کتابی جذاب که می‌توانید با آن، نگاهی نو به تاریخ سینمای ایران داشته باشید.

درباره‌ی کتاب آقای سناریست

خواندن درباره‌ی رویدادهای تاریخی، باعث می‌شود ما اطلاعاتی درباره‌ی آن رویدادها به دست آوریم؛ اما وقتی پای حرف کسانی می‌نشینیم که آن رویداد را از سر گذرانده‌اند انگار که به قالب آن افراد در می‌آییم و با تمام وجود آن اتفاق را لمس می‌کنیم. همین طور درباره‌ی مشاهیر، تا وقتی در کتاب یا صفحات ویکی‌پدیا یا حتی آثارشان، به دنبال درکشان هستیم، چیز زیادی دستگیرمان نمی‌شود، اما وقتی پای سخن نزدیکانشان می‌نشینیم، درست انگار روبرویشان نشسته‌ایم و از دریچه‌ی چشمان آن‌ها، فرد مورد نظر را می‌بینیم و با او معاشرت می‌کنیم. انگار نوعی جادو در همنشینی و گفتگو با آدم‌ها وجود دارد که اطلاعات را زنده می‌کند. حالا تصور کنید آدمی که با او همنشین شده‌اید، یکی از نویسندگان پرکار زمانه‌ی ما باشد، که نه تنها بهره بردن از تجارب و نظرات خودش بسیار ارزشمند است، رویدادهای تاریخی بسیاری را از سر گذرانده و با مشاهیر زیادی نیز دمخور بوده است. قطعاً تجربه‌ی فوق‌العاده‌ای خواهد بود. ارزش کار حمیدرضا حاجی حسینی در جمع‌آوری و نوشتن کتاب آقای سناریست نیز همین‌قدر است. او روزها و ساعت‌ها وقت گذاشته و با سعید مطلبی، یکی از نویسندگان و کارگردانان صاحب‌نظر و پیش‌کسوت ایرانی گفتگوهایی صمیمانه داشته است که پس از مرتب کردن و نظم بخشیدن به آن‌ها، همه‌ صحبت‌ها را در قالب این کتاب با ما به اشتراک می‌گذارد.

در واقع، وقتی کتاب آقای سناریست را می‌خوانید، انگار سعید مطلبی، با صبر و حوصله و با نظمی استثنایی، خاطرات خود را از دوران کودکی تا دوران اخیر تعریف می‌کند. خاطرات بسیار زنده‌اند و با خواندنشان حس خواندن رمانی خوب به شما دست می‌دهد. سعید مطلبی که نویسنده‌ای توانمند است، خوب می‌داند که در هر خاطره، توصیف چه نکات و ریزه‌کاری‌هایی لازم است و با گفتن همان جزئیات لازم، خاطرات را در عین سادگی و کوتاهی، زنده و به یاد ماندنی می‌کند. او که یکی از دوستان نزدیک ایرج قادری بوده است، از دوران سینمای پیش از انقلاب حرف‌های جالبی برای گفتن دارد. در اواخر دهه‌ی چهل و پنجاه، او فیلم‌های بسیاری را نویسندگی و کارگردانی کرده است؛ فیلم‌هایی مثل کوچه مردها، ناجورها، پشت و خنجر، نقره داغ و.... او حرف‌‌های ناگفته‌ی زیادی نیز درباره‌ی سال‌های طولانی ممنوع‌الکاری دارد. مطلبی همین طور به مقایسه‌ی سینمای پس از انقلاب با پیش از انقلاب می‌پردازد و می‌توان از او چیزهای زیادی درباره‌ی تاریخ سینما و فضای حاکم بر آن، پیش از انقلاب و پس از آن، آموخت.

اما سعید مطلبی در کتاب آقای سناریست فقط به سینما نمی‌پردازد؛ بلکه او که متولد سال 1321 است، خاطراتی از اتفاقات تاریخی دوران‌های مختلف ایران و فضای اجتماعی حاکم بر آن دوران‌ها دارد که می‌تواند مخاطبان را به وجد آورد. با خواندن کتاب آقای سناریست انگار به بیش از 80 سال تاریخ ایران، با نگاه تیزبین یک نویسنده نظاره می‌کنید.

در مجموع، کتاب آقای سناریست، حدیث نفسی صمیمانه است از سعید مطلبی، که سال‌هاست سکوت کرده است و بدون هیاهو به نوشتن ادامه می‌دهد. مجموعه‌های محبوب ستایش، از آخرین کارهای اوست که در زمان پخش بسیار پرمخاطب بود و هنوز هم طرفداران مخصوص به خود را دارد.

محمدرضا حاجی حسینی، در صفحات متعددی از کتاب آقای سناریست، عکس‌های قدیمی و اسناد جذابی را به اشتراک گذاشته است که دیدن آن برای علاقه‌مندان به سینما، بسیار دلپذیر خواهد بود. کتاب آقای سناریست را نشر گیلگمش، ناشر کتاب‌های هنر خانواده‌ی فرهنگی چشمه به چاپ رسانده است.

کتاب آقای سناریست برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب آقای سناریست برای همه‌ی علاقه‌مندان به سینما و نویسندگی و همه‌ی کسانی که به خواندن زندگینامه‌ی بزرگان علاقه دارند مناسب است.

در بخشی از کتاب آقای سناریست: حدیث نفس و آثار سعید مطلبی می‌خوانیم

میعادگاه خشم دومین فیلم من در مقام کارگردان است. این‌بار به سراغ داستان آخرین قطار گان‌هیل به‌ کارگردانی جان استرجس رفتم. در ابتدا نام فیلم صلوۀ ظهر بود، نه میعادگاه خشم. در تیتراژ فیلم، به‌جز اسم من، نام سه نفر دیگر هم در جایگاه نویسنده آمده است: بهزاد فراهانی، سیروس الوند و روبیک زادوریان که تکنیسین درجه‌یک سینمای ایران بود و کارگردانی و تدوینگری و تهیه‌کنندگی را هم در کارنامه‌اش داشت؛ خدا بیامرزدش. پیشنهاد او بود که آخرین قطار گان‌هیل را فیلم کنم و من هم شروع کردم به آداپته کردن.

اما شرح آشنایی‌ام با دو همکار دیگر که نام‌شان به میان آمد:

یک روز خبرنگار جوانی به دفتر تولید فیلمِ فیلمکو فیلمز، که متعلق به چند تاجر هندی‌ بود، آمد. از صحبت‌هایش متوجه شدم وسعت حافظه‌ی عجیب‌وغریبی دارد. او وقتی فهمید که قرار است از آخرین قطار گان‌هیل اقتباس کنیم، ایده‌هایی فراتر از یک خبرنگار معمولی مطرح کرد. به او گفتم: «دوست داری فیلم‌نامه‌ بنویسی؟» پاسخ داد: «اتفاقاً خیلی به این کار علاقه‌مندم.» این‌طور شد که سیروس الوند وارد کار شد و در فیلم‌نامه‌ به من مشورت داد. بعدها الوند یکی از فیلم‌نامه‌نویسان و کارگردانان مهم سینمای ایران شد.

یک شب در خانه‌ی شادروان عباس جوانمرد مهمان بودم. جوانمرد درباره‌ی کتاب‌های محمود دولت‌آبادی صحبت می‌کرد و ایده می‌داد که چه داستان‌هایی به درد فیلم ساختن می‌خورند. میان صحبت‌هایش از بهزاد فراهانی گفت که یکی از شاگردانش بود و سفارش او را به من کرد. بعداً جوانمرد فراهانی را سراغم فرستاد و با هم صحبت کردیم. اولین نقش سینمایی بهزاد در این فیلم سروشکل گرفت.

فهرست مطالب کتاب

پیش ‌گفتار
کودکی و نوجوانی
دانشگاه
آشنایی با ایرج قادری
سناریو‌نویسی
کارگردانی
فعالیت ‌های جانبی
هنگامه‌ی انقلاب
پُرکار ولی بی ‌نام
هنرصنعت
مجموعه های تلویزیونی
از سرِ تجربه
وداع با ایرج قادری
تابلوِ بهار در بیمارستان مهر
نمایه