معرفی و دانلود کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر

معرفی کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر

مجموعه شعری که پیش رو دارید به قلم حسین شکربیگی در سال 1399 منتشر شده است. کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر مجموعه‌ای از چند شعر سپید کوتاه است که به مضامینی همچون حوادث سیاسی و اجتماعی از دریچۀ نگاهی عاشقانه می‌پردازد.

درباره کتاب از اندوهی به اندوه دیگر:

حسین شکربیگی مجموعه‌ای از 48 شعر سپید را در کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر به چاپ رسانده است و در این اشعار بی‌پرده از احساسات تجربه‌بنیاد خود سخن می‌گوید. استفاده از آرایه‌هایی همچون مراعات نظیر، استعاره و ایهام به زیبایی بیشتر و خیال‌انگیزتر شدن این شعرها کمک شایانی کرده است.

به کارگیری وجوه زندگی مدرن در اشعار این کتاب به وضوح دیده می‌شود. حسین شکر بیگی علاوه بر پرداختن به مضامین عاشقانه گریزی به نکات اجتماعی ایران معاصر نیز می‌زند.

این مجموعه از اشعار را می‌توان تجربه‌ای زیسته از انسان امروزی خاورمیانه‌ای در نظر گرفت. دغدغه‌های شکربیگی که در شعرش منعکس شده، نشانی از تحولات جهان امروز ماست، پس به نوعی می‌توان آثار وی را شعر سیاسی و اجتماعی نیز تلقی کرد. بر اساس همین مؤلفه‌ها شما به راحتی می‌توانید با فضای شعری این کتاب انس بگیرید و آن را درک کنید.

خواندن کتاب از اندوهی به اندوه دیگر به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

اگر به خواندن اشعار سپید علاقمندید و یا از پیگیری ادبیات معاصر فارسی لذت می‌برید، مطالعه کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر را به شما توصیه می‌کنیم.

با حسین شکربیگی بیشتر آشنا شویم:

او شاعری خوش‌استعداد از خطۀ ایلام است که در سال 1354 متولد شد. وی کار نویسندگی را به طور حرفه‌ای بیش‌اش دو دهه است که انجام می‌دهد و تا کنون افتخار نامزدی جایزه سال شعر جوان را دارد. از جمله آثار حسین شکربیگی می‌توان کتاب‌هایی همچون «نیمی از صورتت را عاشقم» و «سبز و سرخ و سپید» را نام برد.

در بخشی از کتاب از اندوهی به اندوه دیگر می‌خوانیم:

گاهی زنی
قسمتی از خیابان را آنقدر زیبا می‌کند
که آن خیابان
دیگر
همان خیابان سابق نیست
گاهی زنی به نام کوچک صدایت می‌زند
و تو دیگر آن آدم سابق نیستی
گاهی نوازشی
برخورد ناغافل انگشتی با انگشتی
همه‌چیز را تغییر می‌دهد
گاهی صدایی که از یک استودیوی کوچک در کرکوک می‌آید،
تمام زحمات شهرداری ایلام را بر باد می‌دهد،
بیلان کاری صفر می‌شود
و جادۀ کمربندی ایلام
تا ابد یک جادۀ خیالی می‌شود
که دیگر هرگز به میدان ارغوان نمی‌رسد؛
به زنی می‌رسد
که در استودیویی کوچک در کرکوک می‌خواند.