معرفی و دانلود کتاب یک فیلم، یک جهان: همشهری کین

معرفی کتاب یک فیلم، یک جهان: همشهری کین

نگاهی متفاوت به یکی از ستایش‌شده‌ترین آثار تاریخ سینما! کتاب یک فیلم، یک جهان: همشهری کین، ترجمه‌ی مقاله‌ای از پالین کیل، از منتقدان برجسته‌ی سینماست، که در سال 1971 و در سی‌امین سالگرد تولید فیلم سینمایی همشهری کین منتشر شده است. زاویه‌ی دید نویسنده نسبت به این فیلم با هر آنچه خوانده‌اید و شنیده‌اید متفاوت است.

درباره‌ی کتاب یک فیلم، یک جهان: همشهری کین

فیلم سینمایی همشهری کین که در سال 1941 به کارگردانی اورسن ولز (Orson Welles) ساخته شده، با سابقه‌ی نامزدی اسکار در 9 شاخه، جایزه‌ی اسکار بهترین فیلمنامه‌ی غیراقتباسی را در سال 1941 از آن خود کرده است. این درام معمایی، زندگی شخصیتی با نام «چارلز فاستر کین» را به مخاطب نشان می‌دهد و روایتی‌ست از مردی که به اوج شهرت می‌رسد و در آخر تمام آن‌چه کسب کرده را از دست می‌دهد. بنیاد فیلم آمریکا، این اثر از اورسن ولز را به عنوان بهترین فیلم تاریخ معرفی کرده است. کتاب یک فیلم، یک جهان: همشهری کین، ترجمه‌ی نقد پالین کیل (Pauline Kael) بر این شاهکار سینمایی‌ست.

مقاله‌ای که از کیل در سال 1971 در رابطه با همشهری کین در «نیویورکر» منتشر شد، هنگام انتشار، سر و صدای فراوانی به پا کرد و باعث شد بسیاری از سینماگران بر این نقد، انتقادات فراوانی وارد کنند. چرا که نویسنده از منظری دیگر به این اثر نگریسته بود و آن را از زوایای متفاوتی مورد بررسی قرار داده بود که ظاهراً به مذاق بسیاری از افرادی که در آن زمان در صنعت سینما مشغول بودند، خوش نمی‌آمد. پالین کیل که از بزرگ‌ترین منتقدان زمان خود به شمار می‌رفت، علل متفاوتی را در محبوبیت و شهرت همشهری کین موثر می‌دانست و معتقد بود نباید موفقیت این فیلم را ناشی از توانایی و نبوغ اورسن ولز، کارگردان آن، در نظر بگیریم.

کیل در مقاله‌ی خود تحت عنوان «Raising Cane»، نقش نویسنده‌ی فیلمنامه، هرمن جی. منکویتس (Herman J. Mankiewicz) را، بسیار بیشتر از میزانی که همواره به آن پرداخته شده می‌داند. هرچند که توضیحات پالین کیل بر برجسته بودن این فیلم و نیز هنر اورسن ولز تاکید بسیاری دارد، اما گویا پرداختن به نقش فیلمنامه‌نویس، و تاکید بر این امر که نقش او تقریباً نادیده گرفته شده، برای معترضین کافی بوده تا مقاله را زیر سوال ببرند. کتاب یک فیلم، یک جهان: همشهری کین، ترجمه‌ی این مقاله‌ی پرسروصدا و متفاوت را در اختیار علاقه‌مندان قرار داده است.

مطالعه‌ی اثر حاضر، علاوه بر این که مخاطب را با نگاه ریزبینانه‌ی کیل به عنوان یکی از برجسته‌ترین منتقدان زمان خود آشنا می‌کند، جزئیاتی از فیلم سینمایی همشهری کین را در اختیار مخاطب قرار می‌دهد که دستیابی به آن‌ها در منابع دیگر چندان آسان نیست. خواندن کتاب یک فیلم، یک جهان: همشهری کین، دیدگاه جدیدی را نسبت به برترین فیلم تاریخ سینما در ذهن ایجاد می‌کند و سبب می‌شود تا اشتیاق پیدا کنید بار دیگر این شاهکار سینمایی را تماشا کنید؛ اما این بار از زاویه‌ای دیگر و با توجه به جزئیاتی که پیش از مطالعه‌ی این نقد از آن‌ها بی‌خبر بوده‌اید.

کتاب پیش رو توسط حسین عیدی زاده ترجمه شده و انتشارات خوب آن را به چاپ رسانده است.

درباره‌ی مجموعه‌ی یک فیلم، یک جهان

مجموعه کتاب یک فیلم، یک جهان، که دبیری آن را بابک کریمی بر عهده دارد، در هر جلد، به یک نقد جذاب بر شاهکارهای تاریخ سینما پرداخته است. اهمیت فیلم‌ها و میزان اثرگذاری آن‌ها، آن نکته‌ای است که در گزینش فیلم‌ها برای نگارش این مجموعه در نظر گرفته شده است. کتاب یک فیلم یک جهان: همشهری کین، جلد بیست‌وششم از مجموعه‌‌ی مورد بحث است. از میان آثاری که در مجموعه یک فیلم یک جهان به آن‌ها پرداخته شده می‌توان به «درخشش»، «اسکله»، «پالپ فیکشن»، «سکوت بره‌ها»، «هیروشیما عشق من»، «آنی‌ هال»، «طلوع» و «بودو از غرق شدن نجات یافت» اشاره کرد.

کتاب یک فیلم، یک جهان: همشهری کین برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این اثر را به طرفداران سینما و علاقه‌مندان به خواندن نقد فیلم پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب یک فیلم، یک جهان: همشهری کین می‌خوانیم

برخی از فیلم‌های ناطقِ اولیه بی‌تحرک و ناشیانه بود؛ کارگردانان تئاتری که از خارج وارد شده بودند به معنی واقعی کلمه حرکات را هدایت می‌کردند، انگار صحنه صحنه‌ی تئاتر است، و این وظیفۀ تکنیسین‌ها بود که یاد بگیرند چطور از میکروفون استفاده کنند. اما این‌طور هم نبود که ناگهان به دلیل حضور میکروفون، فیلم‌ها پایبند صحنه شوند! بسیاری از فیلم‌های صامت هم مبتنی بر صحنه‌ی نمایش ساخته شده بودند، صرفاً به این دلیل که اقتباسی از متنی نمایشی بودند؛ اقتباس‌هایی از اندوخته‌های بدون رقیب دنیای نمایش که قبلاً ثابت کرده بودند محبوب‌اند، اقتباس‌هایی از آثار موفق برادوی، چون تمام مردم کشور به آن‌ها علاقه داشتند. اقتباس‌های دوران صامت اغلب عذاب‌آور بودند، نه فقط به این دلیل که ساختارشان مبتنی بر وحدت کلاسیک بود یا تمام آن ورود و خروج‌ها و خالی بودن آزاردهندۀ صحنه را باید فقط حضور کاملاً ضروری شخصیت‌ها پر می‌کرد، بلکه به این دلیل که همه چیز باید دچار توقف می‌شد تا میان‌نویس یا دیالوگی روی صحنه نقش ببندد.

حتی در فیلم‌های اقتباسی از رمان یا فیلم‌نامه‌هایی که مستقیم برای سینما نوشته شده بودند هم به‌ندرت حرکت و تکاپو برای مدتی طولانی ادامه داشت. میان‌نویس‌ها سینمای صامت را خفه کرده بودند، چرا که شاید بشود گفت تعدادشان ده تا بیست‌برابر تعداد دفعاتی بود که تبلیغات تلویزیونی نمایش فیلم را مختل می‌کنند.