معرفی و دانلود کتاب معمولی: نمایشنامه در پنج پرده

معرفی کتاب معمولی: نمایشنامه در پنج پرده

کتاب معمولی: نمایشنامه در پنج پرده نوشته‌ی نویسنده و نمایشنامه‌نویس معاصر، علیرضا رضوی است. او در این نمایشنامه دنیایی را ترسیم می‌کند که همه‌ی افراد آن به جنون دچارند و زندگی در چنین جامعه‌ای برای افرادی که از عقل سلیم برخوردارند، غیرممکن است.

درباره کتاب معمولی: نمایشنامه در پنج پرده

منظور از نمایشنامه متنی است که در تئاتر اجرا می‌شود. تاریخچه‌ی دقیقی از نمایشنامه‌نویسی در دست نیست؛ اما زمان تقریبی اولین نمایش را می‌توان به زمان شکل‌گیری تمدن‌ها نسبت داد. در ایران به گواه سنگ‌نوشته‌ها پیشینه‌ی این هنر به هزاره‌ی پیش از میلاد بازمی‌گردد. بارزترین شکل نمایشی در ایران پس از اسلام، تعزیه‌خوانی است. اما پیشینه‌ی نمایشنامه‌نویسی مدرن در ایران به آثار میرزا فتحعلی آخوندزاده برمی‌گردد که به تقلید از نمایش‌نامه‌های اروپایی نوشته شده‌اند.

در دهه‌های اخیر نمایشنامه‌نویسان جویای نام بسیاری اقدام به نوشتن نمایشنامه‌ کرده‌اند. یکی از این افراد علیرضا رضوی است. او در کتاب معمولی: نمایشنامه در پنج پرده، روایتگر بخشی از زندگی دو فرد عاشق است که سعی می‌کنند خود واقعی‌شان باشند در حالی که نه جامعه و نه ضمیر ناخوآگاهشان اجازه‌ی این کار را به آنان می‌دهد.

نمایش با صحنه‌ای در مطب یک روانشناس آغاز می‌شود. در اتاق روانشناس یک میز و یک صندلی بزرگ قرار دارد اما به‌ جای آنکه صندلی پشت میز باشد میز در پشت صندلی قرار گرفته است. پشت میز پنجره‌ای قرار دارد که به جای آنکه بیرون را نشان دهد دیواری سیاه را نشان می‌دهد. روانشناس لباسی ورزشی به تن دارد، بر روی میزش نشسته و کتابی را سروته در دست دارد. این صحنه و نیز شخصیت‌های نمایشنامه نظیر حیوان‌نماها، روستاییان عجیب و غریب، روانی‌ها، آوازخوان‌ها و... همگی حکایت از این دارند که برخلاف نام نمایشنامه یعنی «معمولی»، شما با یک نمایشنامه‌ی غیرمعمولی مواجهید. یک فرد با عقل سالم چگونه می‌تواند در این دنیای استثنایی که همه‌ی افراد آن بدون استثنا دیوانه هستند زندگی کند؟...

کتاب معمولی: نمایشنامه در پنج پرده برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب را به دوست‌داران نمایشنامه‌های فارسی پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب معمولی: نمایشنامه در پنج پرده می‌خوانیم

طوفان کل چارچوب کلبه را تکان می‌دهد. صدای بلند آشفتن چوب‌های دیوار‌ها و هم‌چنین درختان بیرون خانه، از این به بعد رفته‌رفته بلند می‌شود و به صحنه هیجان و جو مخوفی می‌افزاید. وانگهی، شمع کوچک اتاق نیز رفته‌رفته بیشتر و بیشتر می‌سوزد تا این‌که بعداً در حساس‌ترین نقطۀ صحنه به اتمام برسد.

ثنا: نزدیک نشو! (تبر را چندین بار نیم‌دایره‌وار تکان می‌دهد و هوای بین‌شان را می‌شکافد) نزدیک نشو گفتم! اگه نزدیک بشی می‌کشمت! شنیدی چی گفتم؟ می‌کشمت. راستش باید بکشمت... تو منو گول زدی... لعنتی آخه چرا گولم زدی؟ چرا منو قاتل و دزد کردی؟

از این‌جا به بعد، مهتاب خفیفی که از پنجره به درون می‌تابید رفته‌رفته ضعیف‌تر شده و کاملاً از بین می‌رود، گویی طوفانْ ماه را با خود برده.

علی: (مدام دو‌قدم به عقب، یک قدم به جلو برمی‌دارد. سخت سعی دارد ترسش را نشان ندهد. به نرمی) عزیزم تبرو بذار زمین تا صحبت کنیم... من... من عذر می‌خوام، هر کاری که کرد‌م، غلط کرد‌م، حله؟ حق با توئه. می‌دونم حق با توئه.

ثنا: دیگه نمی‌تونی گولم بزنی. (تبر را بالا می‌برد و دیوانه‌وار پایین می‌آورد. علی یک قدم عقب می‌پرد. با نفرت و شعف) چیه؟ ترسیدی؟ مگه مرد نیستی؟ چرا از یه زن می‌ترسی؟ تو هیچ‌وقت یه مرد واقعی نبودی. اگه مرد واقعی بودی همین حالا تبرو از دستم می‌گرفتی و منو می‌کشتی.