معرفی و دانلود کتاب سیمیا: کتاب دوم ولادت

معرفی کتاب سیمیا: کتاب دوم ولادت

سعید تشکری نویسنده‌ی معاصر ایرانی، در کتاب سیمیا روایت‌گر داستانی است که در حاشیه‌ی هجرت امام رضا (ع) به وقوع می‌پیوندد. این کتاب مجلد دوم کتاب ولادت است و برهه‌ای دیگر از زندگی لیلا و هاتف، دو شخصیت اصلی داستان را به تصویر می‌کشد.

درباره کتاب سیمیا

کتاب سیمیا در حقیقت جلد دوم رمان ولادت است که سعید تشکری آن را به رشته‌ی تحریر درآورده است. در جلد نخست به ماجرای زندگی دو چوپان خراسانی که یکی صحاف و دیگری کاتب است پرداخته می‌شود. این دو چوپان پس از کشت و کشتاری که عباسیان برای تاراج پارسیان به راه انداخته بودند و در پی ملاقات با امام موسی کاظم (ع)، دختربچه و پسربچه‌ای را در ویرانه‌های شوش دانیال می‌یابند و آن‌ها را به فرزندخواندگی می‌پذیرند. این دو کودک از همان زمان طی وصیتی مکتوب به نام هم خوانده می‌شوند. این دو کودک که نامشان لیلا و هاتف است پس از بزرگ شدن با هم ازدواج می‌کنند اما جست‌وجوی ماهیتشان و اینکه چه کسی هستند و همچنین این سؤال که چرا امام رضا (ع) که فرزند مولای پدرانشان است، ولیعهد عباسیان به شمار می‌آید، همواره ذهنشان را به خود مشغول می‌کند. هاتف و لیلا برای یافتن پاسخ پرسش‌هایشان و نیز دیدار با امام رضا (ع) عازم مدینه می‌شوند. آنان در زمان هجرت امام رضا به مرو، به مدینه می‌رسند و در این هجرت او و خواهر گرامیشان حضرت معصومه (س) را همراهی می‌کنند.

کتاب سیمیا به برهه‌ی دیگری از زندگی لیلا و هاتف می‌پردازد. هاتف در زندان مأمون به سر می‌برد. پسری به نام سیاح خواهان ازدواج با دختر اوست. سیاح برای جلب رضایت هاتف و همچنین دیدار با برادرش، نعمان، که او نیز در زندان مأمون اسیر است، از قم به بغداد می‌ر‌ود. هاتف کماکان بر این باور است که باید پس از آزادی از زندان زندگی‌اش را وقف تبعیت از امام رضا کند ولی نعمان می‌خواهد زندگی عادی‌ای را در پیش گیرد. اینجاست که سیاح در دوراهی همراهی با برادرش یا طلب دختر هاتف و شروط او قرار می‌گیرد...

کتاب سیمیا برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب را به دوست‌داران رمان‌های مذهبی پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب سیمیا: کتاب دوم ولادت می‌خوانیم

آشور معمار وارد اقامتگاه اشناس شد. سیاح را هم به عنوان دستیار به داخل برد. سیاح حیران و متعجب اطرافش را به دقت نگاه می‌کرد. تجربه جدیدی در ذهنش در حال وقوع بود. از فضایی باز و پردرخت گذشتند. آن‌قدر درختان در هم تنیده بودند که به جنگل انبوهی می‌ماند. جایی آن‌سوتر، درختان تُنُک‌تر سایه گسترانیده بودند. عبور از این تراکم به آن تُنُکی، به این می‌مانست که از یک سوی کره خاکی که شب است وارد نیمه روشن و روزِ زمین شوی. آن بخش انبوه، تاریک بود و مخوف. بوی نای رطوبت و تلخی علف در فضایش پیچیده بود. گاه آن‌قدر سرد بود که بدن سردی مرگ را تجربه می‌کرد. سیاه شده بود از سبزی انگار. سیاه و سرد. صدای غرش نیل بر فضا مستولی شده بود. پرندگانی هم که چهچهه می‌زدند، پرندگان مرگ بودند انگار. سیاح به خودش گفت: «اینجا کسی سر به نیست شود، هیچ‌کس ردی از او نخواهد یافت. مراقب باش سیاح جوان. دست از پا خطا کنی، پیکرت سینه به خاک خواهد زد.»

بندبندِ تنش شروع کرد به لرزیدن. دقایق سنگین و طولانی می‌گذشت. نوری از دور پدیدار شد، همان‌جا که درخت‌ها تُنُک شده بودند. نفس‌هایی که در سینه حبس شده بودند از هراس، رها شدند. فضایی پر از تندیس‌های زیبا در مقابلشان نمایان شد. آن‌سوتر اما عمارتی فراخ و بلند با ستون‌هایی ستبر و حجاری‌های زیبا و نقش‌هایی که بر آن کنده شده بودند. قدم به قدم نگهبان‌ها ایستاده بودند. به عمارت‌های نظامی بیشتر می‌مانست تا اقامتگاهی برای زندگی. غلامان و کنیزکان زیباروی مصری، در میان عمارت در تکاپو بودند. زندگی جریان داشت انگار. وارد عمارت که شدند، پیشکار، نامشان را ثبت کرد و از آن‌ها خواست منتظر بمانند تا والی اجازه ورود بدهد. هرچه سیاح بیشتر اطرافش را می‌کاوید، ترس و اضطراب بیشتر در وجودش رخنه می‌کرد. شاید اشناس هم همین ترس را تجربه کرده بود که این همه نگهبان در گوشه‌گوشه‌ی قصرش گماشته شده بودند.