معرفی و دانلود کتاب دری به سوی دریا

معرفی کتاب دری به سوی دریا

احمدرضا احمدی در مجموعه شعر دری به سوی دریا بار دیگر سادگی نثر را با تصویرگرایی مخصوص به خود همراه می‌کند. گذر زمان، ملال و مرگ از موضوعاتی هستند که در سرتاسر کتاب دری به سوی دریا به آن‌ها برمی‌خوریم. تصویرسازی‌های نویسنده در این مجموعه‌‌شعر استعاره‌های بدیعی می‌سازد که از زندگی روزمره آشنایی‌زدایی می‌کند.

درباره‌ی کتاب دری به سوی دریا

نثر احمدرضا احمدی (Ahmadreza Ahmadi) در کتاب دری به سوی دریا تلاشی است برای یافتن موسیقی پنهان در ترکیب‌های ساده‌ی زبانی. حسرت زمان سپری‌شده نقطه‌ای است که احمدرضا احمدی اشعار این مجموعه را به دور آن می‌چرخاند و هربار دری به سوی ارتباط زمان و شعر باز می‌کند. در کتاب دری به سوی دریا عناصری بصری به‌نوعی کنار هم قرار می‌گیرند که پدیده‌های به‌ظاهر بی‌ارتباط وارد گفت‌وگویی جدید می‌شوند. این شگرد احمدرضا احمدی که از آن به‌عنوان تصویرگرایی یاد می‌شود کمک می‌کند تا آشنایی‌زدایی در شعر اتفاق بیافتد.

تمام عناوین انتخاب شده برای شعرها در این مجموعه نشان از اموری دارند که به زمان وابسته‌اند. گاهی با خاطره‌ای مواجه می‌شویم که به‌مرور محو می‌شود. گاهی عناصری را می‌بینیم که در کوتاه‌ترین زمان نابود می‌گردند و گاهی در برابر پدیده‌هایی قرار می‌گیریم که عمری به درازی زمان دارند. حضور طبیعت در کتاب دری به سوی دریا کمک می‌کند تا احمدرضا احمدی جایگاه کوچک انسان در جهان هستی را به ما یادآوری کند. گذرا بودن احساسات و مصنوعات انسانی در برابر نمود همیشگی عناصر طبیعی، گریزناپذیری مرگ را در برابر مخاطب قرار می‌دهد. مجموعه شعر دری به سوی دریا این ویژگی زمان‌مند بودن را نه در قالب ترس از مرگ بلکه به‌عنوان معنای زندگی تصویر می‌کند. متن احمدی که بیشتر از همیشه از صورت‌گرایی فاصله گرفته است، به سادگی درون‌مایه‌های عمیق وجودگرایانه را با خود حمل می‌کند.

احمدرضا احمدی در کتاب دری به سوی دریا توانایی شعر در انتقال احساسات را به چالش می‌کشد. دریا در این مجموعه تمام امکانات اندیشه است که تنها از طریق زبان می‌توان به آن‌ها راه یافت. شاعر که با کمک زبان و استعاره‌های شاعرانه از میان دریایی از مفاهیم متفاوت مسئله‌ی زمان را در این مجموعه پررنگ می‌کند. او که همیشه نگاهی به گذشته دارد مانند کسی که کنار ساحل نشسته باشد خاطرات، تصاویر و ترکیب‌های متفاوتی را که به یاد می‌آورد مرور می‌کند. گذر زمان و سن، شناسایی این پدیده‌ها را هر لحظه سخت‌تر می‌کند. انگار خطوطی پنهانی وجود دارد که تمام کلمات مجموعه‌ی دری به سوی دریا را به هم وصل می‌کند و تنها از طریق درک شاعرانگی متن احمدرضا احمدی است که این خطوط دیده می‌شوند. دری به سوی دریا از آخرین مجموعه اشعار احمدرضا احمدی است که توسط انتشارات کتاب‌سرای نیک منتشر شده است.

کتاب دری به سوی دریا برای چه کسی مناسب است؟

علاقه‌مندان به شعر معاصر فارسی می‌توانند از خواندن کتاب دری به سوی دریا لذت ببرند.

با احمدرضا احمدی بیشتر آشنا شویم

احمدرضا احمدی شاعر، نویسنده و مترجم در اردیبهشت سال 1319 در کرمان متولد شده است. او از سال 1349 تا سال 1373 که بازنشسته شد در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مشغول به کار بود. احمدی در کودکی به تهران مهاجرت کرد و تحت‌تأثیر فضای ادبی تهران به اشعار نیمایی علاقه‌مند شد. تأثیر سینمای موج نو فرانسه باعث شد احمدرضا احمدی با انتشار مجموعه‌ای به نام طرح در کتاب هفته شعر موج نو در ایران را پایه‌گذاری کند. ترکیب شعر و نثر در نوشته‌های احمدرضا احمدی منجر شد او از شعر نیمایی فاصله بگیرد و تجربه‌ی متفاوتی از وزن شعری ایجاد کند. استعاره‌ها و ترکیب‌های بدیعی که احمدرضا احمدی در اشعارش استفاده می‌کند باعث می‌شود با اشعاری روبه‌رو باشیم که در عین سادگی، وهم‌آلود هستند.

علاوه ‌بر شعر، فعالیت هنری احمدی در زمینه‌های موسیقی، نقاشی و سینما نیز قابل‌توجه است. فعالیت‌های ادبی او نیز به شعر محدود نمی‌شود؛ داستان «من حرفی دارم که فقط شما بچه‌ها باور می‌کنید» در سال 1349 تجربه‌ی موفق احمدرضا احمدی در ادبیات کودکان را نشان می‌دهد. نمایشنامه و داستان کوتاه هم از ژانرهای ادبی متفاوتی است که احمدی تجربه کرده است.

بسیاری از آثار احمدرضا احمدی به زبان‌های گوناگون ترجمه شده‌اند. کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در سال 1378 تندیس مداد پرنده را به وی اهدا کرد. او در جایزه‌ی شعر بیژن جلالی در سال 1385 به‌عنوان شاعر برگزیده انتخاب شد. از جوایز خارجی نیز احمدی در نامزد دریافت جایزه‌ی جهانی آسترید لیندگرن و نامزد جایزه‌ی هانس کریستین اندرسن شده است. از آثار مهم احمدرضا احمدی می‌توانیم به مجموعه‌ی «شعر طرح»، «جای پای عاشقان در برف مانده است»، «ساعت10 صبح بود» و «دفترهای واپسین» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب دری به سوی دریا می‌خوانیم

برای شاعر 25 سال عمر
کافی است
نمی‌دانم
من چرا به هفتاد و پنج سالگی
رسیده‌ام
آیا مرگ مرا فراموش
کرده است
یا دیگر شاعران را آماده می‌کند
که همه‌ی ما با هم
بمیریم
مرگ فراموش‌کار
نیست
شاید در گوشه‌ای از جهان
جنگ است
یا زلزله است
یا قحطی است...

فهرست مطالب کتاب

سقوط شعرم
پیرهن‌های سفید
رستوران در آتش
بوی باروت
پالتوی مخمل کهنه
نشانی
این زخم‌ها
این دفتر کاهی
خوشبختی
در یک کافه، در یک باران
شاعر
این لیوان آب خنک
به افسانه ختم می‌شود
دری به سوی دریا
غروب
مرسده سوسا
میز صبحانه
محتاج
من ماندم
دیگر نه حرف از زمان است
رودخانه
شمعی روشن
در این جهان
جنگل
مترسک
مهملات
از سالن کنسرت
پنجره قطار
تابستان
به امید دیدار
حافظه و برف
کبریت در شب
خانه‌ی قدیمی
جواب مرا بدهید
75 سال عمر
سبد سیب
از تو می‌رباید
انعکاس چشمان
عریان در میان سرما
در این صبح تابستان
ارزش این همه رنج
باران دوستانه
گُل سرخ
در پاریس گم شدی
قطار در حال حرکت
تیمارستان
صبح شده است
بادها
خاک آبی رنگ
فرصت من کم است
قطار
دیدار دشت
شاخه‌ی گُل سرخی در دست
دّره‌ها
آیا دریا هنوز موج دارد
در آینه
در خاموشی
دعوت به آفتاب
زنگ خطر
باید گریست
ضیافت
خانم
مخاطب ما
صدای دریا
قرار ملاقات
انزوا
چرا دریا
سایه
دعوت
من فقط
پیر شده‌ام
در سکوت می‌ماند
شاهد
قهوه‌ی تلخ
دو زن
پله‌های مسافرخانه
شب بخیر
چشمه‌های پنهان
خانه‌ام
به کجا باید برویم
از کدام خیابان
چرا شب
به طرف من می‌آمد
در باران ایستادم
چمدان‌ها
گُل مجهول
به دنبال سرپناهی
چه شبی است
سه زن
سپیده زده بود
املت قارچ
سبد انگور
آرام، آرام باران
باید گریست، باید گریست
خیابان‌ها
به دور آتش
نسیمی از دریا
مرگ به سراغش آمده بود
شاید در هوای بارانی
محبوبم
گاهی
به رنگ دریا و سپیده
مسافر عدم