معرفی و دانلود کتاب روزهای تلخ و شیرین زندگی

معرفی کتاب روزهای تلخ و شیرین زندگی

کتاب روزهای تلخ و شیرین زندگی نوشته‌ی زینب سرایی داستان زندگی دختر جوانی را روایت می‌کند که با خانواده‌اش در یکی از محلات پایین شهر زندگی می‌کنند. راوی در داستان به تبعیض میان دختر و پسر نیز نیم‌نگاهی داشته است.

درباره‌ی کتاب روزهای تلخ و شیرین زندگی

کتاب روزهای تلخ و شیرین زندگی اثر زینب سرایی برای اولین بار در سال 1400 منتشر شد. این کتاب دومین اثر این نویسنده‌ی تازه‌کار به شمار می‌آید. پیش از این، کتاب «خدا یکی، یار یکی» از زینب سرایی به چاپ رسیده بود. کتاب روزهای تلخ و شیرین زندگی رمانی کم حجم است که با زبان راوی اول شخص به نگارش درآمده و داستان دختری از خانواده‌ای کم درآمد را روایت می‌کند که به عنوان یک دختر با چالش‌هایی در زندگی مواجه است. همچنین زینب سرایی در این کتاب به تبعیض‌هایی پرداخته است که میان دختر و پسر از سوی خانواده و جامعه تحمیل می‌شود. لحن و زبان نویسنده در روایت داستان کتاب بسیار ساده و به دور از هرگونه تکلف است. به همین دلیل خواننده به راحتی با کتاب روزهای تلخ و شیرین زندگی ارتباط برقرار می‌کند. کتاب حاضر رمانی کوتاه و نسبتاً جدید است که خواننده را با دغدغه‌های شخصیت اصلی داستان، که در عین حال راوی کتاب هم هست، آشنا می‌سازد.

کتاب روزهای تلخ و شیرین زندگی برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب حاضر برای تمام علاقه‌مندان به داستان‌ها و رمان‌های کوتاه ایرانی مناسب است. اگر شما هم دوست دارید اوقات فراغت خود را با خواندن داستان‌های فارسی بگذرانید، پیشنهاد می‌کنیم کتاب روزهای تلخ و شیرین زندگی را بخوانید.

با زینب سرایی بیشتر آشنا شویم

زینب سرایی نویسنده ایرانی است که در سال 1370 به دنیا آمد. او در مجموع تاکنون دو کتاب را به چاپ رسانده است که عناوین آن‌ها عبارتند از: کتاب «روزهای تلخ و شیرین زندگی» و «خدا یکی، یار یکی».

در بخشی از کتاب روزهای تلخ و شیرین زندگی می‌خوانیم

همگی ما از بزرگ و کوچک چپیده بودیم توی یک خانه‌ی درب و داغون نم کشیده‌ی 70 متری که اندکی از آن را خواب و پذیرایی و آشپزخانه و بقیه‌اش را استبل و انباری پر کرده بود و فضای مرغ و گوسفندانمان از فضای استراحت و خواب ما بزرگتر و دلچسب‌تر بود.

از قانون و حکمت این زندگی روزی چنان عاصی شدم که رو به آسمان کردم و گفتم: خدایا چرا من و خانواده‌ام چون بندگان دیگر کره‌ی زمین‌ات نیستیم؟

چرا در این دنیا اندازه‌ی یک گوسفند سهممان نیست؟ چرا باید آغُل همسایه‌مون از جا خواب و استراحت ما بزرگتر و باصفاتر باشه و...؟
آن روز تمام بدبختی‌امان را دینی کردم بر گردن خدا تا از این شرایطی که داریم نجات دهد. بلکه ما همچون دیگر بندگانش بخوریم و بخوابیم و گفتم: خدایا چیز زیادی ازت نخواستم به بزرگیت قسم فقط حال دلم خوب نیست و تمام روزهای خوبم بر باد رفته‌اند؟ بە قداست بزرگیت بالا و پایین زندگی را قبول دارم، امّا چرا همیشه ما پایین هستیم؟ گناه من و خانواده‌ی من چیست که باید همچین زندگی‌ای داشته باشیم؟

خدایا واقعاً شرمنده‌ام اما ته همه‌ی حرف‌هایم بیزارم از این همه نبود و نداشتن! از آدم‌هایی که میان خونە‌مون با نگاه‌های کوبندشون اوضاع را برایمان حلاجی می‌کنند متنفرم! به بزرگیت قسم این نداشتن بی‌رحمانه است و از این قانون به درد آمده‌ام، کل این روزها دلشوره بیش از خستگی در زندگی‌ام غذابم می‌دهد.

هیچ چیزمان به مردم شبیه نیست!