معرفی و دانلود کتاب دفترهای سالخوردگی 2: چترهای کهنه در باران باز نمی‌شدند: حرمان

معرفی کتاب دفترهای سالخوردگی 2: چترهای کهنه در باران باز نمی‌شدند: حرمان

زمانی برای حرمان... کتاب دفترهای سالخوردگی 2: چترهای کهنه در باران باز نمی‌شدند: حرمان، عنوان دومین کتاب از مجموعه اشعاری‌ست که احمدرضا احمدی، شاعر برجسته‌ی معاصر آن‌ها را سروده است. این اثر نیز همچون سایر کتاب‌های این مجموعه، حاوی اشعار سروده شده به سبک نیمایی یا شعر نو است و خواننده را به دنیای جدیدترین اشعار احمدرضا احمدی رهنمون می‌کند.

درباره‌ی کتاب دفترهای سالخوردگی 2: چترهای کهنه در باران باز نمی‌شدند: حرمان

دنیای شعر ابعاد گوناگونی دارد و حالات مختلفی را در بر می‌گیرد. گاه همچون آسمانی بلندبالاست که شاعر به قدر توان و وسعش در آن اوج می‌گیرد و گاه دریایی بیکرانه که هر موجش طرحی نو و شعری تازه بر ساحل هستی می‌زند. نیما یوشیج، پرنده‌ی شعر پارسی را از قفس قافیه رهانید و احمدرضا احمدی جریان موج نو را در دریای شعر و ادبیات به راه انداخت. او که از پرکارترین شاعران دوران معاصر به‌شمار می‌رود، چند دفتری را نیز برای دوران کهولت و پیری کنار گذاشته است. کتاب دفترهای سالخوردگی 2: چترهای کهنه در باران باز نمی‌شدند: حرمان، عنوان دومین کتاب از مجموعه‌ی دفترهای سالخوردگی است که هرچند از کهولت و پیری می‌گویند، اما قلم شاعر هنوز بوی تازگی می‌دهد و پس از گذر از چندین دهه، سبک منحصر‌به‌فرد خود را حفظ کرده است.

کتاب دفترهای سالخوردگی 2: چترهای کهنه در باران باز نمی‌شدند: حرمان، توسط نشر چشمه چاپ شده و نسخه‌ی الکترونیک آن از طریق کتابراه در دسترس علاقه‌مندان به شعر معاصر ایران و آثار احمدرضا احمدی قرار گرفته است.

درباره‌ی مجموعه کتاب‌ دفترهای سالخوردگی

از بهار جوانی تا زمستان پیری، مجموعه شعر دفترهای سالخوردگی شامل هفت کتاب از تازه‌ترین اشعار احمدرضا احمدی، شاعر پرآوازه‌ی دوران معاصر ایران است که در سبک نیمایی یا نو سروده شده‌اند. شعرهای این مجموعه مانند دیگر آثار احمدرضا احمدی حاوی مضامین فلسفی و اجتماعی هستند و البته شاعر، عشق را نیز فراموش نکرده و از آن بسیار سخن گفته است، حتی در انزوای سالخوردگی.

کتاب دفترهای سالخوردگی 2: چترهای کهنه در باران باز نمی‌شدند: حرمان، مناسب چه کسانی است؟

علاقه‌مندان به شعر و ادبیات معاصر ایران و دوستداران اشعار احمدرضا احمدی، از مطالعه‌ی کتاب دفترهای سالخوردگی 2: چترهای کهنه در باران باز نمی‌شدند: حرمان، لذت خواهند برد.

با احمدرضا احمدی بیشتر آشنا شویم

احمدرضا احمدی شاعر، نمایشنامه‌نویس و نقاش ایرانی زاده‌ی 1319 در کرمان است. در کودکی همراه با خانواده‌اش به تهران مهاجرت کرد و دوره‌ی دبیرستان را در دارالفنون به پایان رساند. سرودن شعر را از آغازین سال‌های جوانی شروع کرد و هنگامی‌که اولین مجموعه شعرش را در سال 1340 به انتشار رساند، توجه بسیاری از شاعران و منتقدان به او جلب شد. احمدرضا احمدی به عنوان بنیان‌گذار موج نو در شعر معاصر ایران شناخته می‌شود. او در سال 1343 به منظور گسترش هنر موج نو، همراه با بسیاری از چهره‌های شاخص آن زمان گروه ادبی «طرفه» را بنیان گذاشت. فعالیت او به عنوان مدیر تولید موسیقی در کانون پرورش فکری، ثمرات پرباری برای اهالی فرهنگ و هنر به همراه داشت و منجر به نشر آثاری جاودانه در هنر ایران‌زمین شد. تندیس مداد پرنده و انتخاب به عنوان شاعر برگزیده‌ی جایزه‌ی ادبی بیژن جلالی، برخی از افتخارات او به‌شمار می‎آیند. احمدرضا احمدی هنرمندی پرکار است که لحظه‌ای آرام و قرار نداشته. نگارش چندین مجموعه شعر، کتاب‌های شعر و قصه برای کودکان، رمان، شعرخوانی در آلبوم‌های موسیقی و همکاری با سینماگران گواهی بر این مدعاست. از میان آثار متعدد احمدرضا احمدی، می‌توان به کتاب‌هایی مانند «به سوی تو می‌آیم»، «بر دیوار کافه»، و «خرگوش سفیدم همیشه سفید بود» اشاره نمود. این شاعر سرانجام در تاریخ 20 تیرماه سال 1402 چشم از جهان فرو بست.

در بخشی از کتاب دفترهای سالخوردگی 2: چترهای کهنه در باران باز نمی‌شدند: حرمان می‌خوانیم

باد
هنوز
گرمی تن جوانانی
را دارد
که ساعتی دیگر
دفن می‌شوند
باد
یادهای عمر
و باران‌های
جوانی را
به کوچه‌های
بن‌بست
برده است
باد
گاهی تسلی
می‌داد.
باد
همیشه
در مرثیه و صدای
نیستی
گم می‌شد.

فهرست مطالب کتاب

در این جهان
ماهی قرمز
عروس جوان
در انتظار
باد
این زخم‌ها و جراحت‌ها
رنگ زرد و قرمز
در این جهان پنهان شد
سیب ناب
ای یار
در تاریکی
خاکسپاری مدام
ویرانی
گیسوان زن
پناه
از سرما و تنهایی
انگوری ناب
فرشته
جهانی کال
نان روزانه
سفیدی اندوه
صدای تو را
رودها هواپیماها
قطار ساعت 9 شب
در کف دریا
در این آسانسور
پالتوها
غروب
پنجره
همسایه‌ها
جوانی
ناگهان
چون گذشته
نگهبان خواب بود
در اصفهان در پاریس
تکه‌مقوا
دشنه
گفتند عشق
کسی ناشیانه طبل می‌زند
اکنون ساعت
گیلاس در باد
باران
چمدان در باران ماند
پروانه
گاهی
از پشت پنجره‌ام
پیله‌ام تنگ‌تر می‌شود
سوگواری آبی‌رنگ
جهان مدام است