معرفی و دانلود کتاب برگ ریز

معرفی کتاب برگ ریز

کتاب برگ ریز شامل مجموعه‌ای از اشعار زیبای مذهبی به قلم توانمند مریم نصیرزاده است.

شعر فارسی حکایت و ماجرایی بس غریب دارد؛ خود را از گلوی شاعران زخم خورده بیرون کشیده و عرصه‌های گوناگون را بی‌محابا درنوردیده است. در طول قرون هر کسی از ظن خود یار شعر شده و بر گمان خود تعریفی از شعر به دست داده است.

حضور شعر در همه عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه، مسجد، خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا زمان و مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است.

آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر متعالی را زبان گویای جوامع بشری ساخته، بدان گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده و گاه انقلابی، شعری پویا و پایا را سامان داده است.

ادبیات آیینی خصوصاً در دو شکل مدیحه‌سرایی و مرثیه نمود می‌یابد. بسیاری از مدایح خواسته یا ناخواسته به مرثیه‌هایی در سوگ بزرگان دین و مذهب می‌انجامد. مرثیه سوگواره‌ی زندگی است و روایت سوز و گداز درون شاعر. پیوند ناگسستنی میان آدم‌ها، مرثیه را از سوز و گدازی فردی، به شبیه خوانی‌های پر سوز و حماسه‌ی جمعی گسترش می‌دهد و بدین‌سان است که مرثیه از یک سوگیانه‌ی معمول، پا فراتر نهاده و همه حسرت‌ها، ناکامی‌ها و مصائب بشری را در برمی‌گیرد. انسان در مرثیه به رثای خود می‌پردازد و دردها و دغدغه‌های همیشه‌ی خود را به تصویر می‌کشد.

این کتاب حاصل سال‌ها تلاش و ممارست شاعری است که بر چند و چون زبان شعر امروز آگاه است. از تندروی‌ها و کج روی‌های برخی شاعران و نحله‌های ادبی معاصر درس‌ها آموخته و هرگز خود را به این جریان‌های خام و انحرافی نیالوده است.

مریم نصیرزاده با همه‌ی نامهربانی‌هایی که برخی از معاصرین او بر ادبیات سنتی روا داشته‌اند، همچنان به اصالت‌ها می‌اندیشد و زبان پر رمز و راز غزل، دوبیتی، رباعی و چهارپاره را برای سروده‌های خود برگزیده است. او برای بیان اندیشه‌های اجتماعی و عواطف و احساسات خود گاهی غزلی ساز می‌کند و گاه، بالابلندی‌های معنا را در مثنوی، چهارپاره و یا قالبی دیگر نقش می‌زند.

در بخشی از کتاب برگ ریز می‌خوانیم:

هر جا زمین خطی به دل راه می‌کشد
تاریخ بی‌بهانه، تو را آه می‌کشد
وقتی به تیر و حنجر یک طفل می‌رسم
شعرم ز درد، نعره به ناگاه می‌کشد
صبح قیامت است و یا ظهر العطش
یا شام غربتی به شبانگاه می‌کشد؟
زینب به روی تپه‌ی مشرف به قتلگاه
تصویر رنگ رفته‌ای از ماه می‌کشد
تقصیر ما نبود، نبودیم، قصه‌گو
طبق روال، صحنه به دلخواه می‌کشد
کوه است غصه‌ی تو اگر، منطق درست
درد عظیم فاجعه را کاه می‌کشد
تو مظهر رشادت و مردی و شعر من
تصویر افتخار تو کوتاه می‌کشد
این نیزه‌های حاوی خورشیدهای خون
سیری ز خلق تا به الی الله می‌کشد
این گرگ‌ها که یوسف زهرا دریده‌اند
هر یک به نوبه ظلمت صد چاه می‌کشد
سبز است عزای سرخ تو در ساحتی سپید
رنگ سیاه، غالیه همراه می‌کشد
تنها گریستیم و لبِّ کلام از قلم فتاد
آقا بیا که راه به بیراه می‌کشد

فهرست مطالب کتاب

مقدمه
برگ اول: غزلپاره‌های سوگوار
برگ دوم: توفیق سعادتی در ساحت شعر
برگ سوم: در مسیر دلدادگی