معرفی و دانلود کتاب قوس 5 و 7

معرفی کتاب قوس 5 و 7

در کتاب قوس 5 و 7 نوشته‌ی علی زهتاب، یک رقابت نفس‌گیر عشقی میان پسرعمه و پسردایی رخ می‌دهد؛ عشقی که در بستر پیچیده‌ای از تعصبات و جاه‌طلبی در عصر صفوی زاده شده است. این روایت تاریخی با فضاسازی منحصربه‌فرد، شما را به اصفهانِ پرشور دوره‌ی صفویه می‌برد و تضادهای خانوادگی را به تصویر می‌کشد. این رمان کوتاه که در گروه داستان‌های تاریخی و خانوادگی قرار می‌گیرد، بخشی از تاریخ و فرهنگ فراموش‌شده را نمایان می‌کند.

درباره‌ی کتاب قوس 5 و 7

حسام‌الدین، رقم‌نویسی است که در عهد شاه عباس ثانی نزدیک کبوترخانه‌ای در حاشیه‌ی اصفهان کار می‌کند. در این کبوترخانه، پیرمردی به نام پیرپناه زندگی می‌کند. مالک کبوترخانه، فتحعلی خان تصمیم گرفته تا پیرپناه را از کبوترخانه بیرون کند و 5 روز به او مهلت داده تا برای خود سرپناهی تازه پیدا کند. اما این دعوا، تنها سر کبوترخانه و بین پیرپناه و فتحعلی خان نیست؛ بلکه پای دختر پیرپناه، بنام ریحان در میان است. در واقع، دعوای اصلی بین حسام‌الدین و فتحعلی خان است. وجود ریحان بین این دو، که دایی‌زاده و عمه‌زاده‌ی هم هستند، خبر از رقابتی مردانه برای به دست آوردن یک دختر و کینه‌ها و انتقام‌جویی‌های خانوادگی می‌‍‌دهد. علی زهتاب در کتاب قوس 5 و 7 داستانی خانوادگی را در یک بستر تاریخی روایت می‌کند.

داستان کتاب قوس 5 و 7 در عهد صفویه روی می‌دهد. نویسنده به‌خوبی توانسته عناصر زندگی و معاش این دوره‌ی تاریخی را در بطن داستان بگنجاند و با توصیفات دقیق از فضا، مکان و زمان، خواننده را به فضای تاریخی اصفهان در عصر صفوی ببرد. نویسنده با نگاشتن داستان قدیمی رقابت‌های خانوادگی در یک بستر تاریخی، رمانی تاریخی و جذاب خلق کرده و توأمان، احاطه‌ی خود را بر تاریخ و داستان‌نویسی به نمایش گذاشته است.

در مجموع، کتاب قوس 5 و 7 یک رمان تاریخی و خانوادگی کوتاه است که توانایی نویسنده را در بازسازی یک دوره‌ی تاریخی و انتخاب فضاهای نو جهت قصه‌گویی نشان می‌دهد.

انتشارات روزگار این کتاب را منتشر کرده است.

کتاب قوس 5 و 7 برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای کسانی که به داستان‌های تاریخی و خانوادگی علاقه‌مند هستند، مناسب است.

در بخشی از کتاب قوس 5 و 7 می‌خوانیم

نه میلی به ماندن داشتم و نه دوست داشتم بازگردم، کمی پرسه زدم، اطراف زنده‌رود. برای پیرمرد هم هر سقف کوتاهی بهتر از آن بیغوله بود. دنباله رودخانه در امتداد علف‌های زرد گام برمی‌داشتم، درختان چنار و نارون روی آب خم شده بودند. چند نفر در شاهراهی که به یزد ختم می‌شد عازم سفر بودند، روی کوهان شترهایشان کجاوه‌های بزرگی قرار داشت و جوری تاب می‌خوردند که هر لحظه انتظار می‌رفت اتاقک‌های چوبی نقش زمین شوند.

نمی‌دانم چرا سرمای پاییز را برای سفر انتخاب کرده بودند؟!

تقریباً در آخرین منظره شهری اصفهان زندگی می‌کردیم، از دور دیوارها و گنبدها و مناره‌های اصفهان میان انبوهی از درختان زرد و شاخه‌های عریان محاصره شده بودند، بیرون از شهر یا کشت بود یا زمین بایر و خانه‌هایی که به‌دور از سرسبزیِ درون حصار وسط کویر گیر افتاده بودند. ترجیحم قدم زدن بین باغ و بوستان بود تا خیابان‌های سنگفرش، البته اگر بشود ازدهام نهال‌های یک وجبی و کوتاه اینجا را بوستان نامید.

به‌هر رو آدم‌ها قبل از هر چیز نگاه می‌کنند که در مشتت چند سکه پنهان کرده‌ای! اما وقتی بفهمند در خلیل‌آباد زندگی می‌کنی رنگ نگاهشان مثل رنگ سکه غازبیکی تغییر می‌کند. آنقدرها تنگدست نبودیم منتهی تاس تخته به مرادمان خیلی نیاورده بود.

فک و زبان آدمیزاد توانایی‌های زیادی دارد، این را از صدقه سری پدرم فهمیدم. وقتی کسی از شغل پدرم می‌پرسید انتظار دست‌های پینه بسته داشت اما با شنیدن منصب فقاهتش دهانشان باز می‌ماند و می‌گفتند: «ملا کجا و زندگی در حاشیه خلیل‌آباد کجا!»

کسی اجازه نمی‌داد ملا یعقوب، یعنی پدرم، جلساتش را توی مسجد یا بقعه برگذار کند، همین بقعه خلیفه راهش ندادند چه برسد به مسجدی که طفیلی دولت است و منبری و روضه‌خوان در آن جا نانشان داغ است، ولی پدرم پی هیچکدام نرفت. مجالسش را خانگی می‌گذاشت. بیشتر وقت‌ها هم دروازه خانه به روی مهمانان خصوصی‌اش چهارطاق باز بود، مانند همین امروز.