معرفی و دانلود کتاب مدرسه فیزیک: اینشتن و دوقلوها

معرفی کتاب مدرسه فیزیک: اینشتن و دوقلوها

کتاب مدرسه فیزیک: اینشتن و دوقلوها به قلم حامی فریدیوسفی و راضیه مقدمی‌نیا، داستان دو برادر دوقلو به نام‌های سینا و نیما را روایت می‌کند. سینا با سفینه به فضا می‌رود و نیما منتظر او می‌ماند، اما اوضاع طوری که فکر می‌کنند، پیش نمی‌رود و همه‌ی این‌ها تقصیر زمان است. این کتاب ضمن روایتِ داستانی علمی - تخیلی، مباحث پیچیده‌ی فیزیک را برای کودکان توضیح می‌دهد.

درباره‌ی کتاب مدرسه فیزیک: اینشتن و دوقلوها

مباحث فیزیک مثل سرعت نور، زمان، سیاه‌چاله و... مفاهیمی سخت‌فهم اما ضروری هستند. حالا که زندگی‌مان به فهمِ محیطِ پیرامونمان محدود نیست و دانشمندان به کشفیات مهمی درباره‌ی فضا و زمان رسیده‌اند، لازم است که کودکان نیز از این مسائل عقب نمانند.

حامی فریدیوسفی و راضیه مقدمی‌نیا داستانی علمی - تخیلی نوشته‌اند که در آنْ مسائل نجوم و سفر در زمان را عنوان می‌کنند.

کتاب مدرسه فیزیک: اینشتن و دوقلوها داستان سفر به فضا را روایت می‌کند. داستانی که هنوز برای انسان‌ها ناشناخته و پررمزوراز است. بااینکه در طول تاریخ انسان‌های معدودی به فضا سفر کرده‌اند؛ اما بشریت همچنان به آن به چشم رویایی دست‌نیافتنی نگاه می‌کند. چیزی که مهم است، دستاوردها و یافته‌های علمی فضانوردان پس از بازگشت به زمین است.

سینا، برادر دوقلوی نیما به فضا سفر می‌کند و نیما که از فضا می‌ترسد، منتظر بازگشت او می‌ماند. اما این بازگشت مدت زیادی طول می‌کشد. سینا بالاخره بازمی‌گردد و دو برادر یافته‌های خود را پیرامون تجربیاتشان به اشتراک می‌گذارند...

انتشارات پرنده آبی (واحد کودک و نوجوان انتشارات اهورا قلم) اقدام به چاپ و نشر این کتاب کرده است.

کتاب مدرسه فیزیک: اینشتن و دوقلوها برای چه کسانی مناسب است؟

کودکان 6 تا 9ساله و کسانی که به مباحث فیزیک و نجوم علاقه‌مندند، از مطالعه‌ی این کتاب لذت خواهند برد.

در بخشی از کتاب مدرسه فیزیک: اینشتن و دوقلوها می‌خوانیم

سینا با هیجان داد زد: «هورااا. من دارم به آسمون سفر می‌کنم. باورم نمی‌شه، تقریباً با سرعت نور دارم حرکت می‌کنم. سرعتی به اندازه‌ی 300 هزار کیلومتر بر ثانیه.»

سینا سوار سفینه شد و دست تکون داد. سفینه فشه‌ای کرد و رفت سمت آسمون...

«هرچی به سرعت نور نزدیک‌تر می‌شم، عقربه‌های ساعت تو دست من یواش‌تر، مثل لاک‌پشت حرکت می‌کنن.» به ساعتش نگاه کرد. «چه بامزه. عقربه‌ها مثل دونده‌های بی‌حال و خسته‌ای یواش‌یواش حرکت می‌کنن.»

با خودش گفت: «اگه سفینه‌ی من با نصف سرعت نور حرکت کنه، یعنی همین ساعت تو دست برادرم 90 دقیقه جلو می‌ره، اما تو دست من فقط 60 دقیقه جلو می‌ره. باورم نمی‌شه. جالبه، نه؟!»