معرفی و دانلود کتاب به تو نگاه می‌کنم

معرفی کتاب به تو نگاه می‌کنم

رها دختری‌ست که نمی‌خواهد به خاطر جنسیتش از رویاهای بزرگ و کوچک خود دست بکشد. او به‌رغم سخت‌گیری‌های خانواده و جامعه‌ای که در آن بزرگ شده، دلبسته‌ی یادگیری موسیقی است. در کتاب به تو نگاه می‌کنم، نوشته‌ی مهشاد صدرعاملی، داستان تلاش رها برای رهایی از قیدوبندهای جامعه و ماجرای آشنایی او با پسری به نام یحیی را می‌خوانید که راه زندگی او را تغییر می‌دهد.

درباره‌ی کتاب به تو نگاه می‌کنم

رها با دخترهای دیگر فرق دارد. او نمی‌تواند تفاوت‌هایی را که جامعه میان او و پسران هم‌سن‌وسالش می‌گذارد، درک کند. مثلاً نمی‌تواند بفهمد چرا هربار از رویاهایش سخن می‌گوید، باید به خاطر جنسیتش سرکوب شود؛ برای همین، به‌رغم مخالفت خانواده‌اش، در مسیری قدم می‌گذارد که رویای آن را مدت‌ها در سر پرورانده است. در رمان به تو نگاه می‌کنم، نوشته‌ی مهشاد صدرعاملی، ماجرای عضویت رها در یک گروه موسیقی مختلط و اتفاقات پس از آن را خواهید خواند.

رها با وجود آن‌که به برابری زن و مرد می‌اندیشد، با اعضای گروه موسیقی تفاوت‌های اعتقادی زیادی دارد و نمی‌تواند مثل آن‌ها بدون قیدوبند رفتار کند، به همین سبب کم‌کم از این جمع فاصله می‌گیرد. در همین روزهاست که به طور اتفاقی در یک مغازه با پسری به نام یحیی آشنا می‌شود. در ادامه‌ی داستان شاهد تأثیر این آشنایی در زندگی رها به عنوان یک نقطه‌ی عطف مهم خواهید بود، اتفاقی که باعث تغییر معنای زندگی او می‌شود.

از ویژگی‌های شاخص این رمان باید به ساختارمند بودن، جذابیت درون‌مایه و زبان منسجم اشاره کرد. همچنین توجه به ایجاد گفت‌و‌گوهای متناسب با موقعیت روایت و استفاده از ظرفیت‌های طبیعی کلام از دیگر خصوصیات مثبت این اثر به شمار می‌رود.

در مجموع به تو نگاه می‌کنم اثری‌ست که در آن رشد و بالندگی شخصیت زن داستان در یک خط زمانی تدریجی احساس می‌شود و سبب آن می‌تواند تحولی عاشقانه باشد که ظرفیت‌های وجودی رها را بالا برده است.

کتاب به تو نگاه می‌کنم را انتشارات کتاب نیستان منتشر کرده و در دسترس علاقه‌مندان به رمان‌های معاصر قرار داده است.

کتاب به تو نگاه می‌کنم مناسب چه کسانی است؟

خواندن این رمان را به علاقه‌مندان به رمان‌های اجتماعی با محوریت شخصیت‌های زن توصیه می‌کنیم.

در بخشی از کتاب به تو نگاه می‌کنم می‌خوانیم

توی این شهر شلوغ پر سر و صدا کتاب‌فروشی‌ها تنها جایی هستند که می‌توانم به سکوتشان پناه ببرم. می‌توانم ساعت‌ها میان قفسه‌ها چرخ بخورم و توی عطر کاغذهای نو غرق شوم. گاهی به این فکر می‌کنم که کتابخانه‌ها انگار فقط برای آدم‌های درون‌گرا ساخته شده‌اند. آدم‌هایی که توی دنیای خودشان سیر می‌کنند و کاری به کسی ندارند.

رهای امروز مرا می‌برد سمت قفسه‌های جدید، کتاب‌ها و نویسندگانی که هیچ‌وقت برایم جاذبه‌ای نداشته‌اند. احساس جهان‌گرد جوانی را داشتم که هنوز نیمی از جهان را کشف نکرده ‌بود. روبه‌رویم پر از کتاب‌های کشف‌نشده بود که برای خواندنشان لحظه‌شماری می‌کردم. چند عدد کتاب از نویسنده کتاب کویر برداشتم و چندتایی از نویسندگان دیگر که قبل‌ترها تعریفشان را از بابا شنیده بودم، ولی هیچ‌وقت رغبت خواندن کتاب‌هایشان را نداشتم. کتاب‌ها را توی سبد گذاشتم و همان‌طور که سرم پایین بود به سمت صندوق می‌رفتم که دیدم کسی روبه‌رویم ایستاده و کنار نمی‌رود. سرم را بالا آوردم. تمام بدنم مثل یک چوب خشک شد. حتی قلبم هم انگار در کمتر از چند ثانیه خشکید. چون احساس کردم که دیگر نمی‌تپد.

یحیی بود.

با ریش‌هایی که کمی بلندتر شده بود و ژاکت خاکستری رنگی که روی پیراهن آبی آسمانی‌اش پوشیده بود. با بهت روبه‌رویم ایستاده بود و با همان چشم‌های قهوه‌ای آشنایش نگاهم می‌کرد. ترسیدم که آدم‌های اطرافمان بفهمند که قلبم خشکیده و نمی‌تپد برای همین زیر لب سلام کردم و پاهایم بدون آن‌که بفهمند با قدم‌های بلند از کنارش رد شدند. انگار پا و چشم و قلبم از قدرتی که در وجودم فرمان می‌داد، عقب افتاده بودند. انگار همه‌شان داشتند فریاد می‌زدند که کجااا؟ این یحیی است!! پسری که آن‌قدر منتظرش بودی! پاهایم می‌گفتند نرو، شاید دیگر هیچ‌وقت پیدایش نکنی! قلبم فریاد می‌زد بمان! لااقل چند کلمه بگو که چه بر سرت آمده! چشم‌هایم التماس می‌کردند که فقط یک‌بار دیگر برگرد و دوباره نگاهش کن.