معرفی و دانلود کتاب تراژدی یک داستان نویس

معرفی کتاب تراژدی یک داستان نویس

ابراهیم نصرالله در کتاب تراژدی یک داستان نویس، بحران زندگیِ یک نویسنده‌ را به تصویر می‌کشد که با تعارضات دنیای مجازی و واقعی دست‌وپنجه نرم می‌کند. این رمان در دسته‌ی ادبیات پساکرونایی قرار می‌گیرد و با چاشنی طنز تلخ، شخصیت‌ها را در لایه‌ها و فضاهای متنوع داستان معرفی می‌کند.

درباره‌ی کتاب تراژدی یک داستان‌نویس

کتاب تراژدی یک داستان‌نویس (Short Story Writer's Tragedy) رمانی با مایه‌ی طنز تلخ به قلم ابراهیم نصرالله (Ibrahim Nasrallah) است که در دنیای عرب با نام اصلیِ «مأساة کاتب القصة القصیرة» شناخته می‌شود.

ابراهیم نصرالله از قله‌های ادبیات عرب است. در طول سی‌وپنج سال، چهارده مجموعه‌شعر و چهارده رمان از او به چاپ رسیده. باوجود فعالیت‌های نصرالله در زمینه‌های مختلف هنری، از جمله عکاسی، نقاشی و نقد، او را با مهارت داستان‌نویسی‌اش می‌شناسند. او همچنین برای رمان «جنگ دوم سگ» موفق به دریافت جایزه‌ی بوکر عربی شده است. حضور و نفوذ تجربه‌های زیسته در نوشته‌های ابراهیم نصرالله، رنگ واقعیت و باورپذیری آثارش را برجسته می‌کند. این نویسنده از رمان به‌عنوان ابزاری برای بیان درد و رنج‌ها سود می‌برد. مهارت در سرودن شعر و آگاهی از دنیای سینما به کمک نصرالله آمده تا در انتقال و بیان درد و رنج به‌خوبی عمل کند. بسیاری منتقدان، ادبیات مقاومت فلسطین را اصلی‌ترین درون‌مایه‌ی آثار ابراهیم نصرالله می‌دانند، اما او در به تصویر کشیدن مسائل انسانی از بعدی فلسفی مهارت زیادی از خود نشان داده است. آگاهی از مسائل اجتماعی و فرهنگی جهان عرب و قلم ساده و روانش در ترکیب با تکنیک‌های داستان‌نویسی، او را به نویسنده‌ای منحصربه‌فرد تبدیل کرده.

کتاب تراژدی یک داستان‌نویس نسبت به دیگر آثار نویسنده، جهانی متفاوت و چندلایه دارد. این رمانْ تراژدی انسان را در جهانی به تصویر می‌کشد که در آن تمام واژه‌ها و معانی رنگی دیگرگون به خود گرفته‌اند. شخصیت اصلی رمان، نویسنده‌ی داستان کوتاه است و جهانی ناعادلانه را در مقابل خود می‌بیند که به قوانین انسانی پایبند نیست. او در برابر هجوم دنیای مجازی به شخصی‌ترین ابعاد زندگی‌اش قرار گرفته و در تلاش است تا در عین زیستن در شکاف بین زندگی واقعی و مجازی، به درک درستی از حقیقت برسد. او همچنین سعی دارد تا با وضع قوانین جدید، حقوق ازدست‌رفته‌ی انسانی را احیا کند. به‌این‌منظور، شخصیت اصلی ناچار است از دریچه‌ای جدید به وقایع روزمره بنگرد تا موفق به ارائه‌ی خوانشی متفاوت از آن‌ها شود. ابراهیم نصرالله فضاهای مختلف رمان تراژدی یک داستان‌نویس را با چاشنی طنز تلخ همراه می‌سازد و بدین‌ترتیب میان لایه‌های مختلف داستان پیوند برقرار می‌کند.

اپیدمی کرونا در سال 2019، سبک زندگی جدیدی به همراه آورد که تا پیش از این تنها در داستان‌ها و فیلم‌های تخیلی با آن مواجه بودیم. فضایی آخرالزمانی شکل گرفت که یادآور سریال چرنوبیل، رمان کوریِ ساراماگو و رمان طاعونِ آلبرکامو بود. محدودیت‌های رفت‌وآمد و قرنطینه جزئی از روش زندگی انسان‌ها شد و آن‌ها را به سوی انزوا کشاند. ادبیات و سینما مثل همیشه در صحنه حاضر بودند تا از این دگردیسیِ شناختیِ انسان عقب نمانند. ناتوانی انسان در مقابله با بحرانی جدیدْ دست‌مایه‌ی ادبیات جدید شد. رمان تراژدی یک داستان‌نویس در دسته‌ی ادبیات پساکرونایی، به بحران‌های جدید در زندگی انسانی می‌پردازد، بدون آنکه تلخی آن، خواننده را از خواندن کتاب منصرف کند.

این کتاب با ترجمه‌ی فرهاد رجبی و به کوشش انتشارات مروارید به چاپ رسیده است.

کتاب تراژدی یک داستان‌نویس برای چه کسانی مناسب است؟

این اثر به علاقه‌مندان به ادبیات داستانی و به‌ویژه طرفداران ادبیات عرب پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب تراژدی یک داستان نویس می‌خوانیم

از زمانی که ازدواج کرد، دیگر به دیدن مادر نیامد. بر این باور است که ازدواجش، لحظه‌ی جدایی کامل از مادر است و بارها هم دراین‌باره با ما حرف زده است. به من گفت اگر در همان لحظه‌ای که پی به بحران وجود طولی خود یا طول وجودی خود برده بود، قادر به اجرای تصمیم جدایی از مادر بود، بدون هیچ تردیدی از او جدا می‌شد.

طبعاً به‌عنوان برادری که هم از نظر سن و هم از نظر طول قد از او بزرگ‌ترم، بسیار تلاش کردم تا دوباره او را به مادر برگردانم. او اصلاً نمی‌داند از زمانی که رفته، برای مادرم ارزشمندترین فرد است. درواقع این امر، بر اساس قانونی است که مادرم نشنیده است: کدام‌یک از بچه‌هایت را بیشتر دوست داری؟ از آغاز خلقت همیشه جواب این بوده است: بچه‌ی کوچک را تا وقتی که بزرگ می‌شود، مریض را تا وقتی که بهبود می‌یابد، رفته را تا وقتی که برمی‌گردد.

حقیقتاً با وجودی که برادرم درک نمی‌کند، اما من نیازمند داشتن یک رابطه‌ی خوب با او هستم؛ چون من هم مثل او غمگینم. تمام مسئله این است که من فقط پنج سانتی‌متر از او بلندترم. آن هم در شرایطی که مطلقاً هیچ کینه‌ای را از برادران و خواهرانم که از من بلندترند، به دل ندارم.

این‌جا می‌خواهم اعتراف کنم. شاید هم او این اعتراف را بخواند. چون درباره‌ی او حرف می‌زنم امیدوارم حلالم کند. من هر وقت با او رودررو می‌شوم، تعمداً حالت خمیدگی به خودم می‌گیرم. این موضوع برایم دردناک است؛ چون مجبورم چه در حالت ایستاده و چه در حالت نشسته، قدم را خمیده کنم. اگر بگویم که در حالت خوابیده هم قدم را خم می‌کنم، مبالغه نکرده‌ام. اصلاً نمی‌خواهم به‌خاطر چیزی که نقشی در آن ندارم، باعث رنجش خاطرش شوم. آن هم به‌خاطر پنج سانتی‌متر که نه می‌کُشد و نه شفا می‌دهد.