معرفی و دانلود کتاب تونل

معرفی کتاب تونل

ارنستو ساباتو در کتاب تونل، روایتگر رابطه‌ی پرتلاطم نقاشی منزوی به نام خوان پابلو کاستل با یک زن جوان هنردوست است. کاستل که از نظر روحی و جسمی خود را از اجتماع جدا کرده، در نمایشگاه آثارش با ماریا آشنا شده و شیفته‌ی او می‌شود؛ شیفتگی‌ای که درنهایت به فاجعه ختم می‌شود! این داستان از مهم‌ترین رمان‌های قرن بیستم آمریکای لاتین است و با تحسین نویسندگان بزرگی همچون آلبر کامو و توماس مان روبرو شده.

درباره‌ی کتاب تونل

خوان پابلو کاستل نقاشی جوان و منزوی است. او عقاید خاصی دارد و احساس می‌کند کسی هنر و نقاشی او را درک نمی‌کند و نمی‌تواند جزئیات آن را بفهمد. او قرار است نمایشگاهی از آثارش برپا ‌کند اما امیدی ندارد که کسی تابلوهای او را درک کند. در روز افتتاحیه‌ی این نمایشگاه، زنی جوان را می‌بیند که به‌دقت به یکی از آثارش خیره شده. آن‌چنان در آن غرق است که حتی حضور او را در کنارش حس نمی‌کند. کاستل مطمئن است که این زن کاملاً نقاشی او را فهمیده و با آن ارتباط برقرار کرده. کمی بعد زن در شلوغی نمایشگاه گم می‌شود و کاستل فرصت نمی‌کند با او حرف بزند. در دیگر روزهای نمایشگاه هم خبری از او نمی‌شود. نقاش نسبت به این زن دچار وسواس فکری می‌شود و حتی لحظه‌ای نمی‌تواند از فکر او بیرون بیاید. ماه‌ها بعد، یک روز عصر به شکلی ناگهانی او را در خیابان می‌بیند. از این فرصت استفاده می‌کند و خود را به او رسانده و شروع به صحبت می‌کند. نام او ماریا ایریبارنه است. کاستل و ماریا کمی در مورد نقاشی او صحبت می‌کنند و درنهایت قرار می‌گذارند که دوباره یکدیگر را ببینند. کاستل می‌فهمد ماریا همسر مردی نابیناست. به‌مرور که رابطه‌ی بین‌شان عمیق‌تر می‌گردد، او بیشتر دچار پریشان‌احوالی و وسواس می‌شود و نسبت به همسر ماریا عمیقاً حسادت می‌کند... .

داستان تونل (El Túnel) یکی از مشهورترین رمان‌های کلاسیک آمریکای لاتین است. ارنستو ساباتو (Ernesto Sabato) این داستان را در سال 1948 نوشت، زمانی که هنوز ادبیات آمریکای جنوبی چندان شناخته‌شده نبود. فضای روان‌شناختی رمان و فلسفه‌ی اگزیستانسیالیستی آن باعث شد که نویسندگان اروپایی به‌شدت به آن توجه نشان دهند و از آن استقبال کنند. آلبر کامو، گراهام گرین و توماس مان از جمله نویسندگانی بودند که این داستان را ستودند و آن را مورد توجه قرار دادند.

رمان تونل به‌ صورت اول‌شخص روایت می‌شود. کاستل از همان ابتدا اعتراف می‌کند که دست به چه کاری زده و پس‌ از آن، داستان آشنایی خود با ماریا را شرح می‌دهد. این شیوه‌ی روایی کمک کرده تا خواننده مستقیماً با درونیات ذهنی و شخصی او و دیدگاه و فلسفه‌اش رودررو شود. او فردی غیرعادی و رنجور است و در نقاشی و زندگی، فلسفه‌ی خاص و عجیب خود را دارد. مواجهه‌ی این هنرمند با ماریا که در واقع اولین رابطه‌ی جدی او محسوب می‌شود، او را کم‌کم به جنون و دیوانگی می‌کشاند. ارنستو ساباتو به‌خوبی شخصیت او را واکاوی کرده و نشان می‌دهد که چطور قدم‌به‌قدم در توهماتش غرق می‌شود و سقوط می‌کند.

داستان تونل، تا حدودی تحت تأثیر رمان‌های اگزیستانسیالیستی کامو است. قهرمانی مضطرب، بیگانه و منزوی که نمی‌تواند با جامعه ارتباط برقرار کند. او و جامعه متقابلاً یکدیگر را درک نمی‌کنند تا در نهایت فاجعه‌ای هولناک اتفاق می‌افتد. این رمان را فرهاد عبادی برای نشر کتاب دانیال ترجمه کرده است.

اقتباس‌های سینمایی از کتاب تونل

لئون کلیموفسکی اولین کارگردانی بود که فیلمی با همین عنوان از روی رمان تونل اقتباس کرد. فیلم او محصول سال 1954 آرژانتین است. اثر دیگری هم در سال 1988 براساس آن ساخته شده. این فیلم اسپانیایی را آنتونیو دروو کارگردانی کرد و در آن جِین سیمور و پیتر وِلِر بازی می‌کردند.

کتاب تونل برای چه کسانی مناسب است؟

دوستداران ادبیات داستانی آمریکای لاتین و رمان‌های روان‌شناختی می‌توانند این کتاب را مطالعه کنند.

با ارنستو ساباتو بیشتر آشنا شویم

ارنستو ساباتو (1911-2011) فیزیکدان، نقاش و نویسنده‌ی آرژانتینی و از بزرگ‌ترین و تأثیرگذارترین نویسندگان کلاسیک آمریکای لاتین بود. او در رشته‌ی فیزیک دکترا گرفت و پس از آن به سوربن فرانسه رفت و در یکی از سازمان‌های تحقیقاتی آنجا مشغول به کار شد. با وقوع جنگ جهانی دوم، کم‌کم علاقه‌اش به علوم را از دست داد و به سمت هنر و نویسندگی گرایش پیدا کرد. ساباتو در تمام عمرش فقط سه رمان نوشت: «تونل» و «قهرمانان و گورها» دو مورد از این آثار هستند که به فارسی برگردانده شده‌اند.

ارنستو ساباتو جستارها و مقالات بسیاری هم نوشته که شاید معروف‌ترینش گزارش «دوباره هرگز» باشد که درمورد ناپدیدشدگان قهری دوران دیکتاتوری و جنگ داخلی دهه‌ی 1970 آرژانتین بود. این نویسنده جوایز زیادی هم برده که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به نشان لژیون دونور و جایزه‌ی سروانتس اشاره کرد.

در بخشی از کتاب تونل می‌خوانیم

آن شب در کافه‌ای کوچک که پایین خانه‌ام بود، مست کردم. در بدترین وضعیت مستی‌ام بودم که از زنی که با من بود و ملوانانی که دور من بودند احساس چندش زیادی کردم که به همین خاطر ناگهان به خیابان فرار کردم. در خیابان بیامونته (Viamonte) قدم زدم تا به اسکله رسیدم. آنجا نشستم و گریه کردم.
آب کثیفی که آن پایین بود، مدام به من نهیب می‌زد: رنج کشیدن برای چه؟ خودکشی به دلیل حذف آسان همه را اغوا می‌کند: در یک ثانیه، تمام این جهان تباه همچون یک دروغ غول‌آسا ویران می‌شود، انگار بدون صلابت آسمانخراش‌هایش، رزم ناوهایش، تانک‌هایش، زندان‌هایش، چیزی جز یک منظره خیالی نیست.

زندگی همچون یک کابوس طولانی در سایه این استدلال ظاهر می‌شود، کابوسی که با این حال می‌توان با مرگ از آن رهایی یافت که به مانند نوعی بیداری خواهد بود. ولی بیدار شدن به چه دلیل؟ این لاینحل پرت شدن به هیچ مطلق و ابدی مرا در تمام برنامه‌های خودکشی‌ام بازداشته است. علیرغم همه چیز، انسان علاقه زیادی دارد به آنچه که وجود دارد، که در نهایت، قبل از آنکه منظره خیالی با عملی ارادی تباه شود، ترجیح می‌دهد نقص و دردی که زشتی‌اش را به وجود می‌آورد، تحمل کند.

همچنین، به دلیل پایان فهرست تمام آنچه که شر است و رسیدن به نقطه‌ای که امکان گذر از شر دیگر وجود ندارد، معمولاً نتیجه این می‌شود، زمانی که به این حد از ناامیدی که مرحله قبل از خودکشی است رسیده‌ایم، هر عنصر نیکی، هر چقدر هم کوچک باشد، ارزش بیش از حدی می‌یابد و تبدیل به یک بزنگاه شده تا ما ناامیدانه خود را به آن بچسبانیم، درست مانند زمانی که ناامیدانه در قبال خطر حرکت به سوی یک گرداب به هر علفی روی آب چنگ بزنیم. هنگامی که تصمیم گرفتم به خانه بازگردم تقریباً نزدیک سپیده‌دم بود. چگونه بود را به خاطر نمی‌آورم، ولی علیرغم این تصمیم (که کاملاً آن را به خاطر دارم)، خود را جلوی خانه آیِندِه یافتم.