معرفی و دانلود کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی: پنج تک‌ نگاری درباره‌ی دیدن و زیستن

معرفی کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی: پنج تک‌ نگاری درباره‌ی دیدن و زیستن

روایت‌هایی ساده و صمیمی، اما پرچالش و تفکر برانگیز درباره‌ی زندگی. کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی نوشته‌ی پیمان هوشمندزاده جستارها و تک‌نگاری‌هایی است که خواننده را در تعمّق و تفکر درباره‌ی موضوعات مختلف پیرامون خود با نویسنده همراه می‌کند.

درباره‌ی کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی

جهان سرشار از پدیده‌ها و رویدادهایی است که از نظر ما ممکن است طبیعی و عادی به نظر برسند، اما هر کدام از این پدیده‌ها موضوعی برای تفکر و اندیشیدن هستند؛ اگرچه هر فرد از زاویه‌ی دید خود جهان را می‌بیند، اما همه‌ی ما در مشاهده‌ی جهان اطراف خود مشترکیم و گاهی باید به این نکته فکر کنیم که دیدگاه خود را درباره‌ی موضوعات مشترک بیان کنیم و با دیگران به اشتراک بگذاریم.

کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی نوشته‌ی پیمان هوشمندزاده مجموعه‌ای از تفکرات نویسنده درباره‌ی موضوعات و پدیده‌هایی است که شاید در نگاه نخست چندان امور تفکربرانگیزی نباشند،‌ اما نویسنده با نوع نگاهی که به این پدیده‌ها دارد برای هر خواننده مسئله‌ای تازه طرح می‌کند و او را به اندیشیدن ترغیب می‌کند؛ اندیشیدنی که ما را با معناهای تازه و نو روبه‌رو می‌کند.

این کتاب پنج تک‌نگاری را در بر می‌گیرد که هر کدام از آن‌ها درباره‌ی موضوعی است که برای همه‌ی انسان‌ها مشترک است. نویسنده در این جستارها با ریزبینی و موشکافی ویژه‌ای موضوعات را بررسی می‌کند و با زبانی رسا و ساده به مخاطب نشان می‌دهد که بسیاری از این موضوعات به ظاهر ساده، جهانی برای فکر کردن به ما ارزانی می‌کنند؛ جهانی که ما در زندگی روزمره از آن‌ها غافل بوده‌ایم.

در کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی «فلسفه‌ی زیستن» محور کار نویسنده قرار گرفته است؛ به این معنا که مشاهدات نویسنده زمانی اعتبار دارند که بخشی از جورچین فلسفه‌ی زندگی را تکمیل کنند؛ به عنوان مثال او به اشیاء نگاه می‌کند و معنایی که ممکن است این اشیا برای ذهن هر فرد داشته باشد را به چالش می‌کشد؛ در مقابل، او این اشیاء را در حوزه‌ای دیگر و معنایی دیگر ترسیم می‌کند.

یکی از نکات قابل توجه در کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی نوشته‌ی پیمان هوشمندزاده، مشارکت دادن خواننده برای بررسی و تعمق در پدیده‌ها و اشیاء است. بر این اساس نویسنده تلاش نمی‌کند تا دیدگاه خاص خود را به خواننده تحمیل کند، بلکه او را به خوانش پدیده‌ها دعوت می‌کند و فضا را برای تخیل، اندیشیدن و برداشت در مورد موضوعاتی که او دیده است، باز می‌گذارد.

در این کتاب تلاش شده از لحن خشک و جدی پرهیز شود؛ بنابراین نویسنده با به‌کاربردن زبان طنز و گاهی کنایه‌آمیز در جای‌جای کتاب، خوانش اثر را برای خواننده دلچسب‌تر و لذت‌بخش‌تر کرده است. نویسنده همچنین به دلیل آنکه عکاس نیز هست، پدیده‌ها را از زوایایی ملموس و عینی روایت کرده که این مورد نیز یکی از نکات برجسته در کتاب است.

گفتنی است نشر چشمه این اثر را منتشر کرده است.

در نکوداشت کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی

• تک‌نگاری‌های هوشمندزاده در کتابش معمولاً عرصه‌ای دموکراتیک برای مشارکت خواننده در روند تحلیل مفهوم‌اند. او شواهد و تصاویر و تجاربی را که در چنته دارد، در اختیار مخاطب می‌گذارد و در مسیری پویا قرارش می‌دهد تا کلاژ انتزاعی خاص خود را از مسائل بسازد. (سایت کتاب نیوز)

کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به هنر و ادبیات، به‌ویژه دوستداران جستارها و تک‌نگاری‌ها کتابی خواندنی و جذاب است؛ همچنین به دلیل ساختار روایی کتاب، خوانندگان حرفه‌ای داستان نیز می‌توانند از این کتاب لذت ببرند.

با پیمان هوشمندزاده بیشتر آشنا شوید

پیمان هوشمندزاده (متولد 1348) نویسنده و عکاس شناخته‌شده‌ی ایرانی است. او در کنار عکاسی، یکی از داستان‌نویسان پرفروش سال‌های اخیر نیز هست. از این نویسنده تا کنون آثاری همچون کتاب «ها کردن»، «لذتی که حرفش بود» و «دو تا نقطه»به انتشار رسیده. هوشمندزاده همچنین برنده‌ی چندین جایزه‌ی عکاسی از جمله جایزه‌ی بین‌المللی «آژانس عکس 135Photos» شده است.

در بخشی از کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی می‌خوانیم

چندبار به این خط اطمینان کرده‌ایم؟ به خطی که با زغال یا گچ کشیده شده است؟ خطی که بچه‌ای کشیده تا ما را به بازی بگیرد؟ اتفاق اتفاق جالبی‌ست ولی نمی‌رویم. ما این اتفاق را دنبال نمی‌کنیم. چون انتهای این خط به جایی نخواهد رسید. ما را به گنجی، نکته‌ای، اشاره‌ای نخواهد رساند. تا جایی که مسیرمان است پابه‌پایش می‌رویم ولی به محض این‌که از مسیرمان خارج شود رهایش می‌کنیم. ما تا از چیزی مطمئن نباشیم آن را دنبال نمی‌کنیم. این همان بازی تکراری‌ای‌ست که خودمان بارها تا انتهایش رفته‌ایم.

چند وقتی بود که برای مطلبی دنبال عکس‌های تختی می‌گشتم. بیش‌تر عکس‌های تختی مربوط به کشتی می‌شود. یا حین کشتی‌ست یا بعد از آن. چندتایی هم هست که صمیمی‌تر است ولی هیچ‌کدام عکسی نمی‌شد که می‌خواستم. همه‌ی عکس‌ها دور بودند. دنبال عکسی بودم محبتی، عکسی که فاصله‌ی عکاس و تختی به حداقل رسیده باشد. نبود. همه‌جا آگاهی به وجود دوربین فاصله ایجاد کرده بود. تختی باهوش بود. با آن عکس‌ها می‌شد درباره‌ی یک کشتی‌گیر باهوش نوشت ولی من به دنبال هوش این آدم نبودم. گذشت. چند وقتی گذشت تا این‌که هفته‌ی پیش دوباره گشتم و خیلی زود به عکسی که می‌خواستم رسیدم. می‌دانستم که یکی از دوستان به آرشیو جدیدی از عکس‌های تختی رسیده. حدس زدم این عکس باید از همان آرشیو باشد. آن‌قدر به شوق آمده بودم که عکس را برای همه‌ی دوستانم فرستادم. احساس پیروزی می‌کردم. چندین ماهی که انتظار کشیده بودم بالاخره جواب داده بود.

فهرست مطالب کتاب

شخصیت
لب خنج
اطمینان
چراغ قوه
حلقه ی جیم