معرفی و دانلود کتاب من دوست ندارم مدرسه بروم: اضطراب جدایی کودکان

معرفی کتاب من دوست ندارم مدرسه بروم: اضطراب جدایی کودکان

تحقیقی در آمریکا نشان داده است تقریبا 20 درصد کودکان درگیر اضطراب جدایی می‌شوند و این موضوع مدرسه رفتن را هم برای خودشان و هم برای والدین بسیار سخت می‌کند. کتاب من دوست ندارم مدرسه بروم نوشته‌ی نانسو پاندو دقیقاً به همین موضوع در قالب داستانی شیرین و بامزه پرداخته است.

درباره‌ی کتاب من دوست ندارم مدرسه بروم

هانی قصه‌ی کتاب من دوست ندارم مدرسه بروم (I Don't Want to Go to School: Helping Children Cope with Separation Anxiety) مدرسه را دوست ندارد و از هیچ تلاشی برای نرفتن به مدرسه دریغ نمی‌کند.

هانی قصه، هر راهی که به ذهنش می‌رسد امتحان می‌کند تا مدرسه نرود؛ قایم شدن، تظاهر به مریض بودن، حتی فرار از اتوبوس مدرسه! اما کم‌کم متوجه می‌شود که هیچ‌کدام از این‌ها فایده ندارد. حالا مادرش، معلمش، معلم موسیقی و حتی دوستاش دست به دست هم می‌دهند تا به او کمک کنند مدرسه را جای بهتری ببیند.

کتاب من دوست ندارم مدرسه بروم نوشته‌ی نانسو پاندو (Nancy Pando) با تصویرهایی رنگارنگ و داستانی ساده، یکی از آن کتاب‌هایی است که نه‌تنها بچه‌ها، بلکه پدر و مادرها هم می‌توانند از آن چیزهای مهمی یاد بگیرند. اضطراب جدایی، چیزی نیست که فقط مخصوص یک بچه‌ی خاص باشد. بسیاری از بچه‌ها تجربه‌اش می‌کنند، ولی چیزی که اهمیت دارد این است که چطور با این موضوع برخورد شود. این کتاب دقیقاً همین‌جاست که به کمک همه می‌آید، البته نه با نصیحت‌ها و دستورالعمل‌های غیرقابل اجرا و تکراری بلکه با یک قصه‌ی بامزه.

کتاب من دوست ندارم مدرسه بروم می‌تواند شروع یک گفت‌وگوی خوب بین بچه‌ها و والدین باشد؛ یک راه برای گفتنِ «من می‌ترسم» یا «من دلتنگ می‌شوم»، بدون اینکه لازم باشد واژه‌ها را بلد باشند.

این کتاب علاوه‌بر اینکه برای کودکانی که قرار است برای اولین بار به مدرسه بروند مفید خواهد بود، روی آن‌هایی که هنوز دل‌کندن از پدر و مادر برایشان دشوار است هم تاثیرگذار است. این کتاب به همت انتشارات پرنده آبی و با ترجمه‌ی زهرا ستارئی و مائده اشرفی منتشر شده است.

کتاب من دوست ندارم مدرسه بروم برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای کودکان 5 تا 8 سال مناسب است که به خاطر جدا شدن از والدین یا رفتن به مدرسه اضطراب دارند. به‌علاوه برای والدینی که دنبال راهی ساده برای کمک به کودکان خود در این موقعیت هستند هم انتخاب مناسبی است.

در بخشی از کتاب من دوست ندارم مدرسه بروم: اضطراب جدایی کودکان می‌خوانیم

مامان گفت: «هانی، مدرسه را دوست خواهی داشت».

هانی جواب داد: «من تو را بیشتر دوست دارم».

مامان هانی را بغل کرد. «من هم تو را خیلی دوست دارم زنبور کوچولو».

مادر در حالی که موهای دخترش را نوازش می‌کرد گفت: «هر دوی ما کارهایی داریم که باید انجام دهیم-تو باید به مدرسه بروی و من باید به کارهای خانه برسم. هر موقع احساس ناراحتی کردی به ساعتت نگاه کن. وقتی عقربه‌ی کوچک شماره‌ی 3 و عقربه‌ی بزرگ شماره‌ی 12 را نشان داد، زمانِ برگشتن به خانه است. منتظرت هستم تا وقتی برگشتی مثل حالا بغلت کنم».

هانی و مامانش منتظر اتوبوس بودند. اتوبوس زرد از راه رسید و جلوی آنها ایستاد. در اتوبوس سریع باز شد و راننده پایین آمد تا به هانی کمک کند سوار شود. مامان برای هانی دست تکان داد و برایش یک بوس فرستاد.

اتوبوس حرکت کرد و دور شد.

هانی تند و سریع از پنجره به بیرون پرواز کرد و برگشت به خانه.

پنجره‌ی آشپزخانه باز بود. هانی از پنجره وارد خانه شد و پشت پرده‌ی آشپزخانه قایم شد. هانی با خودش ویز ویز کرد و گفت: «وای! اینجا چقدر تاریکه اما جای خوبی برای قایم شدن است. هیچ کس نمی‌تواند مرا اینجا پیدا کند». صبر کرد و صبر کرد که ناگهان عطسه‌اش گرفت.

اچ! چوووو! هانی عطسه کرد و غل خورد افتاد توی سینک ظرفشویی.