معرفی و دانلود کتاب درخت جان

معرفی کتاب درخت جان

تا حالا شنیده‌اید کسی خودش را بکارد؟ در دنیای کتاب درخت جان این پدیده نه تنها ممکن می‌شود، بلکه دل آدم‌های زیادی را هم شاد می‌کند! جعفر توزنده جانی با زبانی دلنشین و زیبا داستان درختی را روایت می‌کند که روزی فردی مهربان و بخشنده بود. مادر سکینه پس از اینکه به درختی جادویی می‌رسد، از میوه‌های آن برای تمام بچه‌های ده می‌برد تا آنکه نوبت به پسربچه‌ای یتیم می‌رسد و میوه‌ها تمام می‌شوند...

درباره‌ی کتاب درخت جان

روزی که مادر سکینه با الاغش به ده برمی‌گشت، در بیابانی بی‌آب و علف، به درختی تنها و خشکیده رسید که انگار به او می‌گفت: «به من آب بده. من تشنه‌ام.» جعفر توزنده جانی در کتاب درخت جان ماجرای درختی جادویی را تعریف می‌کند که مادر سکینه آن را اتفاقی کشف کرد، و شاید هم خلق کرد! درخت خشکیده پس از آنکه مادر سکینه به آن آب می‌دهد، ناگهان به درختی پربار و پرمیوه تبدیل می‌شود. مادر سکینه که در ده به مهربانی و بخشندگی معروف است، پس از تقسیم میوه‌ها بین بچه‌ها متوجه پسرک یتیمی می‌شود که میوه‌ای ندارد. تصمیم می‌گیرد هرطور شده برایش میوه بیاورد. پس راهی بیابان می‌شود تا درخت جادویی را پیدا کند. اما حالا انگار درخت ناپدید شده و باید فکر دیگری کرد...

پسرک یتیم که در جست‌و‌جوی مادر سکینه راهی بیابان می‌شود، به صحنه‌ای عجیب و زیبا برخورد می‌کند... کتاب درخت جان با روایت دلنشین جعفر توزنده جانی و تصویرگری زیبای نرجس بیت‌مشعل، فضایی خیالی و دوست‌داشتنی ایجاد کرده که به کودکان می‌آموزد به دیگران مهربانی کنند و بخشنده باشند. مهربانی یکی از ویژگی‌هایی است که در این کتاب بسیار به آن اشاره و توصیه شده است. توزنده جانی در کتاب درخت جان با استفاده از عناصر نمادین، داستانی آموزنده برای بچه‌ها خلق کرده است.

این کتاب به همت انتشارات برکه آبی در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.

کتاب درخت جان برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب آموزنده به کودکان 8 تا 12 سال توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب درخت جان می‌خوانیم

روز بعد مادر سکینه با چند کوزه آب از ده بیرون رفت هر جا درخت یا حتی بته‌ای می‌دید به پایشان آب می‌ریخت؛ به امید این که مثل همان درخت میوه بدهند، اما هیچ درختی یا حتی بته و علفی مثل آن درخت سبز نشد. مادر سکینه یک هفته کارش این بود که به بیابان برود و پای درخت‌ها و بته‌ها آب بریزد. روز هفتم که ناامید به ده برگشت، با دیدن پسرک گفت: «کاش خودم درخت بودم و میوه‌ی جانم را می‌دادم.»

نیمه شب از ده بیرون رفت. در بیابان گودالی کند. کفش‌هایش را درآورد، به داخل گودال رفت. اطراف پاهایش خاک ریخت. بعد راست ایستاد. دست‌هایش را از دو طرف باز کرد و این آرزو را بر زبان آورد که به درختی با میوه‌های شیرین و آبدار تبدیل شود.

صبح روز بعد، پسرک به در خانه‌ی مادر سکینه رفت، اما او را ندید. به بیابان دوید...